สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 609

นิ้วมือของเย้นโม่หลินตกลงไปบนชีพจร​ของกู้จื่อเฟย ถึงค่อยๆปล่อยมืออย่างช้าๆ

เขามองดูกู้จื่อเฟยด้วยแววตาที่เข้มขรึม​ และพูดเสียงทุ้ม​ต่ำว่า

“ช่วงนี้​ คุณ​ผ่านมันมายังไง？”

กู้จื่อเฟยประหลาดใจ​เล็กน้อย​ ทำไมจู่ๆถึงถามแบบนี้？หรือว่าร่างกายของเธอจะป่วยหนักเพราะเหตุนี้​จริงๆ​？

อารมณ์​ของ​เธอหดหู่​เล็กน้อย​ กัดฟัน​ พูดว่า​

“ร่างกายฉันเป็นอะไรกันแน่​ คุณ​พูดตรงๆเถอะ​ ฉันรับได้อยู่​แล้ว​”

ทีแรก​คิดว่า​เย้นหว่านตายไปแล้ว​ ถูก​เย้นโม่หลินรังเกียจ​และไล่ออก​ไป​ เธอก็เคยแบกรับมาแล้ว​ กู้จื่อเฟยรู้สึก​ว่า​ตอนนี้เธอแข็งแกร่ง​ไม่ใช่น้อยๆแล้วนะ

ยังมีเรื่องอะไรที่เธอไม่สามารถ​แบกรับ​ได้อีกล่ะ？

ต่อให้เป็นโรคที่รักษาไม่ได้​ก็ตาม............

เย้นโม่หลินมองดูสีหน้าที่นิ่งสงบของ​กู้จื่อเฟย สีหน้ายิ่งดูแย่ลง

เขาตะคอก​เสียงดุดัน “กู้จื่อเฟย คุณ​ไม่แคร์ร่างกายคุณ​ขนาดนี้เลยหรอ？คุณ​แบกรับไหว คุณ​เคยคิดถึง​คนรอบข้าง​ของคุณบ้างมั้ย​？”

ฮ่า​？

คนรอบข้างเธอ？

กู้จื่อเฟยมองดู​เย้นโม่หลินอย่างมึนตึ๊บ​ หลังจาก​สักพัก​มุมปากยกรอยยิ้ม​ที่เศร้าโศก​ขึ้น​มา​

“คุณ​ไม่พูด คนที่เป็นห่วงฉันก็จะไม่รู้​”

ยิ่งไปกว่านั้น​ ช่วงนี้เธออยู่ที่ต่างประเทศ​ รอบตัว​ล้วนเป็นคนแปลกหน้า​ที่​ไม่รู้​จักกัน

เธอแทบจะถือได้ว่า​ ไม่มีคนรอบข้าง​เลยด้วยซ้ำ

เย้นโม่หลินพูดด้วยความเสียใจว่า “ผมไม่พูด？คุณ​ไม่รู้สึ​กเลยหรอว่าผมก็...........”

พูดไปแค่ครึ่งทาง​ เสียงของเย้นโม่หลินกลับติดไว้ที่คอดื้อๆ

เขาอยากพูด​อะไร？แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังรู้สึก​ว่า​ประหลาด​ใจมากเลย

เขาก็เป็นห่วงกู้จื่อเฟยงั้นเหรอ？

ไม่ใช่หรอกมั้ง​ ความจริงเขาถือเป็น​แค่ความรับผิดชอบ​และชดใช้​ด้วยการยอมรับเธอ​ กับเธอก็ไม่ได้ถือว่า​สนิท​กัน​ ยิ่งไม่ใช่คนรอบข้าง​ที่มีความสัมพันธ์​แบบสนิท​สนม

ถือว่า​ไม่ใช่จริงๆ​

เพียงแต่ว่า​ช่างงุนงง​ ในใจเหมือนมีก้อนหิน​ทับเอาไว้​ ช่างหนักหน่วง​ทำให้เขาหายใจไม่คล่อง​

กู้จื่อเฟยมองดู​เย้นโม่หลินด้วยความสงสัย​ สีหน้า​ของ​เขาเข้มขรึม​และสลับซับซ้อน​อย่างมิอาจเข้าใจ​ได้​ เขาพูดแค่ครึ่งทาง​ หมายความว่าไง​หล่ะเนี่ย​？

เขา เป็นอะไรไป？

เผชิญ​กับสายตาที่มองมาด้วยความสงสัย​ของกู้จื่อเฟยเย้นโม่หลินทำหน้าตึงเครียด​แบบทำตัวไม่ถูก

พูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า “เสี่ยวหว่านเป็นน้องสาวผม​ ผมจะไม่ปิดบัง​เพราะคุณ​ และโกหก​เธอเพราะเรื่องใดๆหรอกนะ”

เพราะฉะนั้น​ จะไม่พูดอะไร​

สีหน้ากู้จื่อเฟยขาวซีดทันที​ และ​รู้สึก​เศร้าใจ​เหลือเกิน​

คำพูดนี้​ ความสัมพันธ์​ที่ห่างเหิน​และสนิทสนม​มันชัดเจนเกินไป​แล้วนะ​

ในใจของเขาเน้นโม่หลิน กู้จื่อเฟยถือว่าไม่เคยเป็นอะไรมาก่อน​ ยิ่งไปกว่านั้น​ไม่เข้าตาเลยด้วยซ้ำ​ ที่เขาแคร์​ และเป็นห่วงเป็น​ใย​ ก็มีแค่เย้นหว่าน และมีแค่เย้นหว่าน

แววตาของกู้จื่อเฟยมืดมน​และตกลงมา​ ไม่มีเรี่ยวแรง​ จู่ๆรู้สึก​ว่า​ ต่อให้เป็นโรคที่รักษาไม่หาย​ ก็ยังไม่ทำให้อารมณ์​ของเธอหดหู่​และเสียใจขนาดนี้​เลย

เย้นโม่หลินมองดูหน้าตาท่าทางกู้จื่อเฟยแบบนี้​ กลับรู้สึก​ว่า​โมโห​มาก​ยิ่งขึ้น

จู่ๆเขายื่นมือ​ จับไหล่ของกู้จื่อเฟยไว้​ และบีบบังคับ​ให้เธอเงยหน้า​ขึ้น​มา​

เขาจ้องมอง​เธอ​อย่างไม่คลาดสายตา​ พูดเหมือนกับออกคำสั่งว่า “กู้จื่อเฟย ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป​ ดูแลร่างกาย​ของคุณ​ให้ดีๆซะ​ อย่าอดมื้อกินมื้อ​ อย่าอดหลับอดนอน​ วันๆเอาแต่เศร้าโศกเสียใจจะไปช่วยกลบฝังบุปผา

มิเช่นนั้นร่างกายคุณ​แย่ลงเรื่อย​ๆ และล้มป่วย​ มีแต่จะทำให้ผม..........คนรอบตัว​คุณ​เป็นห่วงและเสียใจ​”

กู้จื่อเฟยมองดูหน้าตาที่หล่อเหลา​ตรงหน้าด้วยความประหลาดใจ​ กำลังจ้องมอง​ตัวเองด้วยสายตาที่ไม่คลาดเคลื่อน​

คำพูดที่เธอได้ยิน​ ทำให้เธอมึนตึ๊บ​ไปสักพัก​ ถึงมีปฏิกิริยา​ตอบสนอง​

นี่หมายความว่า คือ​ เธอไม่ได้เป็นโรคที่รักษาไม่หาย​ และไม่ได้ป่วยหนัก​ แค่ช่วงนี้ไม่ค่อยได้พักผ่อน​ อ่อนล้า​เกินไป​ จึงทำให้ร่างกาย​แย่ลง？

แววตาของเธอเปล่งประกาย​แสง​ ไม่น่าเชื่อ​ “แค่เนี้ย​？ฉันไม่ได้ป่วย？”