สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 604

“เศษสวะ! ยามคับขันแค่รับคนคนเดียวก็รับไม่ได้”

เย้นโม่หลินกระทืบไปที่บนตัวของต้วนอาน

ต้วนอานร้องโอ้ยและกุมขาถอยหลังไปหลายก้าว อึ้งจนสีหน้ากล้ำกลืน

เย้นหว่านไม่ไป เกี่ยวอะไรกับเขาด้วย?

ถึงในใจจะกล้ำกลืนมากแค่ไหน ต้วนอานก็ไม่กล้าแสดงออกมา เขาเปิดปากพูดอย่างอ่อนแอ “หรือให้ผมไปลองดูมั้ยครับ?”

ลองไปรับกู้จื่อเฟยดู ก็ไม่สามารถแน่ใจว่าจะกลับมาด้วยร้อยเปอร์เซ็นต์

ถ้ากู้จื่อเฟยไม่กลับมา ไปๆมาๆ เกรงว่าคงจะเสียเวลาเปล่าๆวันหนึ่ง เสียเวลาวันหนึ่ง กู้จื่อเฟยก็จะต้องทนทุกข์เพิ่มอีกวันหนึ่ง

เย้นโม่หลินยิ่งโมโหเข้าไปใหญ่ เขาจ้องเงาของเย้นหว่านกับโห้หลีเฉินที่จากไปไกลอย่างอารมณ์เสีย พร้อมกัดฟันพูดว่า “เห็นแฟนดีกว่าเพื่อน”

น้องสาวกลายเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? !

เย้นโม่หลินขมวดคิ้วด้วยความหงุดหงิด เขาก็อยากเหมือนเย้นหว่านที่จากไปอย่างหน้าตาเฉย แล้วให้ต้วนอานที่ใช้ไม่ได้ไปรับกู้จื่อเฟย

แต่ว่า เท้าของเขาก้าวไม่ออกสักที

ไม่ไว้วางใจ

คำนี้วนเวียนอยู่ในหัวของเขา

ต้วนอานเห็นหน้าตาลังเลตัดสินใจไม่ได้ของคุณชายตัวเอง รู้สึกแปลกใหม่มากเมื่อก่อนคุณชายเป็นคนที่รวดเร็วและเด็ดขาดเชียวนะ ทำอะไรเฉียบขาด คิดพิจารณาไม่เคยเกินสามนาที

แต่ตอนนี้ล่ะ......

แต่แค่ไปหรือว่าไม่ไปเอง เขายังต้องลังเลสามนาทีเลย

แค่ไปรับคนเอง มันยากขนาดนั้นเลยเหรอ?

ต้วนอานยืนอยู่ในระยะหลายเมตร มองเย้นโม่หลินด้วยความแปลกใจ พร้อมถามหยั่งเชิง “ทำไมคุณชายถึงไม่อยากไปรับคุณจื่อเฟยครับ?”

เย้นโม่หลิน “ฉันจะกลับไปรายงานเรื่องให้พ่อ!”

ต้วนอานสีหน้าสงสัย เห็นได้ชัดว่าไม่เชื่อคำตอบร้อยเปอร์เซ็นต์

ทันใดนั้นเย้นโม่หลินยิ่งหน้าเขียวหน้าดำขึ้นไปอีก ในแววตาลุ่มลึก มีความไม่เป็นธรรมชาติและกระวนกระวายซ่อนเร้นอยู่

หากู้จื่อเฟยเจอ ปฏิกิริยาแรกของเขาคือดีใจจนควบคุมตัวเองไม่ได้ ตื่นเต้นจนอยากจะไปรับเธอทันที เห็นกับตาว่าเธอสบายดีและปลอดภัยดีหรือเปล่า

แต่ปฏิกิริยาต่อมา เขากลับถอยซะแล้ว วันนั้นเขาได้พูดจาโหดแบบนั้น ไล่กู้จื่อเฟยไป และเขาเป็นคนพูดเองว่าชาตินี้จะไม่เจอหน้ากู้จื่อเฟยอีก ตอนนี้กู้จื่อเฟยก็คงไม่อยากเจอหน้าเจอเขามากเหมือนกัน ถ้าเขาไปรับ กู้จื่อเฟยก็ใช่ว่าอยากจะกลับมากับเขาหรอก

เพราะฉะนั้นเย้นหว่านไปหากู้จื่อเฟย ถึงเหมาะสมและปลอดภัยที่สุด แต่.....เย้นหว่านดันเห็นผู้ชายดีกว่าเพื่อน

เย้นโม่หลินหงุดหงิดและลังเลสุดๆ

ยิ่งไม่รู้ว่าพอไปแล้ว ควรจะเผชิญหน้ากู้จื่อเฟยยังไง

แต่ตอนนี้ เขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว.....

ถึงเขาหลบหน้า แต่ไม่ใช่ผู้ชายที่ไม่มีความรับผิดชอบ เขาเคยให้คำมั่นสัญญาว่าจะปกป้องเธอ ครั้งนี้ ก็จะทิ้งเธอไว้ที่นั่นคนเดียวไม่ได้อีก

เย้นโม่หลินหายใจลึกๆทีหนึ่ง สีหน้าบูดบึ้ง ก้าวเท้าเดินไปที่เฮลิคอปเตอร์อย่างไว

ต้วนอานรีบเดินตามอยู่ข้างหลัง ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายก็ได้ถามอย่างไม่แน่ใจคำหนึ่ง “คุณชายครับ ตอนนี้เราจะไปไหนครับ?”

เย้นโม่หลินเดินขึ้นเครื่อง สายตา

ลุ่มลึกมืดมนมองไปยังทิศทางหนึ่ง เขาพูดเสียงทุ้มทีละคำ “ไปเมืองไห่เฉิง”

ยังไงก็ไม่วางใจ

ต้วนอานเห็นในที่สุดเย้นโม่หลินก็ตัดสินใจว่าจะไป เขาก็โล่งอกไปที ได้รีบสั่งการกัปตัน “รีบขับเร็ว ไปเมืองไห่เฉิง”

ใบพัดของเฮลิคอปเตอร์หมุนติ้วๆ ไม่นานก็ขึ้นสู่น่านฟ้า บินไปกลางอากาศอย่างไว