สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 669

บทที่669 หยุดรถเพื่อเธอ

เย้นหว่านยิ้มอย่างหยอกล้อ “ได้เลย ตอนที่พี่ชายฉันรังแกนาย นายก็เรียกฉันให้ดังๆ ฉันจะช่วยนายเอง”

ตอบรับอย่างชัดเจน อีกทั้งยังอ้างอิงจากความจริง ถึงเย้นโม่หลินจะไม่กลัวฟ้าดิน แต่กลับรักเย้นหว่านมาก

เพียงแต่ ประโยคนี้ ยังไงก็ฟังดูแปลกๆ ?

นี่เย้นหว่านกำลังล้อเลียนอยู่ใช่มั้ย? !

ป่ายฉีกัดฟันแน่น แล้วพูดทีละคำ “ไม่ต้องวุ่นวายขนาดนั้นหรอก ฉันจะจับเธอมาไว้ตรงหน้า ถ้าเขาจะต่อยฉัน ต้องโดนเธอก่อน”

เย้นหว่าน “......”

ใช้เธอเป็นโล่อย่างนั้นเหรอ? !

เมื่อเห็นเย้นหว่านแสดงสีหน้ายอมรับความพ่ายแพ้แบบนั้น ความรู้สึกของป่ายฉีก็มีความสุขขึ้นมาในทันที เขาฮัมเพลงเบาๆ และเดินจากไปด้วยความสบายใจ

เย้นหว่านจ้องมองแผ่นหลังของเขาแล้วขบฟันแน่น

ไอ้คนเลว อาศัยฝีปากอันร้ายกาจมารังแกเธอได้

ฝ่ามือใหญ่ของโห้หลีเฉินแนบลงบนศีรษะของเย้นหว่าน แล้วลูบอย่างอ่อนโยน

พูดด้วยรอยยิ้ม “เดี๋ยวฉันจะสั่งสอนเขาเอง”

“จริงเหรอ?”

เย้นหว่านเบิกตากว้างด้วยความตื่นเต้นดีใจ มองไปที่โห้หลีเฉินด้วยแววตาเปล่งประกาย ความบูดบึ้งในใจนั้นก็กลายเป็นความสุขทันที

โห้หลีเฉินพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม

ดวงตาลึกล้ำ ทอประกายเย็นเฉียบอย่างพินิจพิจารณา

รังแกผู้หญิงของเขาต่อหน้าเขา ป่ายฉีคงอยากโดนไม่ใช่น้อย

ป่ายฉีที่กำลังหันหลังจากไป ทันใดนั้นก็รู้สึกเย็นวาบจากด้านหลัง ทำให้เขาตัวสั่นสะท้านอย่างไม่ตั้งใจ

ทำไมกัน อยู่ดีๆ ก็รู้สึกถึงอันตรายเหมือนกำลังจะโดนต่อย?

สายตาเขาลอยไป เหลือบมองประตูรถที่อยู่ไม่ไกล พลางนึกถึงเย้นโม่หลินที่นั่งอยู่ในรถ......

บางทีอารมณ์โกรธของพี่ใหญ่คงยังไม่ลดลง กำลังรอให้เขาไปขึ้นรถอยู่

ไม่ได้ เขาไม่อยากโดนต่อย

หลังจากลังเลอยู่เสี้ยววินาที ป่ายฉีตัดสินใจก้าวขายาวทันที รีบเดินไปข้างหน้าอีกสองสามก้าว เดินไปข้างรถที่อยู่ด้านหน้าเย้นโม่หลิน แล้วเปิดประตูรถ

บอดี้การ์ดที่นั่งอยู่แถวหลังหันมามองอย่างงงๆ “คุณป่ายฉี มีเรื่องอะไรหรือเปล่า?”

“คุณลงไป”

ใบหน้าบอดี้การ์ดเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถามสีดำ แต่คำสั่งนั้นถือเป็นคำขาด เขาจึงลงจากรถอย่างว่าง่าย

หลังจากนั้นก็เห็นป่ายฉีเดินวางมาดขึ้นรถไป แล้วปิดประตูลงทันที

บอดี้การ์ดยืนอยู่ข้างรถอย่างระเกะระกะ

ตำแหน่งของเขาถูกแย่งไปแล้ว ถ้าอย่างนั้นเขาต้องยืนตรงไหนล่ะ?

“คุณป่ายฉี งั้น งั้นผม......”

บอร์ดี้การ์ดพูดด้วยความตะกุกตะกัก

ป่ายฉีเปิดกระจกรถ ใบหน้าแต้มรอยยิ้ม พูดอย่างใจดี

“คุณไปนั่งรถคันด้านหลังนั้นเถอะ”

คันหลัง?

บอดี้การ์ดหันหน้ามองไปยังรถคันหลัง ผ่านกระจกหลัง มองเห็นเย้นโม้หลินที่กำลังนั่งอยู่ในรถลางๆ ใบหน้าดำราวกับจะฆ่าคน......

บอดี้การ์ด “......”

เขาเลือกจะวิ่งตามรถ

รถกว้างขวางที่ตกแต่งพิเศษ มีสมรรถนะที่ดี หลังจากขึ้นบนท้องถนนก็พุ่งไปยังเป้าหมายอย่างรวดเร็วปานสายฟ้าแลบ

ขบวนรถหกคัน แล่นอยู่บนถนน ทั้งเร็วทั้งวุ่นวาย เป็นที่ดึงดูดสายตา กลายเป็นทิวทัศน์ที่สวยงาม

อีกทั้งระยะทางการเดินรถก็ยังรวดเร็วมาก

ในวันรุ่งขึ้น ได้ออกจากตระกูลเย้นไปไกลแล้ว และยังออกห่างจากชุมชนเมืองไปไกล บนถนนเริ่มพบกับภูเขาและสันเขา เส้นทางเปลี่ยวไม่มีที่อยู่อาศัยของผู้คน

เย้นหว่านเริ่มมองออกไปนอกหน้าต่างเป็นครั้งคราว แต่หลังจากนั่งรถมานานหนึ่งวันกว่า ผ่านถนนหนึ่งหรือสองพันกิโลเมตร ไม่มีความสดชื่นมานานมาก รู้สึกง่วงสักหน่อยก็นอนคว่ำแล้วหลับไป