สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 606

แต่สิ่งที่ในใจเขาพุ่งขึ้นมาดันไม่ใช่ความโกรธ แต่เป็นความลนลาน เขาแทบจะไม่คิดก็วิ่งตามไปเลย

รูปร่างสูงใหญ่ของเขายืนอยู่ที่หน้าประตู ขวางทางไปของกู้จื่อเฟยไว้อย่างสิ้นเชิง

กู้จื่อเฟยรีบหยุดลงมา ถอยหลังไปสองก้าว เว้นระยะห่างกับเขาช่วงหนึ่ง

เธอเงยหน้าเล็กน้อย มองเขาด้วยความข้องใจ “นี่พี่ทำอะไรคะ?”

มองหน้าตาตีตัวออกห่างของกู้จื่อเฟย ในใจของเย้นโม่หลินมีความไม่คุ้นชินโผล่ขึ้นมา

แต่มองเธอที่รวบหางม้าไว้ ภาระอันหนักหน่วงในใจเขากลับวางลงอย่างผ่อนคลายแล้ว

ยังดีที่เธอไม่ได้เสียใจจนบวช

เย้นโม่หลินเม้มปาก และพูดเสียงเบา

“ผมมาพาคุณกลับ”

กู้จื่อเฟยได้ยินคำนี้แล้วประหลาดใจสุดขีด

แววตาของเธอระยิบระยับอย่างห้ามไม่อยู่ สุดท้าย กลับเปลี่ยนเป็นมืดมนไร้แสง เธอก้มหน้าเงียบๆและพูดว่า “ฉันอยู่ที่นี่ก็สบายดีค่ะ ทุกวันคอยคุกเข่าสวดมนต์ สำนึกบาปของฉัน อารมณ์ของฉันถึงจะสงบลงมาได้บ้าง พี่ไม่ต้องรู้สึกผิดและละอายใจอะไรหรอกค่ะ ยิ่งไม่ต้องฝืนใจตัวเองมาสนใจฉันด้วย”

เขาเคยบอกว่าไม่อยากเห็นหน้าเธออีก เธอก็จะไม่โผล่หน้าไปให้เขาเห็นและแหย่ให้เขาสะอิดสะเอียนอีก

คอยคุกเข่าสวดมนต์ทุกวัน สำนึกบาปที่เคยทำ

เย้นโม่หลินมองเธออย่างอึ้ง ในใจราวกับถูกก้อนหินใหญ่ทับเอาไว้ แม้แต่หายใจก็กลายมาเป็นหนักหน่วง

ไม่ได้เจอกันแค่ช่วงหนึ่ง กู้จื่อเฟยผอมลงไปเยอะเลย ยิ่งไปกว่านั้นสีหน้ายังซีดเซียว ดูไม่มีเลือดฝาด ใต้ตายิ่งแล้วใหญ่มีรอยดำคล้ำ

ไม่ต้องถามก็รู้ว่าช่วงนี้เธอใช้ชีวิตทนทุกข์มากแค่ไหน

ร่างกายคุกเข่าสวดมนต์อยู่ แต่ในใจรู้สึกเจ็บและละอายอย่างไม่ขาดสาย

ทุกวัน เหมือนใช้ชีวิตอยู่นรกบนดินยังไงอย่างงั้น

ทำให้เธอที่เดิมทีร่าเริงสดใส ตอนนี้กลายมาเป็นมืดมนไร้แสง ขี้ขลาดและเงียบกริบ

เปลี่ยนจนไม่เหมือนเธอแล้ว

เย้นโม่หลินเม้มริมฝีปากบางไว้แน่น มองเธอด้วยสายตาลึกซึ้งพร้อมพูดด้วยเสียงแหบแห้ง “ผมมารับคุณ คือไป......ดูเย้นหว่าน”

กู้จื่อเฟยอึ้งค้างไว้

เธอเบิกตากว้าง พริบตาเดียวเบ้าตาก็แดงก่ำแล้ว น้ำตากลิ้งหมุนไปมา เธอพูดอย่างสะอึกสะอื้น “เสี่ยวหว่าน เธอ เธอ.....”

หาศพของเธอเจอแล้วเหรอ?

เธอทรมานจนแทบจะพูดคำพูดถัดมาไม่ออก

หลังจากๆไปในวันนั้น เธอเสียใจและเจ็บปวดใจมาก แต่ก็ยังพอรู้ข่าวอยู่บ้าง รู้ว่าเย้นโม่หลินเฝ้าอยู่ที่พื้นผิวทะเล ปิดทะเล วางยาพิษ ไม่หลับไม่นอนก็จะหาศพของเย้นหว่านกลับมาอย่างกับคนบ้า

เธอเดินเร่ร่อนอยู่ในตัวเมือง ทุกวันทุกคืนล้วนเฝ้าความเศร้าโศกไว้ เสียใจและคอยโทษตัวเอง

เธอเคยคิดว่า เธอไม่สามารถมีชีวิตอยู่ต่อได้แล้ว

ต่อมา เธอเดินมาถึงวัดแห่งนี้อย่างกับ

วิญญาณยังไงอย่างงั้น คอยมองคนที่คุกเข่าอยู่ด้านใน คอยฟังเสียงเคาะระฆัง ราวกับหาที่ที่เธอสามารถสร้างหลักปักฐานเจอ

ที่ที่เธอสามารถสำนึกผิด

ที่ที่สามารถใจกว้างในการให้อภัยความเจ็บปวดของเธอ

หลังจากวันนั้น เธอก็พักอยู่ที่นี่ คุกเข่าสวดมนต์ทุกวัน ทุกวันคอยใช้วิธีเดิมมาสำนึกผิด มามึนตัวเอง มาทำให้ประสาทที่เจ็บปวดของเธอชาลง

เธอนึกว่า เธอจะอยู่อย่างนี้นานแสนนาน

เธอนึกว่า ช่วงเวลาที่ผ่านมานี้ เธอยอมรับความจริงเรื่องที่เย้นหว่านตายได้แล้ว

แต่นาทีนี้ ได้ยินคำพูดของเย้นโม่หลิน เธอยังคงทรมานจนจะขาดใจอีกเช่นเคย และยอมรับไม่ได้ เธอกัดฟันไว้ และส่ายหัวสุดฤทธิ์ เสียงสะอึกสะอื้นจนไม่เหมือนคำพูด “ฉัน ฉันไม่ดู ฉันไม่.....” ไม่ดู

แข็งใจดูไม่ได้

เธอจินตนาการไม่ออกเวลาเผชิญหน้ากับศพที่ไม่เหลือเค้าโครงเดิมของเย้นหว่านแล้ว เธอจะพังทลายโดยตรงหรือเปล่า