สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 578

บทที่ 578 ยอดเยี่ยม ฆ่าเพียงพริบตาเดียว

ฝ่ามือกว้างใหญ่มันช่างอบอุ่นมาก เหมือนกับฝ้ายที่ถูกย่างแล้ว แนบชิดกับศีรษะของเธอ มันทำให้ร่างกายอันหนาวเหน็บของเธอ มีชีวิตชีวาขึ้นมา

เย้นหว่านทั้งตะลึงทั้งตกใจ พลันแหงนหน้าขึ้นมาไปมอง ก็เห็นใบหน้าอันหล่อเหลาของชายหนุ่ม ดวงตาของเธอ แดงแจ๋ทันที น้ำตาเอ่อล้นท่วมกระบอกตา

เธออ้าปากค้าง เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างสั่นเทา “คุณ ... คุณฟื้นแล้วเหรอ”

โห้หลีเฉินเหล่ตามองด้านข้าง นัยน์ตาจับจ้องเย้นหว่านอย่างลึกซึ้ง สายตาคอยประเมินเธออย่างห่วงใย

ยิ่งมอง แววตาของเขาก็ยิ่งดำดิ่งลง หัวคิ้วค่อยๆ ขมวดเข้าหากัน

“เจ็บไหม?”

เย้นหว่านผงะทันที เพราะว่าเขาถามเรื่องอาการบาดเจ็บบนตัวเธอ

ก่อนหน้านี้ที่มีความรู้สึกที่อดทนทนเอาไว้ เธอไม่รู้สึกว่าเจ็บปวด ตอนนี้เมื่อเห็นว่าโห้หลีเฉินฟื้นขึ้นมาแล้ว แถมยังได้เผชิญหน้ากับความอ่อนโยนและการปกป้องจากเขาแล้ว วินาทีนั้นเธอรู้สึกว่า ร่างกายเจ็บปวดไปทุกอณู

มือทั้งสองข้างที่สั่นเทาของเธอกอดเขาเอาไว้ พร้อมทั้งพยักหน้าให้อย่างหนักแน่น

“เจ็บ”

เจ็บปวดมากเลย

ตั้งแต่ลำตัวไปจนถึงหัวใจ มันเจ็บปวดมากเลย

แม้ว่าเธอไม่รู้ว่าจะอดทนผ่านไปอย่างไรดี

โห้หลีเฉินย่นคิ้วอย่างปวดใจ พลางก้มศีรษะลง ริมฝีปากบางจุมพิตลงบนกระหม่อมศีรษะของเธอ

“อีกเดี๋ยวฉันจะมานวดให้นะ”

การจุมพิตจากเขานั้นมันแผ่วเบามาก ทว่าเส้นผมของเธอเหมือนมีความรู้สึก วินาทีที่ไฟฟ้าปะทุไหลผ่านนั้นมันแผ่ซ่านไปทั่วตัวเธอ

เย้นหว่านมีความสุข อย่างยินดี

เธอตอบรับอย่างสะอึกสะอื้น “ตกลง!”

นวดให้เธอ

การมีเขาอยู่ด้วยนะ ราวกับอันตรายความยากลำบากทุกทาง ก็แปรเปลี่ยนเป็นเรื่องเล็กน้อยไปทันที

เย้นหว่านท่าทางมีความสุข แต่ในทางกลับกันหยูซือห้านสีหน้าเคร่งขรึม ไฟโมหะเริ่มแผดเผา สีหน้าดั่งปีศาจร้าย

โห้หลีเฉินดันมาฟื้นเอาเวลานี้ได้?

เขาได้แต่หมั่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน “ตื่นแล้วจะทำไม? โห้หลีเฉินบาดเจ็บไปทั้งตัว การที่ยืนได้นั้นคือว่าทนเอาทั้งนั้น!”

น้ำเสียงของเขา มุ่งมั่นมาก

การหนีจากระเบิดนั้นในเวลาเดียวกัน เขาถูกระเบิดทั้งตัว ขาขาด แขนขาด จนกลายมาเป็นคนที่ใช้ชีวิตบนรถเข็นแทนเขาถึงได้มีชีวิตรอดแบบผู้พิการ

ส่วนอาการบาดเจ็บของโห้หลีเฉินนั้นถือว่าเบากว่าเขาเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ดีไปเท่าไหร่หรอก

เมื่อได้ยินคำพูดนี้แล้ว เย้นหว่านตะลึงทันที นัยน์ตาสั่นอย่างรุนแรง

เธอคว้าเสื้อของโห้หลีเฉินเอาไว้ เมื่อครู่ตอนที่โห้หลีเฉินฟื้นขึ้นมา มันมีทั้งความตกใจและดีใจมากเหลือเกิน เธอได้แต่ดีใจไป จนลืมไปเสียสนิท สภาพร่างกายของโห้หลีเฉิน บาดเจ็บอย่างหนักจนระบบรวนไปหมด การที่สามารถตื่นขึ้นมาได้นั้นก็ถือว่าไม่เลวแล้ว

ทว่าสาวใช้สองคน ผู้คนที่รายล้อมอยู่โดยรอบ คนไหนบ้างที่ไม่ใช่คนฝีมือเก่งกล้า แถมจ้องมองอย่างกินเลือดกินเนื้อ

โห้หลีเฉินกลัวว่าจะไม่สามารถต่อสู้ได้

หยูซือห้านยังคงแสยะยิ้มเย็นชาใส่ให้อย่างได้ใจ พร้อมทั้งน้ำเสียงอันน่าร้ายกาจมาก

“ฟื้นขึ้นมาก็ดี งั้นจะได้ให้พวกแกเห็นกับตา ว่าฉันจะทำให้พวกแกตายยังไง”

“เห็นเต็มสองตาว่าคนรักได้รับบาดเจ็บต่อหน้าตนเอง แล้วตายไป มันยิ่งทิ่มแทงใจดีหนักกว่าเดิม จนเจ็บปวดรวดร้าวหัวใจเหลือเกิน”

“ฉันจะทำให้พวกแกสมปรารถนาเอง ให้พวกแกตายตาไม่หลับ”

ร่างกายของเย้นหว่านตัวเกร็งทันที พร้อมทั้งตัวสั่นเล็กน้อยอย่างอดไม่ได้

ไม่ง่ายเลยที่จะปลุกให้โห้หลีเฉินตื่นขึ้นมาง่าย ไม่มีทางให้เขามาเกิดเรื่องต่อหน้าตนเองหรอก

แววตาของเธอทอประกายตอนที่จ้องมองเขา พลันพูดว่า “ตอนนี้คุณเดินไหวไหม?”

ถ้าได้ เธอก็จะขวางคนพวกนี้เอาไว้ก่อน เพื่อให้โห้หลีเฉินหนีไปก่อน

ขอแค่โห้หลีเฉินปลอดภัยแล้ว ก็ถือว่ายังมีโอกาสอยู่

แววตาของโห้หลีเฉินจ้องมองเธออย่างเคร่งขรึม แขนข้างหนึ่งวางพาดกับไหล่ของเย้นหว่าน เพื่อที่จะได้กอดเธอเอาไว้

เขาพูดออกมาอย่างแผ่วเบา “เดินไม่ไหว คุณต้องแบกตัวฉันเอาไว้”

เย้นหว่านถึงกับสำลักทันที

เธออยากจะพูดว่าให้เขาได้เดินไป มันเท่ากับเหมือนส่งเขาไปตาย