สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 457

บทที่457 เดิมพันชีวิต? เล่นชีวิต!

หยูซือห้านกระตุกยิ้ม พูดด้วยน้ำเสียงแปลกๆ: “ไม่ใช่ว่าคุณชายกู้กลัวหรอกเหรอ หรือไม่กล้าเล่น ดังนั้นจึงให้เสี่ยวหว่านเข้ามาห้าม?”

เย้นหว่านอึ้งไปชั่วขณะ เธอเป็นห่วงโห้หลีเฉินจริง การกระทำแบบนี้ กลับทำให้หยูซือห้านเข้าใจแบบนี้ได้ยังไง

ถ้าเย้นโม่หลินเข้าใจผิด……

เย้นหว่านมองค้อนหยูซือห้านอย่างแรง และหันไปมองเย้นโม่หลิน

“ฉันคิดว่าเรื่องนี้อันตรายมากเกินไป ฉันไม่อยากให้ใครต้องมาบาดเจ็บเพราะเรื่องนี้”

เย้นโม่หลินสายตาลึกซึ้ง “ฉันรู้ เธอคือผู้หญิง ไม่เคยเจอเรื่องอันตรายแบบนี้ กลัวก็เป็นเรื่องที่มีเหตุผล”

เย้นโม่หลินอธิบายแทนเย้นหว่านอย่างเข้าใจ

แต่คำพูดนี้ กลับไม่ได้ปล่อยกู้ซึงไป

ผู้หญิงไม่เคยเจอเรื่องอันตรายแบบนี้ ดังนั้นจึงกลัว แต่การเป็นลูกผู้ชาย ต้องก้าวเดินไปข้างหน้าต่อไป

เย้นหว่านยิ่งอึดอัดเข้าไปใหญ่ ไม่รู้ว่าทำไมเย้นโม่หลินที่อารมณ์ดี ถึงเริ่มใจร้ายกับโห้หลีเฉินกัน

แต่เธอต้องขัดขวางต่อไป พวกเขาคิดมากไปแล้วล่ะ คิดว่าโห้หลีเฉินไม่กล้างั้นเหรอ จึงให้เธอตั้งใจเข้าไปขัดขวาง

เย้นหว่านไม่อยากให้โห้หลีเฉินถูกคนอื่นมองว่าเป็นคนแบบนี้ อีกด้านก็ไม่อยากให้โห้หลีเฉินต้องบาดเจ็บ

เธอลังเลมาก

โห้หลีเฉินมองท่าทางลังเลของเธออย่างเอ็นดู ฝ่ามือใหญ่จับมือเธอไว้แน่น

เขาโน้มตัวลง ดึงระยะห่างของเขาและเธอเข้ามาใกล้กัน และขยับเข้าไปใกล้หูเธอพูดว่า:

“เย้นหว่าน เชื่อใจผู้ชายของเธอเถอะ”

เสียงโทนต่ำ มีเสน่ห์อย่างบอกไม่ถูก

คำว่าผู้ชายของเธอ เป็นเหมือนดั่งสายฟ้า ช็อตเข้าไปในหัวใจของเย้นหว่าน

เธอใบหน้าแดงระเรื่อ หัวใจสั่นรัวปัดมือของเขาออก

นอกจากคืนแรก ที่นอนด้วยกันโดยที่ยังไม่ทันได้เห็นใบหน้าจริง พวกเขาก็ไม่เคยมีสัมพันธ์พันธะอะไรกันอีกเลย บอกว่าเป็นผู้ชายของเธอมันจะดูแปลกไปหรือเปล่านะ……

โห้หลีเฉินมองดูท่าทีที่เขินอายของเย้นหว่าน ก็กระตุกยิ้มได้ใจ

เขาพูดต่อว่า: “รอฉันที่นี่นะ จำได้ว่า เรื่องที่ตกลงกับฉันไว้ตอนเช้า กลับไปค่อยทำแล้วกัน”

เธอตอบตกลงอะไรเขากัน?

เย้นหว่านชะงัก ก็นึกได้ว่า ตอนเช้าเธอตกลงเขาว่าใช้มือทำอะไรให้เขาสักอย่าง

เขาหายโกรธตั้งนานแล้ว ไม่ต้องการอีกแล้ว ทำไมตอนกลางคืนถึงให้เธอ……

แค่คิดแล้วก็ยังรู้สึกเขินอยู่ดี

เย้นหว่านใจสั่น ไม่กล้าสบตากับโห้หลีเฉิน

ผู้ชายพอหน้าหนาขึ้นมา น่ากลัวจริงๆเลยนะ

ในตอนที่เย้นหว่านอยู่ในความเขินอายนั้น โห้หลีเฉินก็ปล่อยตัวเย้นหว่านออก เดินไปข้างรถแข่ง

เขาเปิดประตูรถออก ขึ้นไปนั่งบนรถ ท่าทางคุ้นชินและรวดเร็ว

กระตุกยิ้ม มองดูหยูซือห้าน “คุณชายหยู เริ่มกันเถอะ”

ท่าทีที่ดูจะไม่กลัวอะไรเลยของเขา เหมือนกำลังตบหน้าเขาอย่างจัง

หยูซือห้านขมวดคิ้วแน่น มองดูกู้ซึง รู้สึกไม่สบายใจเป็นอย่างมาก

เขาควรจะกลัวจนตัวสั่นนี่นา? แม้จะขึ้นรถไปได้แล้ว สีหน้าก็ต้องกังวลจนดูไม่ได้สิ

แต่ตอนนี้ดูแล้ว กู้ซึงไม่เพียงแต่ไม่กลัว ท่าทีที่มั่นใจของเขา เหมือนว่านี่เป็นสนามแข่งของเขาเลย

แต่ในข้อมูลไม่มีทางผิดแน่

นอกจากว่า กู้ซึงอดทน แกล้งทำเป็นกล้า ก็แค่แสดงเก่งเท่านั้น ดูเหมือนจะเป็นจริงอย่างนั้น