สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 551

บทที่551 จะตายก็ตายไปด้วยกัน

สาวใช้มองจ้องจุดสีแดงเล็กๆตาไม่กะพริบ พร้อมเอ่ยออกมา “สีแดงสว่างขึ้นมา เดี๋ยวก็จะได้รู้”

หลังจากที่สีแดงกะพริบออกมา แสงที่ส่องออกมาถ้าเป็นสีฟ้า มันก็จะสำเร็จ ถ้าเป็นสีเขียวที่สว่างออกมา การออกฤทธิ์ของยาก็จะล้มเหลว

แต่มันกะพริบสีแดงออกมา ตอนนี้เองก็ได้บ่งชี้ออกมาแล้วว่าร่างของโห้หลีเฉินเกิดปัญหาออกมาจริงๆ

หยูซือห้านยกยิ้มมุมปากด้วยความปีติยินดี เห็นสภาพอย่างนี้ของโห้หลีเฉินแล้ว ผลลัพธ์นั้น ฤทธิ์ยามันจะต้องสำเร็จลงแล้วแน่ๆ!

เขาหัวเราะเสียงดังอย่างพึงพอใจ “โห้หลีเฉิน ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป แกก็เป็นเศษสวะคนหนึ่งแล้ว ฮ่าๆๆ...อ๊ะ!”

เสียงหัวเราะของหยูซือห้านหยุดชะงักไปในทันที

เห็นเพียงแค่เครื่องมือที่เดิมทีแล้วได้จ่ออยู่บนลำคอของโห้หลีเฉิน แต่จู่ๆก็ถูกโห้หลีเฉินแย่งไป เขารวดเร็วอย่างมาก โยนไปทางหยูซือห้านทันที

ตรงหัวของเครื่องมือเพียงแค่โค้งมนลงเล็กน้อย ไม่นับว่าแหลมมากนัก แต่ทะลุผ่านระยะไม่กี่เมตรนี้ ด้วยแรงที่มหาศาล มันได้แทงทะลุเข้าไปในข้อมือของหยูซือห้านเต็มๆ!

ในขณะเดียวกัน ก็มาพร้อมกับเสียงแตกดัง “แกรก” ดังขึ้นมา

ในมือของหยูซือห้านถือรีโมทอยู่ และมันก็ถูกทะลุผ่านจากตรงกลางของอุปกรณ์ควบคุมระยะไกล พังโดนตรงที่จุดควบคุมหลักเข้าพอดี

ปุ่มสีแดงเด้งออกมาทันที แต่ลูกระเบิดบนตัวของเย้นหว่านกลับไม่ได้ระเบิดออกมา

รีโมท พังไปแล้ว

“โห้หลีเฉิน นึกไม่ถึงว่าแกจะกล้า...!”

หยูซือห้านจับข้อมือที่มีเลือดสดไหลออกมา ใบหน้าตกใจช็อกทั้งยังโกรธแค้นออกมา

ให้ตายยังไงเขาก็นึกไม่ถึงว่าโห้หลีเฉินจะอาศัยเครื่องมือที่ไร้พลังการโจมตีอย่างนี้ เจาะมือเขาทะลุได้

พละกำลังที่รุนแรงอย่างนี้ เขาเองก็ทำไม่ได้เหมือนกัน ตกลงโห้หลีเฉินเป็นใครกันแน่?

อีกทั้งวิธีนี้เอง แม่นยำเสียจนน่าตาย

แยกห่างออกมาตั้งไกลขนาดนั้น ตกลงแล้วโห้หลีเฉินตัดสินกับโครงสร้างภายในของรีโมทควบคุมอันนี้ยังไงกันแน่? นึกไม่ถึงว่าเพียงแค่การโจมตีเดียว จะทำให้ตรงส่วนที่สำคัญที่สุดของรีโมทพังไปได้

หลังจากที่โห้หลีเฉินยืนยันจนแน่ใจแล้วว่ารีโมทได้พังไปแล้ว ก็ไม่ได้หันไปมองหยูซือห้านมากมายนัก เตะสาวใช้ปลิวออกไป เอาเย้นหว่านมากอดเอาไว้

เขาก้มหน้าจ้องมองเธอ น้ำเสียงอ่อนโยนสุดๆ

“วางใจเถอะ ไม่เป็นไรแล้ว”

ไม่เป็นไรแล้ว

ใจของเย้นหว่านเหมือนกับกำลังนั่งรถไฟเหาะอยู่ ขึ้นๆลงๆ ในที่สุดก็ได้ตกกลับไปที่เดิมอย่างปลอดภัย

นึกไม่ถึงว่าโห้หลีเฉินจะลงมือออกมาอย่างกะทันหัน อีกทั้งแค่โจมตีถูกข้อมือของหยูซือห้านไป ก็ทำมือของเขาพังไปเสียแล้ว และก็ได้ช่วยเธอเอาไว้ด้วย

ที่แท้โห้หลีเฉินก็วางแผนเอาไว้แล้วตั้งแต่แรก

จงใจกินยา เพื่อให้หยูซือห้านลดการระวังตัว แล้วค่อยลงมือออกไปโดยที่ไม่ทันได้คาดคิดไปอย่างแม่นยำ

เขาคิดมาเรียบร้อยหมดแล้ว แต่ในใจของเย้นหว่านนั้นกลับยิ่งเจ็บปวดยากที่จะทนไหวขึ้นมา

เธอกอดเขาด้วยความเจ็บปวดใจ น้ำตากำลังคลออยู่ตรงเบ้าตา

“คุณโอเคหรือเปล่า?”

สีหน้าของเขาซีดเซียว เหงื่อเย็นบนหน้าผากไหลออกมาเยอะมากจนเช็ดไม่ทัน

โห้หลีเฉินส่ายหน้าออกมา สภาพดูเหนื่อยล้า แต่ในดวงตายังประดับไปด้วยรอยยิ้มออกมา

น้ำเสียงอ่อนโยน “ผมไม่เป็นไร”

ยังคงกำลังปลอบเธอออกมา

กินยาจำพวกนั้นไป จะไม่เป็นไรไปได้ยังไงกันล่ะ? เมื่อกี้ก็กำเริบออกมาแล้ว สีหน้าของเขาก็ดูย่ำแย่เสียขนาดนี้ ตอนนี้เกรงว่าจะกำลังฝืนอยู่

ใจของเย้นหว่านเจ็บปวดจนใกล้ระเบิดออกมา

เธอประคองเขา พร้อมมองออกไปทางด้านนอก

“ฉันจะพาคุณไปหาหมอ”

“ครับ”

โห้หลีเฉินในครั้งนี้ ได้ตอบรับมาอย่างรวดเร็ว

หยูซือห้านเจ็บจนแทบจะหมดสติไป อาการกระง่อนกระแง่น แต่กลับอาศัยจังหวะเพียงแค่ช่วงลมหายใจเฮือกเดียวฮึดสู้ฝืนประคับประคองอาการเอาไว้

ตอนนี้เขายังล้มลงไปไม่ได้

ล้มลงไปแล้ว มันก็จะพ่ายแพ้ไปโดยสมบูรณ์ แล้วมันยังแลกมาด้วยทั้งชีวิตของเขาด้วย!

“พวกแกคิดว่าจะรอดออกไปได้ง่ายๆงั้นหรอ?”

หยูซือห้านเอ่ยปากพูดออกมาอย่างโหดเหี้ยมน่ากลัว สายตามืดมนประหนึ่งปีศาจร้าย

ในเมื่อเขาตกต่ำมาถึงขั้นนี้แล้ว ก็ไม่มีทางที่จะปล่อยให้พวกมันได้กลับไปอย่างปลอดภัยโดยเด็ดขาด

ในระหว่างที่พูดนั้นเอง หยูซือห้านก็ยกมือขึ้นมา รับปืนที่สาวใช้อีกคนหนึ่งเป็นคนโยนเข้ามาเอาไว้ เขาไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย โดยเตรียมที่จะยิงไปทางโห้หลีเฉิน