บทที่6 เรื่องที่อาบน้ำเสร็จถึงจะทำได้
พอเดินมาถึงห้อง โห้หลีเฉินวาง เย้นหว่านไว้บนโซฟา เขาไม่ได้จากไปในทันที แต่กลับยืนอยู่ตรงหน้าเธอ
มองเธอเหมือนคิดอะไรอยู่ในใจ ถึงเย้นหว่านเมา แต่สมองยังตื่นตัวอยู่ เธอถูกมองจนไม่สบายใจ
จึงเปิดปากด้วยเสียงต่ำ “คุณโห้ยังมีธุระอะไรอีกหรอคะ?” สายตาที่โห้หลีเฉิน
มองเธอเต็มไปด้วยการสำรวจ “คืนนั้นเธออยู่ที่โรงแรมซ่างผิ่นยังเกิดเรื่องอะไรขึ้นอีก?”
เย้นหว่านอึ้งไปครู่นึง และรู้สึกระวนกระวาย จู่ๆทำไมถึงถามแบบนี้ หรือเขารู้แล้วว่าคำพูดที่กู้จื่อเฟย
พูดมีเรื่องเท็จอยู่? แต่เรื่องที่คืนนั้นได้ประสบพบเจอ เธอไม่อยากให้คนอื่นรู้เลยสักนิด
โดยเฉพาะผู้ชายที่ยังไม่ค่อยสนิทอย่างโห้หลีเฉิน
เธอส่ายหัว “ไม่ได้เกิดอะไรขึ้นอีกแล้วค่ะ” มองดูสีหน้าลุกลี้ลุกลนอยู่ไม่เป็นสุขของเธอแล้ว
โห้หลีเฉินหรี่ตาลง “พูดความจริง”
“ฉัน......ที่ฉันพูดเป็นความจริงค่ะ” นิ้วมือ เย้นหว่านดึงเสื้อตนเองอย่างกินปูนร้อนท้อง
สีหน้าพยายามรักษาให้อยู่ในความนิ่งเฉยอย่างสุดฤทธิ์ สายตาที่เฉียบคมของโห้หลีเฉินจ้องเธอไว้
เหมือนกับว่าจะมองทะลุคำโกหกของเธอ อยู่โรงแรมในวันเวลาเดียวกันอาจจะเป็นเรื่องบังเอิญ
แต่ที่เหมือนคือเธอสามารถทำให้ร่างกายเขามีการตอบสนอง ที่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญอย่างแน่นอน
เขาก็ไม่เคยเชื่อว่านี่คือเรื่องบังเอิญ จู่ๆเขาโน้มตัวลง มือทั้งสองกั้นไว้บนโซฟา
จู่ๆรูปร่างที่สูงใหญ่เข้าใกล้เธอ “ถ้าไม่พูด ผมจะพิสูจน์เองกับมือ”
พิสูจน์อะไร?
เย้นหว่านรู้สึกมึนตึ้บเลย แต่การเข้าใกล้ของผู้ชายกลับทำให้เธอรู้สึกได้โดยสัญชาติญาณว่ามันอันตราย
เธอรีบผลักเขาออก “คุณโห้คะ มีอะไรคุยกันดีๆ........”
ไม่สนใจการขัดขืนของเธอ โห้หลีเฉินคว้าจับข้อมือเธอไว้เหนือศีรษะ มือข้างนึงของเขากุมเอวเธอไว้
จู่ๆ เย้นหว่านแข็งทื่อไว้ มือที่อยู่บนเอวข้างนั้นยิ่งเหมือนเหล็กที่เผาจนแดง ร้อนจนหนังเธอจะแตกร้าวแล้ว
ไม่ใช่บอกว่าไม่พิศวาสเธอ แค่หมั้นกันหลอกๆหรอ! แล้วตอนนี้เขากำลังทำอะไรอยู่?
“โห้หลีเฉินคุณ.........” คำพูดของเย้นหว่านเพิ่งพูดออกมา
ก็ตะลึงที่ได้ยินเสียงเย็นชาและรังเกียจของโห้หลีเฉินดังขึ้น
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน
อืดอาด มีเรื่องคู่นั้นคู่นี้แทรกมาตลอด แล้วยังออกทะเลไปไม่รู้กี่รอบ วนอยู่แต่กับความโง่ของนางเอกและความปิดปังเพราะรักของพระเอก เฮ้อ ทนอ่านมาเพราะอยากรู้ตอนจบ แต่หงุดหงิกมาก...
ฝึกฝนตัวเองหาทางช่วยสามีมันก็ดี แต่ถึงขนาดทิ้งลูกให้คนอื่นดูแลนี่ไม่ไหว เลี้ยงเด็กยังไงให้เป็นแบบนี้ ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ แถมเป็นภาระ ใช้ชีวิตโง่ ๆ มีศัตรูอยู่ แต่ไม่พาการ็ดไปด้วย พอลูกมีปัญหาที่รร. แทนที่จะเรียกสามี มาช่วยตั้งแต่แรก เสือกจะสู้เอง...
นางเอกอ้อนแอแถมโง่ แต่ก็ไม่ฟังพระเอก เสือกวิ่งไปวิ่งมาให้ถูกคนทำร้าย อ่านแล้วรำคาญ...
นางเอกโง่เง่าไม่มีการพัฒนา...
ทำไมไม่บอกพระเอกแล้วให้จัดการกับนังนั่น...
โอน่อหยาก็รู้นี่นาว่านางเอกเป็นคู่หมั้นประธาน ทำไมยังกล้าใส่ร้ายหรือแปลกใจว่านางเอกยังมีคนหนุน...
เนื้อเรื่องยืดยาวววน่าเบื่อมาก วนไปมาไม่เข้าเรื่องสักทีอ่านจนไม่อยากอ่านต่อน่าเบื่อเกิน ไม่เข้าเรื่องพระเอกกับนางเอกสักที วนอยู่ที่เดิมจนไม่น่าติดตามเพราะน่าเบื่อ...