สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 7

บทที่7 คืนนี้รู้สึกพิลึกพิกล

เธอเขยิบไปข้างหลังอย่างตื่นเต้น “คุณโห้ความสัมพันธ์ของเราเป็นแค่ข้อตกลงกันเฉยๆนะคะ”

“วางใจเถอะ ผมไม่พิศวาสคุณหรอก ถ้าขืนเรื่องมากอีก ผมจะเป็นคนโยนคุณเข้าห้องน้ำเอง”

โห้หลีเฉินหมดความอดทน ก้าวเท้าเดินมาที่ เย้นหว่าน

ไม่พิศวาส? แล้วเมื่อครู่จับไปจับมาอยู่บนตัวเธอ ตอนนี้ยังบังคับให้เธอไปอาบน้ำ.........

แต่เห็นรูปร่างสูงใหญ่ที่ใกล้เข้ามา เย้นหว่านตื่นตกใจจนโดดลงมาจากเตียง “ฉัน ฉันไปเองค่ะ”

ระหว่างพูด เธอก็วิ่งเข้าไปห้องน้ำอย่างเร่งรีบและล็อคประตูไว้ เธอแนบอยู่บนประตูถึงได้รู้สึกโล่งอกไปที

แต่หัวใจยิ่งอยู่ยิ่งเต้นแรงอีกเช่นเคย คืนนี้โห้หลีเฉินดูพิลึกพิกลมาก เธอเองก็ไม่กล้าออกไปเผชิญหน้ากับเขา

แต่ว่าเขาก็รอที่ข้างนอกอยู่อย่างนั้นแหล่ะ..........เย้นหว่านกุมศีรษะไว้อย่างหงุดหงิดและร้อนรนใจ

คืนนี้เธอจะทำยังไง?

“ก๊อกๆๆ” ผ่านไปครู่นึง นอกห้องมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น โห้หลีเฉินนั่งอยู่บนโซฟา

ไม่แม้แต่จะเงยหน้า “เข้ามา” เว่ยชีเปิดประตูก็ได้ยินเสียงในห้องน้ำ เขาอึ้งค้างไว้

รู้สึกเหลือเชื่อจริงๆ ที่ผ่านมาคุณท่านเป็นคนรักษาตัวให้พ้นจากปัญหายุ่งยากกับไม่สนใจผู้อื่น

และไม่ชอบผู้หญิงให้ใกล้ชิดเขามาก แล้วทำไมถึงยอมให้ เย้นหว่านอาบน้ำที่นี่ได้ล่ะ?

แต่เขาเก็บสีหน้าตนเองเร็วมาก เดินไปตรงหน้าโห้หลีเฉินอย่างมีมารยาท

“คุณท่านครับ มีเรื่องนิดหน่อยที่จะต้องให้คุณท่านไปจัดการครับ”

ถ้าไม่ใช่เรื่องเร่งรีบ เว่ยชีก็ไม่หามาถึงนี่หรอก โห้หลีเฉินเงียบไปครู่นึงถึงลุกขึ้น

แต่กลับไม่ได้เดินออกไปในทันที กลับมองไปที่ทิศทางของห้องน้ำ เขาเปิดปากด้วยเสียงทุ้มต่ำ

น้ำเสียงแฝงด้วยการออกคำสั่ง “ เย้นหว่าน รอผมอยู่ที่ห้องนะ”

โห้หลีเฉินจะออกไป?

เย้นหว่านรู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาและรีบตอบ “โอเคค่ะ”

จากนั้นเธอก็ได้ยินเสียงเท้าเดินออกไปด้านนอก จนกว่าได้ด้วยเสียงปิดประตู

เธอถึงเดินออกมาจากห้องน้ำและเดินมาที่ประตู

เปิดประตูออกจากเล็กน้อยและส่องไปด้านนอกอย่างระมัดระวัง ริมทางเดินว่างเปล่าไม่มีแม้แต่เงาคน

สติที่ตึงเครียดของเธอถือว่าได้ผ่อนคลายลงหน่อย เธอรีบร้อนวิ่งออกไปอย่างเร็ว

เย้นหว่านเพิ่งลงมาใต้ตึกก็เห็นรถของกู้จื่อเฟย เหมือนกับว่าเธอกำลังจะจากไป “จื่อเฟย รอฉันด้วย”

เย้นหว่านวิ่งไปดึงประตูแล้วขึ้นรถ กู้จื่อเฟยมองเธอด้วยความแปลกใจ

“ทำไมเธอถึงลงมาได้? เธอถูกคุณโห้อุ้มตัวไป นึกไม่ถึงว่าจะไม่เกิดเรื่องอะไรหน่อยเลยหรอ?”

นึกถึงภาพที่กุ๊กกิ๊กอยู่ในห้องกับโห้หลีเฉินแล้ว หูของเย้นหว่านก็แดงขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้

เธอพูดอย่างไม่มีความมั่นใจ “จะเกิดอะไรขึ้นมาได้ ความสัมพันธ์ของฉันกับเขาเป็นแค่ข้อตกลงเฉยๆ”

“ไม่มีอะไรจริงๆหรอ? งั้นเธอหน้าแดงทำไม?” กู้จื่อเฟยจ้องเธอด้วยความสงสัย

สายตามองขึ้นมองลงสำรวจเธอ เย้นหว่านถูกมองจนร้อนตัว จึงรีบยกมือกดกระจกรถลง

“อากาศร้อนจังเลย เธอรีบขับรถและส่งฉันกลับบ้านเถอะ”

“ฮึ่ม นี่เธอเปลี่ยนประเด็นพูดชัดเจนมากเลยนะ” กู้จื่อเฟยเปิดโปงอย่างซึ่งๆหน้าเลย

แต่ก็ได้สตาร์ทและขับรถมุ่งหน้าไปด้วย เธอไม่ได้ซักไซ้ถามเรื่องนั้นต่อ แต่เปิดปากถาม

“งานออกแบบของเธอทำไปถึงไหนแล้ว? พรุ่งนี้ก็ต้องส่งงานแล้ว จะให้ฉันช่วยเธอมั้ย?”

หลายวันมานี้ เย้นหว่านเกิดเรื่องพวกนี้ กู้จื่อเฟยกังวลว่าเธอจะยังทำไม่เสร็จ

“ทำเสร็จตั้งนานแล้ว ครั้งนี้ถ้าถูกคัดเลือก ฉันก็มีสิทธิ์ออกแบบชุดของท่านประธานแล้ว

ประวัติการทำงานของฉันก็จะไม่ใช่เด็กใหม่กิ๊กก๊อกอีกต่อไป”

สายตาเย้นหว่านเต็มไปด้วยความกระตือรือร้น การเข้ารับการคัดเลือกดีไซน์เนอร์

ของท่านประธานครั้งนี้สำคัญมากสำหรับเธอ

“พรสวรรค์ในการออกแบบของเธอเก่งที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมา