สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 608

บทที่ 608 ผู้ชายแข็งกระด้าง

กู้จื่อเฟยเดินมาถึงที่ข้างบันไดแล้วก็หยุดลง เธอยืนห่างจากเขาสามก้าว

แล้วเธอก็พูดทั้งที่ไม่เงยหน้าขึ้นมามองเขาเลย “ไปกันเถอะค่ะ”

เย้นโม่หลินขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วยืนตัวตรงอยู่อย่างนั้นทั้งคน

ที่เขาตั้งใจยืนรอเธออยู่ที่นี่ ก็เพราะบันไดนี้ไม่ค่อยดี แถมเธอก็เพิ่งจะร้องไห้เสร็จ กลัวว่าเธอจะตามัวมองไม่ค่อยเห็นแล้วล้มได้

แต่เธอกลับยืนซะไกล นี่หมายความว่าจะให้เขาขึ้นไปก่อนงั้นหรอ？

เขาเม้มปากแล้วพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “คุณขึ้นไปก่อน”

กู้จื่อเฟยถึงเงยหน้าขึ้นมาเล็กน้อย แล้วมองเย้นโม่หลินที่ยืนอยู่บันได บันไดแคบมาก ความกว้างของบันไดสามารถยืนได้แค่คนเดียว และเย้นโม่หลินที่รูปร่างสูงใหญ่ยืนชิดอยู่ที่ขอบบันได

ถ้าขืนเธอเดินขึ้นไป ก็ต้องใกล้ชิดกับเย้นโม่หลินเอามากๆ

และถ้าไม่ระวัง ยังอาจจะเบียดกับเขาได้

กู้จื่อเฟยลังเลเล็กน้อย แล้วพูดโดยที่เสียงยังคงแหบ “คือ……ฉัน ฉันขึ้นทีหลังดีกว่าค่ะ คุณเป็นเจ้าของ คุณขึ้นไปก่อนเลยค่ะ”

เย้นโม่หลิน “……”

เขามองหน้าของกู้จื่อเฟยอย่างหดหู่ ก็แค่ขึ้นเครื่องเอง ทำไมเธอต้องยึกยักแบบนี้ด้วย？

เขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำอีกครั้ง “ผมคอยดูคุณไว้ คุณขึ้นไปก่อน”

คอยดู？

คอยดูอะไร？

กู้จื่อเฟยทำหน้าสงสัย และเธอก็ยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับ

ต้วนอานที่ยืนอยู่ข้างๆเห็นฉากนี้แล้วก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะขึ้นทีหนึ่ง

เขาสุดทนจริงๆ แล้วพูดกับกู้จื่อเฟย

“คุณกู้ครับ คุณขึ้นไปก่อนเถอะครับ บันไดนี้ไม่ค่อยดี คุณอาจจะล้มได้ ที่คุณชายของผมยืนอยู่ที่นี่ก็เพื่อปกป้องคุณเลยนะครับ！”

ได้ยินแบบนี้แล้ว กู้จื่อเฟยถึงกับลืมตาโตอย่างตกตะลึง แล้วมองเย้นโม่หลินด้วยสีหน้าที่ไม่น่าเชื่อ

นึกไม่ถึงว่าที่เขาตั้งใจยืนอยู่ที่นี่ก็เพื่อที่จะปกป้องเธองั้นหรอ？

เขาเกลียดเธอจะตายไป จะ……ได้ไง

เย้นโม่หลินมีความคิดแบบนี้จริง แต่ถูกต้วนอานพูดออกมาซะตรงขนาดนี้ จู่ๆกลับรู้สึกอึดอัดทำอะไรไม่ถูกซะงั้น

ราวกับว่าเรื่องที่เขากำลังทำอยู่เป็นเรื่องน่าอับอายอย่างงั้น

เย้นโม่หลินหน้าดำขึ้นมาแล้วต่อว่าต้วนอาน

“นายพูดมากจังเลยนะ？หรือว่านายอยากจะไปฝึกอบรมพิเศษที่แอฟริกาเพิ่ม？”

ต้วนอานตกใจจนตัวสั่น รีบปิดปากของตัวเองไว้ สีหน้าแววตาเหมือนถูกรังแกมายังไงอย่างงั้น

นี่เขาอุตส่าห์หวังดี เป็นห่วงความสุขของคุณชายตัวเองถึงยอมเปิดปากอธิบายให้เธอฟัง เขากลับไม่เห็นความหวังดีของตัวเองซะงั้น？

พอข่มต้วนอานเสร็จ เย้นโม่หลินถึงหันมามองกู้จื่อเฟย แล้วพูดด้วยเสียงแข็งทื่อ

“ผู้หญิงต้องมาก่อน”

กู้จื่อเฟยเห็นเขายื่นแขนออกมาอย่างสุภาพบุรุษ หัวใจที่เต้นแรงได้กลับมาสงบในทันที แล้วกลายมาเป็นเงียบกริบ

ก็นั่นสินะ เขาจะมาปกป้องเธอเป็นพิเศษได้ยังไงกัน เขาก็แค่เป็นสุภาพบุรุษจนเคยชิน

กู้จื่อเฟยอดไม่ได้ที่จะหัวเราะอย่างประชดประชันตัวเอง เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ยังจะคิดมากอะไรอีก？

แล้วเธอก็ก้มหน้าแล้วเดินไปข้างหน้าอย่างแข็งทื่อต่อ

ต้วนอานมองหน้าคุณชายตัวเองแล้วส่ายหัว

หมดหนทางช่วยแล้วจริงๆ

ขืนเป็นแบบนี้ต่อไป คุณชายของเขาคงต้องอยู่เป็นโสดแบบนี้ไปตลอดชีวิตแน่ๆ เรื่องที่ว่าจะมีคุณผู้หญิงในอนาคตคงได้กลายเป็นเรื่องไร้สาระทั้งหมด

คุณผู้หญิงไม่รู้กี่คนแล้วที่ถูกเขาทำเสียเรื่องจนหนีห่างจากเขาไป

ปล่อยเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว ไม่ได้จริงๆ

กู้จื่อเฟยเดินมาถึงข้างบันได อยู่ห่างจากเย้นโม่หลินแค่ระยะก้าวเล็กๆก้าวเดียว

ใกล้มาก

แค่เธอเดินเซหน่อยเดียวก็จะถูกตัวเขาได้เลย

กู้จื่อเฟยกลั้นหายใจโดยไม่รู้ตัว แล้วค่อยๆเดินขึ้นบันไดอย่างระมัดระวังด้วยร่างกายที่แข็งทื่อ

เธอเดินอย่างระมัดระวังมาก พยายามไม่ให้ตัวเองเดินเอียงและล้มไปถูกตัวเย้นโม่หลิน

เย้นโม่หลินยืนอยู่ข้างๆ ทำท่าเตรียมพร้อมที่จะช่วยพยุงเธอทุกเมื่อ

แต่เมื่อเห็นกู้จื่อเฟยเดินขึ้นบันไดขั้นสุดท้ายแล้ว เขายังคงยืนอยู่ที่เดิมโดยที่ไม่ขยับเลย ไม่มีโอกาสให้เขาช่วยเธอเลยแม้แต่น้อย

เธอเดินระมัดระวังจริงๆเลยนะ

เห็นกู้จื่อเฟยเดินขึ้นบันไดไปแล้ว เขาก็รีบเดินตามขึ้นไปบนเครื่องอย่างรวดเร็ว เย้นโม่หลินกลับรู้สึกอารมณ์เสียอย่างอธิบายไม่ถูก