สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 531

บทที่531 อย่ามาแตะต้องตัวฉัน

หยูซือห้านเห็นท่าทางที่หวาดกลัวจนหน้าซีดของเย้นหว่านแล้วนั้น มุมปากก็ยกขึ้นอย่างมีความสุข เขารู้สึกสบายอกสบายใจอย่างมาก

ถูกเธอเมินเฉยและเย็นชาใส่เป็นเวลานาน ในที่สุด เขาก็สามารถจับเธอไว้ในอุ้งมือของเขาแล้ว บดขยี้ ทำให้พ่ายแพ้

สิ่งนี้มันทำให้เขามีความสุขมากกว่าการที่ได้ครอบครองเธอซะอีก

จู่ๆ หยูซือห้านก็ปล่อยมือ แล้วก็ผลักเย้นหว่านลงที่พื้น

เขายืนอยู่ข้างๆ มองเธอจากด้านบน สายตาดูตลกขำขัน เหมือนพระราชาผู้สูงส่ง

เขาพูดอย่างเสียดสีว่า “เย้นหว่าน สภาพของเธอตอนนี้ทำให้ฉันรู้สึกกินไม่ลงจริงๆ เลย ฉันให้เวลาเธอสองวัน จัดการตัวเองให้ดี จนกว่าที่พวกเราได้ทะเบียนสมรสเมื่อไหร่ ฉันค่อยจัดการเธออย่างเป็นทางการ”

คืนวันแต่งงาน เขาจะทำให้เธอได้จารึกตัวตนของเธออยู่ในความทรงจำของตัวเอง ลืมไม่ลงตลอดชีวิต

เย้นหว่านล้มลงที่พื้น ใบหน้าซีดเผือดเหมือนกระดาษ เธอไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงจะลุกขึ้นมาด้วยซ้ำ

สิ่งที่สามารถทำลายมนุษย์ได้นั้น ก็คือการหมดหวัง

ตอนนี้เธออยู่ในความมืดที่ทำให้คนหายใจไม่ออก มองไม่เห็นแสงแม้แต่นิดเดียว และสิ่งที่น่ากลัวไปมากกว่านั้น ก็คือวันพรุ่งนี้กำลังจะมาถึงแล้ว

เรือยอทช์กระเพื่อมไปพร้อมกับเกลียวคลื่น เย้นหว่านอยู่ในห้องคนเดียว ตั้งแต่ฟ้ามืดจนฟ้าสว่าง

นอกหน้าต่างนั้น คือทะเลที่ไม่มีที่สิ้นสุด ไร้ขอบเขต มองไม่เห็นจุดจบ

เธอไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ที่ไหนกัน แต่ยังไงเสียเธอก็รู้ดีว่า ตอนนี้เธอต้องอยู่ห่างจากบ้านตระกูลเย้นมากๆ

ไม่เจอเธอทั้งคืน เย้นโม่หลิน จะมาตามหาเธอไหม?

แกร๊ก

เย้นหว่านกำลังคิดอยู่นั้น ตอนนี้เอง ประตูห้องก็ถูกคนผลักเข้ามาอย่างไร้มารยาท

สาวใช้สามสี่คนถือถาดข้าวของไว้ในมือ และเดินเข้ามาจากด้านนอก

พวกเธอมองเย้นหว่าน แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

“คุณเย้น พวกเรามาบริการให้คุณอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าค่ะ”

กระโปรงที่อยู่ในถาดนั้น เป็นกระโปรงสีฟ้าน้ำทะเล สง่างามและยาว ดูสวยงามมาก

แต่ว่าเย้นหว่านกลับไม่รู้สึกสนใจเลยแม้แต่นิดเดียว

“ฉันไม่ใส่ พวกเธอออกไปซะ”

“คุณเย้น พวกเราได้รับคำสั่งมา ให้คุณแต่งตัวสวยๆ ไม่สำคัญว่าคุณจะยอมรึเปล่า”

ระหว่างที่พูดนั้น คนรับใช้ที่นำหน้ามาก็เดินเข้ามา พร้อมกับเอื้อมมือมาดึงเย้นหว่าน

แรงเธอเยอะมาก ทำให้แขนของเย้นหว่านเจ็บเพราะถูกดึง

เธอขัดขืนอย่างอารมณ์เสีย “พวกเธออย่ามาแตะต้องตัวฉันนะ! ”

“คุณเย้น！”

สีหน้าของสาวรับใช้นั้นมืดมนลง จ้องด้วยแววตาที่โมโห สีหน้าดูดุร้ายมาก

เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง “ทางที่ดีคุณควรให้ความร่วมมือกับพวกเราดีกว่านะ จะได้ไม่ต้องทรมานมาก ไม่ยังงั้นอย่ามาหาว่าพวกเราไม่เกรงใจนะคะ”

สีหน้าดุร้าย

เย้นหว่านขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ รู้สึกตื่นเต้นและไม่สบายใจ

เช้าตรู่ขนาดนี้ จู่ๆ ก็มาบังคับให้เธอเปลี่ยนเสื้อผ้า หยูซือห้านจะทำอะไรอีก?

ยังไงมันก็ต้องไม่ใช่เรื่องที่ดีอย่างแน่นอน

เย้นหว่านผลักสาวรับใช้ตรงหน้าออก แล้วก็ถอยหลังไปสองสามก้าวอย่างเร่งรีบ

แล้วก็จ้องมองพวกเธออย่างระแวดระวัง พร้อมกับพูดว่า “ฉันไม่มีทางใส่หรอก พวกเธอออกไปซะ! ”

สีหน้าของสาวรับใช้พวกนั้นดูแย่มาก พูดด้วยสีหน้าที่มืดมนว่า

“คุณไม่เต็มใจที่จะให้ความร่วมมือ ก็ได้ คุณชายหยูบอกแล้ว ถ้ายังงั้นเขาก็จำเป็นต้องไปทรมานกู้ซึง ถ้าเกิดว่าอารมณ์ไม่ดีขึ้นมา แล้วลงมือหนักละก็……”

ประโยคด้านหลัง ไม่ได้พูดให้จบ แต่ว่ามันคือการข่มขู่ที่เลวร้าย

เย้นหว่านรู้สึกหนาวเหน็บไปทั้งตัว ใบหน้าของเธอซีดลงทันที

ตอนนี้กู้ซึงอยู่ในกำมือของหยูซือห้าน เป็นจุดอ่อน จุดตายของเธอ

ถึงแม้ว่าเธอจะมั่นใจว่าหยูซือห้านไม่กล้าเอาชีวิตของกู้ซึงจริงๆ หรอก แต่ว่าเพราะเธอแล้ว เขาจับกู้ซึงมาทรมานซะจนไม่มีชิ้นดี

เย้นหว่านกำหมัดและกัดฟันแน่น

“วางลง ชั้นจะใส่เอง！”

เธอจะดูหน่อยสิ ว่าสรุปแล้วหยูซือห้านต้องการจะทำอะไรกันแน่