สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 509

บทที่ 509 หยูซือห้าน คุณมันรนหาที่ตาย!

อีกทั้งเมื่อคำนึงถึงความปลอดภัยเป็นหลัก โห้หลีเฉินอาจจะถอดหน้ากากที่ใช้ปลอมแปลงออกในห้องน้ำทันที แบบนี้แล้ว แม้ว่าจะถูกคนพบเข้า ก็เพียงแค่รู้สึกว่าโห้หลีเฉินแอบมาหาเย้นหว่านที่นี่เงียบๆ

ทั้งยังไม่สงสัยด้วยว่ากู้ซึงก็คือโห้หลีเฉิน

หยูซือห้านเปลืองสมองจัดการไปนานขนาดนี้ จึงเป็นธรรมดาที่จะไม่ยอมให้เวลาโห้หลีเฉินถอดหน้ากากนั้นออกได้

เขายืนอยู่ที่หน้าประตูห้องน้ำ ดูเวลาแล้ว

เย้นโม่หลินก็ใกล้จะมาถึงในเร็วๆนี้แล้วเช่นกัน

มุมปากเขายกขึ้น เอ่ยว่า “อย่าให้คนอื่นเข้ามา พวกแกสี่คน ตามฉันเข้าไปจับคน”

หยูซือห้านเอ่ยจบแล้วก็ก้าวเท้ายาว เดินมุ่งหน้าไปยังห้องน้ำหญิงด้วยท่าทางดุดัน

การที่ผู้ชายรูปร่างใหญ่โตบุกเข้ามาในห้องน้ำกะทันหันนั้น ทำให้เหล่าหญิงสาวที่อยู่ในห้องน้ำพากันตื่นตระหนก กรีดร้องเสียงดังออกมาในพริบตา

เย้นหว่านเพิ่งจะออกมาจากห้องน้ำด้านข้าง ก็เห็นหยูซือห้านเดินเข้ามา

เธอสะดุ้งตกใจ และเอ่ยด่าว่าในทันที “หยูซือห้าน ที่นี่คือห้องน้ำผู้หญิง คุณมาผิดที่หรือเปล่าคะ!”

“เสี่ยวหว่าน ผมไม่ได้มาเข้าห้องน้ำ”

หยูซือห้านแค่นยิ้มเสียดสี สายตาคมปลาบกวาดมองห้องน้ำอีกหลายห้อง

เขายกมือขึ้น ออกคำสั่งว่า “ค้น!”

“ครับ!”

บอดี้การ์ดรูปร่างสูงใหญ่สี่คน รีบแยกย้ายกันไปถีบประตู ตรวจสอบห้องน้ำแต่ละห้องทันที

ถัดมา ก็มีเสียงของเหล่าหญิงสาวกรีดร้องด้วยความหวาดกลัว และอับอายดังขึ้นติดๆกัน

“อ๊า!”

“ไอ้โรคจิต!”

“พวกคุณทำอะไรกันน่ะ ฉันจะแจ้งตำรวจ!”

เสียงกรีดร้องดังแสบแก้วหูดังขึ้นไม่หยุด

เหล่าหญิงสาวตกใจจนหน้าเผือดสี พากันวิ่งออกไปข้างนอกด้วยใบหน้าขาวซีด

เย้นหว่านยืนอยู่ในห้องน้ำ มองหยูซือห้านอย่างเย็นชา โกรธจนหน้าแดงก่ำ

“หยูซือห้าน คุณหยุดเดี๋ยวนี้นะ! ที่นี่เป็นห้องน้ำหญิง คุณรู้หรือไม่ว่า คุณทำแบบนี้มันโรคจิตมากขนาดไหน!”

“ผมก็แค่ตรวจหาคนเท่านั้นเอง ยังดีกว่าผู้ชายบางคนที่แอบเข้ามาในห้องน้ำหญิงเงียบๆเสียอีก”

หยูซือห้านเสียดสีเสียงเย็น สายตาคมปลาบหยุดลงที่ห้องน้ำที่ยังไม่ถูกเปิดออก

เย้นหว่านมองตามสายตาเขาไป ลมหายใจก็กระชั้นขึ้นมาทันที

ใบหน้าเล็กของเธอซีดขาว รีบพุ่งตัวไปหน้าห้องน้ำห้องนั้น ผลักบอดี้การ์ดชุดดำที่กำลังจะถีบประตูออกไป กางแขนทั้งสองข้างขวางอยู่ด้านหน้า

เธอตวาดเสียงแหลม “หยูซือห้าน ฉันขอเตือนคุณนะว่า ให้รีบไสหัวออกไปเสีย!”

เปิดประตูห้องน้ำไปหลายห้องแล้ว ก็ยังหาคนไม่พบ โห้หลีเฉินและกู้ซึง จะต้องอยู่ในห้องน้ำห้องนี้ 100%

ไม่อย่างนั้น เย้นหว่านคงไม่ตื่นตระหนก รู้สึกอายจนโมโหแทนแล้วแบบนี้

รอยยิ้มบนใบหน้าหยูซือห้าน เย่อหยิ่งยิ่งกว่าเดิม

เขายกมือขึ้นมองเวลาบนนาฬิกาข้อมือ ได้เวลาแล้ว

ต่อมาก็เอ่ยถามลูกน้องเสียงเบาว่า “เย้นโม่หลินมาหรือยัง”

ลูกน้องตอบว่า “มาแล้วครับ เพิ่งจะถึงหน้าประตูบาร์”

“ดีมาก”

รอยยิ้มแห่งชัยชนะของหยูซือห้านชัดเจนยิ่งกว่าเดิม

เย้นโม่หลินก็มาแล้ว จะได้เห็นพอดีว่า ตอนที่เขาเปิดประตูห้องน้ำห้องสุดท้ายออกมา ด้านในมีกู้ซึงตัวจริงและตัวปลอมยืนอยู่

หยูซือห้านออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงหยิ่งผยอง

“ลากคุณหนูเย้นออกไป ถีบประตู!”

เย้นหว่านลนลาน ตะคอกเสียงดังด้วยความโมโหว่า “หยูซือห้าน คุณกล้า!”

“เสี่ยวหว่าน เพื่อให้บรรลุเป้าหมาย ไม่มีอะไรที่ผมไม่กล้า”

น้ำเสียงทุ้มต่ำของหยูซือห้านนั้นชั่วร้ายมาก

เขายกมือขึ้น บอดี้การ์ดก็ก้าวขึ้นไปด้านหน้า ใช้แรงบังคับลากเย้นหว่านออกมาสุดกำลัง โดยไม่สนอะไร

แรงของเย้นหว่านจะมากกว่าผู้อื่นได้อย่างไร ดิ้นรนจนข้อมือแดงก่ำอยู่ครู่หนึ่ง ผิวหนังก็เริ่มถลอก แต่กลับยังสลัดไม่หลุด