สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 448

บทที่448 แย่ง

การห่างเหินที่ชัดเจนของเย้นโม่หลินทำให้กู้จื่อเฟยอึ้งไป เธอรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

เธอชอบเย้นโม่หลิน แต่ว่าเขาทำกับเธอนั้น เหมือนกับว่าจะไม่ได้มีความหมายอะไรแบบนั้นเลยแม้แต่น้อย

เย้นโม่หลินเห็นกู้จื่อเฟยมีท่าทางเหมือนโดนน้ำค้างแข็งตีเข้ามายังไงยังงั้น มโนธรรมในจิตใจของเขาก็รู้สึกผิดปกติเล็กน้อย เขารู้สึกขอโทษ

เขาเม้มปาก และพูดอย่างไม่เป็นอิสระ “เมื่อกี้ ขอบคุณนะ”

ดวงตาของกู้จื่อเฟยเป็นประกายขึ้นมาทันที มองไปที่เย้นโม่หลินอย่างเซอร์ไพรส์

เขากำลังขอบคุณเธออยู่ แสดงว่าเขาก็ไม่ได้ไม่มีใจไปทั้งหมดใช่หรือไม่?

แม้ว่ามันจะเป็นเพียงแค่เท่านี้ก็ตาม ใจเธอก็มีความหวังอีกครั้ง เธอยิ้มจนตาหยีและพูดว่า

“ไม่เป็นไรๆ ฉันสมควรทำอยู่แล้ว ถ้าเกิดว่าพี่รู้สึกขอบคุณฉันจริงๆ ถ้ายังงั้นก็ซื้อสร้อยให้ฉันจริงๆ สิ”

เย้นโม่หลิน：“……”

เขาไม่เคยเห็นใครคนไหนที่จู่โจมขนาดนี้มาก่อน

เขาพยักหน้าอย่างเป็นสุภาพบุรุษ “ถ้า เธอเลือกเลย เดี๋ยวฉันจ่ายเงิน”

กู้จื่อเฟยรู้สึกดีใจ ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นคนออกตัวอยากได้มันเอง แต่ว่าสุดท้ายแล้วมันก็เป็นของขวัญชิ้นแรกที่เย้นโม่หลินมอบให้เธอ แค่นี้ก็ทำให้เธอดีใจมากแล้ว

เธอเดินไปที่หน้าเคาน์เตอร์อย่างตื่นเต้น แล้วก็พูดกับพนักงานว่า

“สร้อยเส้นที่สวยที่สุดของที่นี่คือเส้นไหนคะ? เอาออกมาให้ฉันเลือกหน่อย”

พนักงานรีบหยิบสร้อยคอหลายเส้นที่ขายดีที่สุด แล้วเอามาวางบนเคาน์เตอร์

“คุณผู้หญิง นี่เป็นตัวที่มีชื่อเสียงของร้านเรา เป็นสไตล์ที่ดูดีที่สุดแล้วก็ขายดีที่สุด”

กู้จื่อเฟยมอง แล้วก็หันไปพูดกับเย้นโม่หลินว่า

“พี่เย้น มาดูหน่อยสิ อันไหนสวยที่สุด? ”

เย้นโม่หลินสีหน้าเรียบเฉย “เธอชอบอันไหนก็เลือกอันนั่นแหละ”

“ในเมื่อพี่จะให้ฉัน พี่ก็เป็นคนเลือกสิ”

กู้จื่อเฟยมองเย้นโม่หลินอย่างดื้อรั้น แล้วก็พูดอย่างมีความหมายว่า “แบบนี้ต่างหากถึงจะแสดงถึงความจริงใจของพี่”

ถ้าเกิดว่าเขาไม่ซื้อ หมายความว่าเขาไม่ได้จริงใจที่อยากจะขอบคุณจริงๆ งั้นเหรอ?

เย้นโม่หลินพูดอะไรไม่ออก เขาถอนหายใจอีกครั้ง สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าผู้หญิงนี่ไม่ค่อยดีจริงๆ เลย ไม่มีเหตุผลแล้วก็เซ้าซี้เกินไป

เขาทำได้แค่เดินเข้าไปตรงหน้าเคาน์เตอร์ด้วยสีหน้าที่หนักแน่น

ก้มหน้ามองดูสร้อยคอ

มันก็เป็นแค่ของชิ้นเล็กๆ ที่ห้อยอยู่บนคอ ดูแล้วก็ไม่ค่อยต่างกันเท่าไหร่ จะมีอะไรที่มันดูดีกว่ากันด้วยเหรอ?

เย้นโม่หลินขมวดคิ้ว รู้สึกว่าการเลือกครั้งนี้ค่อนข้างยากลำบาก

เย้นหว่านมองอยู่ข้างๆ ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

ขยับเข้าไปใกล้โห้หลีเฉินแล้วกระซิบว่า “จื่อเฟยเหมือนกับว่าจะไม่ถูกกับพี่ชายฉันจริงๆ ”

ตั้งแต่กู้จื่อเฟยมา เย้นหว่านก็เส้นสีหน้าที่ไม่เป็นตัวของตัวเองและยุ่งเหยิงของเย้นโม่หลินอยู่หลายครั้ง

ดวงตาของโห้หลีเฉินส่องแสงที่มืดมน ดึงเย้นหว่านให้มองไปที่เคาน์เตอร์ตรงหน้าของเธอ

“พวกเขาก็ดูของพวกเขาไป เธอก็ดูของเธอไป ชอบไหม? ”

เขายื่นมือออกมา แล้วหยิบสร้อยขึ้นมาเส้นหนึ่ง

สร้อยคอเส้นนั้นอยู่ระหว่างนิ้วมือที่มีข้อต่อชัดเจนของโห้หลีเฉิน ยิ่งเพิ่มสไตล์ที่โดดเด่น ทำให้ดูดีขึ้นไปอีก

เย้นหว่านอดไม่ได้ที่จะคลี่ยิ้มขึ้นมาแล้วพยักหน้า “อืม ชอบ”

“พนักงานครับ ห่ออันนี้เลยครับ”

โห้หลีเฉินส่งสร้อยคอเส้นนั้นให้พนักงานอย่างสบายๆ หมายความว่าเขาต้องการจะซื้อ

พนักงานรีบรับไปทันที จะเดินไปคิดเงินที่เคาน์เตอร์ ตอนนี้เอง จู่ๆ ด้านข้างก็มีมือหนึ่งยื่นเข้ามา แล้วก็แย่งสร้อยกล่องนั้นไป