บทที่498 ได้รับบาดเจ็บ
ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง โห้หลีเฉินก็ไม่ได้เลี่ยงหลบอีก แต่พลิกมือจับข้อมือของหยูซือห้านไว้ ขมวดคิ้วถามอย่างขุ่นเคือง
“คุณชายหยูนี่มันหมายความว่ายังไง?”
“ชนไวน์เท่านั้น”
ใบหน้าของหยูซือห้านมีรอยยิ้มของสุภาพบุรุษ แต่แรงในมือกลับไม่เกรงใจเลยสักนิด พลิกมือจับข้อมือของโห้หลีเฉิน
พลิกไปพลิกมา เป็นการโจมตีที่เฉียบคม
โห้หลีเฉินหรี่ตาลง วิธีการโจมตีแบบนี้ สำหรับเขาแล้วเป็นแค่ของกินเล่น
เพียงแต่......
นาทีนั้นเขากลับสำรวมความสามารถ ผ่อนคลายแรงต้าน ได้ยินเพียงเสียง “ก็อก” ที่ชัดเจนดังมาจากข้อมือเขา
แทงหูราวกับฟ้าร้อง
ข้อมือของเขาหักแล้ว!
การเคลื่อนไหวของหยูซือห้านเองก็หยุดลงในนาทีนั้น เขามองชายตรงหน้าด้วยใบหน้าเหลือเชื่อ เป็นไปได้ยังไง เขาไม่ต่อต้านแล้ว?
สีหน้าของเย้นหว่านเปลี่ยนไปมาก ใจปวดร้าว
เธอยืนขึ้นในทันที ผลักหยูซือห้านออก “นายทำอะไร?! ไอ้คนงี่เง่า!”
เธอรีบหันตัวด้วยความปวดใจ กำข้อมือของโห้หลีเฉินไว้
ดวงตาเริ่มแดง น้ำเสียงสะอื้น เป็นห่วงอย่างมาก “นายเป็นไงบ้าง?”
สีหน้าของโห้หลีเฉินซีดขาวเล็กน้อย ส่ายหน้า “ไม่เป็นไร พลิกนิดหน่อยเฉยๆ”
“ฉันได้ยินเสียงก๊อก ยังจะบอกว่าแค่พลิกเฉยๆ?! ตอนนี้นายจะเข้มแข็งไปทำไม!”
เย้นหว่านตะคอกเสียงดังด้วยความโกรธ ของเหลวก้อนหนึ่งกลิ้งอยู่ในเบ้าตา เกือบจะตกลงมาแล้ว
เสียงที่ชัดเจนขนาดนั้น กระดูกที่ถูกบดขนาดนั้น ต้องเจ็บมากแน่!
หยูซือห้านทำไมลงมือหนักขนาดนี้!
“ฉันพานายไปหาป่ายฉี!”
เย้นหว่านพยุงโห้หลีเฉิน จะลากเขาไปด้วยความร้อนรน
หยูซือห้านยืนอยู่ด้านข้าง มีแสงที่เย็นเยือกชั่วร้ายในดวงตา แต่การแสดงออกรู้สึกผิดมาก
พูดขึ้น “ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ รีบไปหาป่ายฉี เขาเป็นหมอเทพ ไม่นานก็รักษาหายได้”
เย้นหว่านถลึงตาใส่ในใจ
ทำไมคำพูดนี้ของหยูซือห้านฟังแล้ว ดูผิดปกติมาก
เกรงว่าเขาจงใจจะให้ป่ายฉีมาตรวจสอบอาการของโห้หลีเฉิน!
ใช่แล้ว โห้หลีเฉินแม้ว่าจะใช้ใบหน้าของกู้ซึง ดูแล้วไม่มีพิรุธอะไร แต่คนสองคนที่แตกต่างกัน กระดูกกับสมรรถภาพทางกายนั้นต่างกันโดยสิ้นเชิง
ป่ายฉีเป็นคนแบบไหน? ก่อนหน้านี้ตอนลูบกระดูกหน้าเพื่อตรวจสอบ เกรงว่าจะลูบคลำพื้นฐานร่างกายของกู้ซึงจนชัดเจนทั่วถึงแล้ว
แต่สมรรถภาพร่างกายของโห้หลีเฉินกับกู้ซึงนั้นแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
เขาเคยฝึกการต่อสู้ สมรรถภาพร่างการแข็งแกร่ง ความแตกต่างระหว่างร่างกายนักวิชาการที่อ่อนแอกับพลทหาร ป่ายฉีสามารถดูออกได้
เป็นธรรมดาที่ถึงตอนนั้นป่ายฉีจะรู้ว่ากู้ซึงในครั้งก่อน กับกู้ซึงในครั้งนี้ เป็นคนละคนกัน!
ป่ายฉีแม้ว่าจะมีความสัมพันธ์ที่ไม่แย่กับเย้นหว่าน แต่ที่ภักดีด้วยคือตระกูลกู้ ไม่มีทางช่วยเย้นหว่านปิดบังเรื่องนี้เด็ดขาด
เย้นหว่านโกรธจนแทบจะระเบิดแล้ว
หยูซือห้านชั่วร้าย อันตรายเกินไปแล้ว!
แต่คำที่เธอบอกว่าจะไปหาป่ายฉีก็พูดไปแล้ว เมื่อเกิดเรื่องเจ็บป่วยขึ้นในบ้าน ต่างก็ไปหาป่ายฉีเป็นอย่างแรก เธอเองก็ไม่มีเหตุผลที่จะไม่พากู้ซึงไปหาป่ายฉี
ไม่อย่างนั้น จะยิ่งทำให้คนสงสัย
เย้นหว่านสีหน้ากลัดกลุ้ม จนตรอก ตอนนี้ควรทำยังไงดี?
บาดแผลของโห้หลีเฉินก็รุนแรงขนาดนั้น เพียงเวลาแค่ไม่นาน ก็เห็นแผลพองขึ้นมาแล้ว
รีรอไม่ได้!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน
อืดอาด มีเรื่องคู่นั้นคู่นี้แทรกมาตลอด แล้วยังออกทะเลไปไม่รู้กี่รอบ วนอยู่แต่กับความโง่ของนางเอกและความปิดปังเพราะรักของพระเอก เฮ้อ ทนอ่านมาเพราะอยากรู้ตอนจบ แต่หงุดหงิกมาก...
ฝึกฝนตัวเองหาทางช่วยสามีมันก็ดี แต่ถึงขนาดทิ้งลูกให้คนอื่นดูแลนี่ไม่ไหว เลี้ยงเด็กยังไงให้เป็นแบบนี้ ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ แถมเป็นภาระ ใช้ชีวิตโง่ ๆ มีศัตรูอยู่ แต่ไม่พาการ็ดไปด้วย พอลูกมีปัญหาที่รร. แทนที่จะเรียกสามี มาช่วยตั้งแต่แรก เสือกจะสู้เอง...
นางเอกอ้อนแอแถมโง่ แต่ก็ไม่ฟังพระเอก เสือกวิ่งไปวิ่งมาให้ถูกคนทำร้าย อ่านแล้วรำคาญ...
นางเอกโง่เง่าไม่มีการพัฒนา...
ทำไมไม่บอกพระเอกแล้วให้จัดการกับนังนั่น...
โอน่อหยาก็รู้นี่นาว่านางเอกเป็นคู่หมั้นประธาน ทำไมยังกล้าใส่ร้ายหรือแปลกใจว่านางเอกยังมีคนหนุน...
เนื้อเรื่องยืดยาวววน่าเบื่อมาก วนไปมาไม่เข้าเรื่องสักทีอ่านจนไม่อยากอ่านต่อน่าเบื่อเกิน ไม่เข้าเรื่องพระเอกกับนางเอกสักที วนอยู่ที่เดิมจนไม่น่าติดตามเพราะน่าเบื่อ...