สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 552

บทที่552 นับถอยหลังสู่การระเบิด

ทันใดนั้นเอง ก็มีแรงสั่นสะเทือนที่รุนแรงออกมา

ห้องพังไปกว่าครึ่ง

เย้นโม่หลินหลบออกไปอีกทางตามสัญชาตญาณทันที ส่วนหยูซือห้านนั้นกลับวิ่งเข้าไปตรงที่ระเบิดอย่างกับคนบ้า

ก้อนหินที่ลอยเข้ามา กระทบเข้ากับร่างของเขาอย่างแรง กระทบเข้ามาจนร่างกายของเขาสั่น จนเกือบจะกลายเป็นเนื้อบดไป

แต่เขากลับยังคงเดินเข้าไปข้างหน้าเหมือนเคย พุ่งเข้าไปเหมือนกับไม่กลัวตาย

สีหน้าของเย้นโม่หลินเปลี่ยนไปอย่างมาก เห็นท่าไม่ค่อยดี จึงอยากจะตามเข้าไป

“อ๊ะ! เสียงอะไร?”

ทันใดนั้นเอง เย้นหว่านที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูโบสถ์ จู่ๆก็ร้องออกมา

เธอยืนอย่างมั่นคงท่ามกลางคลื่นกระแทกจากการระเบิดได้ไม่ง่ายเลย ก็เห็นว่าบนร่างของเธอนั้น มีเสียง “ติ๊ดๆๆ” แปลกๆดังขึ้นมา

เสียงนั้นทำให้รู้สึกหวาดกลัวสุดๆขึ้นมา

เธอก้มลงมองไปทางเสื้อคลุมไหล่ตัวน้อยทันที มองไปด้วยความหวาดกลัวเป็นอย่างมาก ระเบิดที่ได้มัดติดอยู่บนร่างของเธอที่จากเดิมไม่ได้ขยับ นึกไม่ถึงว่ามันจะเริ่มจับเวลาขึ้นมาแล้ว!

00:59!

เหลือเวลาอยู่ไม่ถึงหนึ่งนาที ก็จะระเบิด!

ทำไมถึงเป็นอย่างนี้? รีโมทพังไปแล้วไม่ใช่หรอ ระเบิดลูกนี้มันไม่แสดงผลแล้วนี่?!

โห้หลีเฉินมีสีหน้ามืดครึ้มเยือกเย็นออกมา มองระเบิดบนร่างของเย้นหว่านด้วยท่าทีที่จริงจัง

“หยูซือห้านได้ติดตั้งการป้องกันเอาไว้สองชั้น นี่เป็นระเบิดปรับสมดุลน้ำ ถ้าเกิดกระแทกไปแรงๆหรือไม่ก็โยกไปมา มันก็จะกลับมาทำงานใหม่อีกครั้ง อีกทั้งยังเริ่มทำงานในรูปแบบของระเบิดเวลา”

เย้นหว่านหน้าซีดออกมา

เย้นโม่หลินเองก็ไม่ได้สนใจหยูซือห้านที่ได้หนีไป รีบสาวเท้าก้าวใหญ่ๆพุ่งตัวเข้ามา มองมายังระเบิดบนร่างของเย้นหว่านด้วยสายตาคมกริบ

“คุณแก้มันได้มั้ย?”

“ผมต้องการเวลา”

โห้หลีเฉินเอ่ยปากพูดออกมาด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ

จู่ๆเขาก็ดึงเย้นหว่านไปนั่งลงบนม้านั่งที่อยู่ข้างๆ คุกเข่าลงข้างหนึ่งตรงหน้าเธอ ยื่นมือออกไปแกะระเบิดออกจากเสื้อคลุมไหล่ออกไปอย่างระมัดระวัง วางลงในมือเบาๆ

เวลาที่อยู่บนเครื่องจับเวลา แสดงเวลาออกมา 00:45

เหลือเวลาอีกเพียงแค่45วิ

เย้นหว่านมองเวลาที่อยู่ในการจับเวลาที่ยังคงสั้นลงนี้ หัวใจก็บีบรัดแน่นไปหมด

เธอกลัวจนร่างกายสั่นออกมาอย่างควบคุมเอาไว้ไม่อยู่ กลัวว่าเขาต้องติดร่างแหไปด้วย “โห้หลีเฉิน คุณไม่ต้อง...”

“เลิกพูด เชื่อใจผม!”

เสียงทุ้มต่ำของโห้หลีเฉินเอ่ยขัดคำพูดของเย้นหว่านออกมา

เขาหรี่ตาลง เอาระเบิดทั้งลูกวางไปบนฝ่ามือของตัวเอง มองสายยางที่ใสโปร่งอยู่ด้านในด้วยท่าทีที่ดูจริงจัง และไปรักษาสมดุลน้ำที่โคลงเคลงอยู่ด้านใน

“ติ๊ดๆ——“

เวลายังคงเดินอยู่

เหลือเพียงแค่40วินาที

เย้นหว่านเกร็งร่างด้วยความกังวล มองโห้หลีเฉินที่อยู่ตรงหน้าด้วยสายตาสั่นไหว

เขาอยู่ตรงหน้าเธอ ใกล้อย่างนี้ แต่ระเบิดก็อยู่ตรงกลางระหว่างพวกเขา ถ้าเกิดถึงเวลา ระเบิดออกมา พวกเขาทั้งสองคนก็คงต้องตายไปกันหมด

“เย้นหว่าน เชื่อใจผม ผมปลดมันออกได้”

ทันใดนั้นเองโห้หลีเฉินก็ใช้มือข้างหนึ่ง จับมือเล็กที่เย็นเฉียบของเย้นหว่านเอาไว้

เขากุมเธอเอาไว้แน่น ส่งมอบความสบายใจไปให้เธอ

เวลากำลังเดินไปอย่างช้าๆ แต่พอมองชายคนตรงหน้าแล้ว เย้นหว่านก็รู้สึกเชื่อใจเขาออกมาอย่างน่าประหลาด

ไม่มีอะไรที่เขาทำไม่ได้ เขาจะต้องจัดการได้สำเร็จแน่?

“อืม” เย้นหว่านพยักหน้าออกไปอย่างแรง ร่างกายที่สั่นเล็กน้อย ตอนนี้ก็ได้นิ่งลงมาบ้างเล็กน้อย

เย้นโม่หลินยืนอยู่ข้างๆด้วยสายตาที่ดูจริงจัง มองจ้องเวลาบนระเบิดอย่างไม่กะพริบตา

เขาเอ่ยพูดออกมา “คุณจะตัดสายชนวน?”

“ใช่”

โห้หลีเฉินตอบกลับมาอย่างไม่มีลังเลเลยแม้แต่น้อย หยิบกริชที่ก่อนหน้านี้ได้โยนลงไปขึ้นมาจากพื้นอย่างว่องไว

เขาเอ่ยออกมาด้วยเสียงทุ้มต่ำ “คุณชายเย้น คุณออกไปก่อน พาคนอพยพกันออกไป”

เรื่องการตัดสายชนวนจำพวกนี้ แม้ว่าจะมั่นใจแค่ไหน แต่มันก็มีโอกาสเกิดความผิดพลาดจนระเบิดออกมาได้

ส่วนถ้าเกิดความผิดพลาดแล้ว คนที่ถูกมัดติดกับระเบิด หรือว่าคนที่ตัดสายชนวน ต่างก็ต้องตาย

นี่มันเป็นเรื่องที่เล่นกับชีวิตคน

“พวกนายรีบถอยห่างออกไปห้าสิบเมตรเดี๋ยวนี้”