สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 473

บทที่473 ตรวจสิ

นี่เป็นวิธีที่ลำบากครั้งเดียวก็จะสุขสบาย และเป็นวิธีที่สมบูรณ์ที่สุดในการแก้ไขความขัดแย้งนี้

ลุงป้าตระกูลเย้นที่มุงอยู่รอบ ๆ ต่างพากันพยักหน้าเห็นด้วย

“ความจริงวิธีนี้ก็ไม่เลว เราทุกคนเชื่อมั่นในทักษะการแพทย์ของป่ายฉี ขอแค่เขาบอกว่าใช่ก็ใช่ ไม่ใช่ก็ไม่ใช่”

“ใช่แล้ว เสี่ยวหว่าน ปล่อยให้ข่าวลือแพร่ไปแบบนี้อีกมันจะทำลายชื่อเสียงของเธอ จะดีกว่าถ้าให้ป่ายฉีลงมือ ให้ทุกอย่างชัดเจน”

“เสี่ยวหว่าน เธอก็ยอมรับเถอะ เธอเอาแต่ขัดขวาง นี่มันร้อนตัวหรืออะไร พวกเราเห็นกับตาแล้ว ถ้าเธอไม่ยินยอมจริง ๆ ก็ยอมรับตรง ๆ ไปเลยไม่ดีกว่าเหรอ....”

แต่ละคำ เหมือนกับมือที่มองไม่เห็น ผลักเธอให้เข้าสู่กองไฟ

เดิมทีเธอก็ไม่มีทางถอยอยู่แล้ว

สีหน้าของเย้นหว่านซีดเผือด จิตใจกระวนกระวาย เธอรู้บทสรุปดี พอป่ายฉีลงมือ โห้หลีเฉินก็จะถูกเปิดเผย

ถึงตอนนั้น ทั้งหมดก็จะเปลี่ยนเป็นแบบที่เลวร้ายที่สุด

นั่นคือสิ่งเธอไม่ต้องการตั้งแต่แรก

แต่ถึงจะยอมรับตอนนี้ ก็ยังอยู่ในสถานการณ์ที่ถูกเปิดโปงจนจนมุม เมื่อถึงตอนนั้นการหลอกลวงนี้ก็ยังคงไม่ได้รับการให้อภัยหรือความเข้าใจใด ๆ ....

เย้นหว่านยืนตัวแข็งทื่อ ทั้งร่างเย็นยะเยือก หรือเธอกับโห้หลีเฉิน จะไม่มีหนทางที่จะอยู่ด้วยกันได้จริง ๆ งั้นเหรอ?

“เสี่ยวหว่าน ไม่เป็นไรหรอก”

เสียงทุ้มของชายหนุ่มดังขึ้นข้างหูของเย้นหว่าน

กู้ซึงก้าวไปยืนข้างกายเย้นหว่าน ก่อนหันมองเธอ มุมปากยกยิ้มอย่างอ่อนโยน

เย้นหว่านเงยหน้ามองเขา สายตาของเธอเริ่มพร่ามัว

ในลอคอของเธอราวกับมีหินก้อนใหญ่ติดอยู่ รู้สึกแย่จนอยากจะร้องไห้ แต่กลับไม่อาจไม่ยับยั้งกล้ำกลืนเอาไว้

เขาไม่อยากจะยอมรับที่นี่ ยอมให้ป่ายฉียืนยันใบหน้ายังดีกว่า

ส่วนผลลัพธ์.....

เย้นหว่านหลับตาลง มาถึงขั้นนี้แล้ว เขาและเธอล้วนไร้หนทางอื่นแล้ว

“ตรวจสิ”

จากนั้นไม่นาน เย้นหว่านก็เอ่ยในลำคอออกมาสองสามคำ

เหมือนกับถูกสูบเรี่ยวแรงไปอย่างกะทันหัน ไม่มีแรงที่จะต่อสู้และคาดหวังอีกต่อไป

เธอกับโห้หลีเฉินอยู่ด้วยกัน เดิมทีก็แอบลักลอบกันเอง ถูกทุกคนปฏิเสธ ไม่ยอมรับ ตอนนี้ฝันที่สวยงามที่จะได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขนั้น คงไม่พ้นถูกฉีกทำลาย

ไม่ความเป็นไปได้ที่จะไปต่อได้อีก

เย้นหว่านไม่มีแรงจะยืนอยู่ ขณะกำลังจะล้มลงนั้น ข้างหลังก็พลันมีแขนแกร่งข้างหนึ่งประคองเธอเอาไว้

เบื้องหน้า คือชายที่เธอเจอหน้ากันทุกวันในช่วงนี้

กู้ซึงพยุงเธอ เอ่ยอย่างอ่อนโยน “แค่ตรวจสอบหน้าเท่านั้น แม้จะเสียศักดิ์ศรีนิดหน่อย แต่เพื่อเธอแล้วฉันยอมได้ เธอเหนื่อยมากแล้ว ไปนั่งพักผ่อนรอฉันก่อนนะ”

ไม่มีการลดเสียงลง จึงทำให้คนอื่นในที่นั้นได้ยินกันหมด

การปลอบประโลมอย่างใกล้ชิดนั้น ก็อธิบายเหตุผลแล้วว่าทำไมเย้นหว่านถึงเสียอาการขนาดนี้

ก็เพราะการตรวจสอบใบหน้าต่อหน้าผู้คนจำนวนมาก สำหรับลูกผู้ชายแล้ว มันเสียศักดิ์ศรี เย้นหว่านก็เจ็บปวดกับเขา

เหล่าคนที่เดิมทีแน่ใจในตัวตนของกู้ซึงเพราะท่าทีของเย้นหว่านนั้น ก็เริ่มระงับความคิดนั้นอีกครั้ง

บทสรุปในท้ายที่สุดแล้วนั้น ยังต้องรอคำพูดของป่ายฉี

หยูซือห้านมองกู้ซึงพลางยิ้มเย็น มาถึงตอนนี้แล้วยังจะเสแสร้งอีก จะสู้จนหยดสุดท้ายเลยสิ! พอป่ายฉีลงมือ ทุกอย่างก็จะกระจ่างแจ้ง ถึงตอนนั้นต่อให้กู้ซึงจะพูด ก็พูดอะไรไม่ได้อีก!

เย้นหว่านคว้ามือของกู้ซึงเอาไว้อย่างร้อนรน เบ้าตาแดงเห่อ น้ำเสียงแผ่วเบาต่ำจนราวกับมาจากก้นบึ้งในลำคอ

“ขอโทษนะ”

เธอรู้สึกผิดและทุกข์ใจ ที่ทำให้เขาต้องเจอเรื่องแบบนี้ครั้งแล้วครั้งเล่า

อยู่กับเธอ ที่เขาต้องเสียมันมากเกินไป

มือเล็กอันอ่อนนุ่มจับตัวเขาเอาไว้ กู้ซึงชะงักเล็กน้อย แววตาหม่นลง