สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 532

บทที่532 ข่มขู่ ถ่ายภาพ

“ก็เพราะว่าไอ้คนพวกนี้มันเป็นบ้า ใช้กาวบ้าอะไรก็ไม่รู้ ไม่สนใจว่าฉันจะเจ็บปานตาย มาทาบนแผลของฉัน”

แล้วก็แต่งหน้าดี ดังนั้นพอมองดูแล้ว บนใบหน้าของเขาก็ไม่มีรอยแผลอะไรเลย

บวกกับโทนเสียงการพูดแขวะๆ แบบนี้ คือกู้ซึงจริงๆ

เย้นหว่านรู้สึกไม่สบายใจมากกว่าเดิม บังคับเธอใส่กระโปรง แถมยังจับกู้ซึงแต่งตัวอีก หยูซือห้านจะทำอะไรกันแน่?

พอเห็นสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยของเย้นหว่าน ครั้งนี้หยูซือห้าน ก็อธิบายอย่างเข้าอกเข้าใจเป็นอย่างดี

“เสี่ยวหว่าน เย้นโม่หลินยังไม่รู้ว่าเธอกับกู้ซึงไปเที่ยวที่ไหนกัน เธอถ่ายรูปส่งให้เขาดูหน่อยสิ”

พอพูดจบนั้น หยูซือห้านก็ส่งโทรศัพท์ให้กับเย้นหว่าน

เย้นหว่านก็เข้าใจในทันที

นี่เขากำลังจะให้เธอกับกู้ซึงถ่ายภาพคู่รักที่หวานซึ้งกัน แล้วเอาไปหลอกเย้นโม่หลิน

ยิ่งเธอถ่ายรูปดีขนาดไหน เย้นโม่หลินก็ยิ่งจะไม่สงสัยอะไร

หยูซือห้านวางแผนมาดีจริงๆ!

เย้นหว่านหรี่ตามองโทรศัพท์ที่เขายื่นมาให้ แต่ในใจกลับมีแผนอื่น

ตอนนี้ อุ้งเท้าของหยูซือห้าน ไม่ได้จับเพียงแค่เธอกับกู้ซึง แต่ว่ายังคงวางแผนที่จะจัดการกับโห้หลีเฉินอีกด้วย

โทรศัพท์เครื่องนี้ เป็นเครื่องมือที่เขาใช้ในตอนนี้

เย้นหว่านยอมให้เกิดเรื่องขึ้นกับตัวเอง แต่จะไม่ยอมให้โห้หลีเฉินต้องมาเดือดร้อนและเสื่อมเสียชื่อเสียงด้วย

ในใจเธอรู้สึกกลัว กังวล แต่ก็ตัดสินใจอย่างเด็ดขาด นี่คือโอกาสที่หาได้ยาก แถมรอบข้างไม่ไกลนักก็เป็นทะเล สามารถอาศัยโอกาสตอนที่หยูซือห้านไม่ทันตั้งตัว โยนโทรศัพท์ลงทะเลไป

พอไม่มีโทรศัพท์ โห้หลีเฉินติดต่อเธอไม่ได้ ก็จะรู้แล้วว่าเกิดเรื่องขึ้นกับเธอ!

การตัดสินใจนี้มันอันตรายมาก มันสามารถยั่วให้หยูซือห้านโกรธได้ และยังทำให้เธอสูญเสียโอกาสในการขอความช่วยเหลืออีกด้วย แต่ว่าเย้นหว่านก็กัดฟันแน่น ยังไงก็ได้มีการตัดสินใจแล้ว

เธอมองโทรศัพท์เครื่องนั้น หลังจากนั้นก็จับไว้ แล้วก็วิ่งไปยังด้านข้างของเรืออย่างรวดเร็ว

เธอวิ่งเร็วมาก ยกมือขึ้นเตรียมจะปาโทรศัพท์ออกไปแล้ว

ทันใดนั้น ด้านหลังของเธอก็มีเสียงที่เยือกเย็นของหยูซือห้านดังขึ้น

“เธอลองปาดูสิ”

มือของเย้นหว่านที่กำลังจะปล่อยนั้นก็ค้างนิ่งทันที

ข้างหลังของเธอนั้น ก็มีความเย็นยะเยือกที่เย็นจนเข้ากระดูก

เธอยังคงโทรศัพท์อยู่ หันหน้ากลับไปมอง ก็เห็นภาพที่ทำให้เลือดของเธอแทบหยุดไหลเวียน

มือของหยูซือห้านถือกริซที่แหลมคม จ่อไว้ตรงหน้าอกของกู้ซึง

ท่าทางของเขานั้น ราวกับว่าพร้อมจะทิ่มลงไปเมื่อไหร่ก็ได้

ใบหน้าของหยูซือห้านทาแป้ง แต่งหน้า แต่ก็ยังมองออกว่า ตอนนี้ใบหน้าของเขานั้นซีดมาก

เย้นหว่านขมวดคิ้วแน่น หยูซือห้านทำเหมือนครั้งที่แล้วอีกแล้ว!

แต่ว่าครั้งนี้ เธอจะไม่หลงกล

“นายไม่กล้าฆ่ากู้ซึงหรอก”

เธอแน่ใจ

ถ้าเกิดว่าจะเปิดโปงโห้หลีเฉิน ก็จำเป็นต้องให้กู้ซึงอยู่ ถึงจะมีกู้ซึงสองคนเพื่อมาเปิดโปงโห้หลีเฉินได้

หยูซือห้านยิ้มอย่างชั่วร้าย “ฉันฆ่าเขาไม่ได้ก็จริง แต่ว่า……”

เขาหรี่ตาลงอย่างอันตราย และมือที่ถือกริชอยู่นั้น ก็ค่อยๆ เลื่อนลงมา สุดท้ายก็หยุดอยู่ที่ของรักของหวงของผู้ชาย

“แต่ว่าฉันสามารถตอนมันทิ้งให้สืบพันธุ์ต่อไปไม่ได้อีก”

ลมหายใจเย้นหว่านชะงัก

เธอด่า “หยูซือห้าน นายหน้าด้านรึเปล่า!?! ”

มุมปากกู้ซึงกระตุก หน้าซีดลงเยอะมาก สีหน้าของเขาเหมือนกำลังจะพังทลายแล้ว

“ไอ้เวร เอากริซไปไกลๆ หน่อย ลูกผู้ชายฆ่าได้หยามไม่ได้นะเว้ย! ”

จะเอาชีวิตเขาไปก็ย่อมได้ แต่ว่าจะเอาศักดิ์ศรีเขาไปไม่ได้เด็ดขาด

เรื่องนี้สำหรับผู้ชายคนหนึ่งแล้ว มันเป็นทุกข์กว่าการฆ่าเขาซะอีก

เย้นหว่านขมวดคิ้วอย่างรุนแรง ในใจรู้สึกท้อแท้และอึดอัดเป็นอย่างมาก

รอยยิ้มบนใบหน้าของหยูซือห้านไม่ได้น้อยลงเลย เขาหันหน้าไปมองเย้นหว่าน ยิ้มจางๆ พร้อมกับพูดว่า

“เสี่ยวหว่าน จะปาโทรศัพท์ลงไป หรือว่าจะให้ทำหมันเขา? เธอเลือกได้ตามสบายเลย”

เย้นหว่านกำโทรศัพท์แน่น เธอหวังอย่างมากว่าจะมีความแข็งแกร่งเหมือนกับฮัคก์ แล้วก็บดขยี้โทรศัพท์เครื่องนี้ไปซะ

สมควรตายจริงๆ