สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 542

บทที่ 542 ปลดผู้สืบทอดตระกูล

ถูกวิพากษ์วิจารณ์ ถูกลงโทษ!

เย้นหว่านหน้ามืด ในปากรู้สึกขมขื่น สุดท้ายเธอก็ทำให้โห้หลีเฉินพลอยเดือดร้อนไปด้วย

หยูซือห้านมองหน้าตาที่ตกตะลึงพรึงเพริดของเธออย่างได้ใจ เขาก้าวมาข้างหน้าก้าวหนึ่ง และแย่งมีดในมือของเย้นหว่านมา

เขากวาดสายตาไปที่บาดแผลบนคอของเย้นหว่านอย่างลวกๆทีหนึ่ง และสั่งการด้วยน้ำเสียงใจจืดใจดำ “ทำแผลให้เธอ อย่าให้เธอตาย”

ที่เขาต้องการคือให้เธอมีชีวิตอยู่ต่อเท่านั้นเอง

เย้นหว่านยืนเซ่ออยู่กับที่ ในใจมืดมนและสิ้นหวัง

ตอนนี้โห้หลีเฉินถูกหยูซือห้านวางอุบายตกลงไปในน้ำ ก็ไม่รู้เย้นโม่หลินจะจัดการโห้หลีเฉินยังไง และต่อจากนี้โห้หลีเฉินจะเจอการโจมตีและลงโทษจากตระกูลหยูยังไง

แค่คิดเธอก็รู้สึกเจ็บปวดใจ

เย้นหว่านถูกพากลับมาที่ห้องนอน ครั้งนี้หยูซือห้านได้สั่งให้คนเฝ้าจับตาดูเธอทุกฝีก้าว แม้แต่เธอเข้าห้องน้ำก็ยังไม่ละเว้น

ไม่ให้โอกาสเธอได้หาที่แสวงหาความตายหรือวิ่งหนีแม้แต่เสี้ยวเดียว

เย้นหว่านรู้สึกสิ้นหวัง เธอเองก็ไม่มีความคิดจะทรมานตัวเอง คอยนั่งนิ่งๆอยู่เหมือนหุ่นเชิด

มองนอกหน้าต่าง ทะเลที่กว้างใหญ่ไพศาลจนมองไม่เห็นขอบ

ไม่รู้ผ่านไปอีกกี่ชั่วโมง ทะเลที่กว้างใหญ่ไพศาลจนมองไม่เห็นขอบของด้านนอกเริ่มเห็นชายฝั่งทะเลและพื้นที่ทางบก

สถานที่ที่หยูซือห้านจะพาเธอมา ได้มาถึงแล้ว

เย้นหว่านมองทิศทางของชายฝั่งด้วยสายตาเหม่อลอย ในใจรู้สึกเย็นวูบ

เสียง“คชา”ดังขึ้น ประตูถูกคนเปิดออกจากด้านนอก

ใบหน้าของหยูซือห้านประดับด้วยรอยยิ้มที่มีความสุข ก้าวเท้ายาวมาที่เย้นหว่านแล้วพูดว่า “เสี่ยวหว่าน เรือนหอใหม่ของเราใกล้ถึงแล้วนะ”

เย้นหว่านนั่งอยู่บนเก้าอี้อย่างหน้าตาเฉยเมย และมองข้ามเขาไปโดยตรง

หยูซือห้านอารมณ์ดี เขาก็ไม่โกรธ ได้จูงมือของเย้นหว่านไว้และดึงเธอลุกขึ้นมาจากที่นั่ง

เย้นหว่านอยากขัดขืนออกจากมือของเขา แต่แรงของเขาเยอะมาก ได้จับเธอไว้แน่น เขาเอ่ยว่า “ไปกับผม”

เสียงของหยูซือห้านอ่อนโยน แต่ท่าทางกลับเผด็จการมาก บีบมือของเย้นหว่านไว้เหมือนคีม บังคับให้เธอเดินตามไปข้างหน้า

ถึงเย้นหว่านไม่ยอม แต่ก็สู้แรงของหยูซือห้านไม่ได้

ตอนนี้เธอเป็นปลาบนเขียงของเขา ต่อต้านอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง

ถูกคนเฝ้าจับตาดูเอาไว้ แม้แต่ฆ่าตัวตายก็ยังทำไม่ได้

เห็นได้ชัดว่าหยูซือห้านเตรียมการไว้ตั้งนานแล้ว ท่าเรือนี้คือท่าเรือเดี่ยว ตลอดทาง นอกจากบอดี้การ์ดของเขาแล้ว ไม่มีคนอื่นเลย

ที่ที่เขาพาเธอมาคือวิลล่าที่เพิ่งตกแต่งใหม่ อยู่ที่ริมทะเล สภาพแวดล้อมสวยงาม

แต่เย้นหว่านไม่มีกะจิตกะใจชื่นชมความสวยงามนี้ อยู่ในความคาดหมายของเธอเลย ที่นี่กำลังจะเป็นกรงของเธอ

หน้าวิลล่า มีแม่บ้านยืนเรียงกันเป็นสองแถว พวกเธอได้โน้มตัวด้วยความเคารพ “ขอต้อนรับคุณชายและคุณนายค่ะ”

คุณนาย?

คำสรรพนามนี้ ทำให้เย้นขมวดคิ้วอย่างรังเกียจ

แต่หยูซือห้านกลับอารมณ์ดีมาก ถามพ่อบ้านชายวัยกลางคนที่เดินมาว่า “เริ่มหรือยัง?”

ชายวัยกลางคนตอบว่า “เริ่มแล้วครับ เตรียมพร้อมทุกอย่างแล้วครับ คุณชายเชิญด้านในครับ”