สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 700

บทที่ 700 เย้นหว่านตื่นตระหนกเล็กน้อย

แต่ตอนที่เธอกำลังจะปิดโทรศัพท์มือถืออยู่นั้นเอง กลับมองเห็นว่า จู่ๆโห้หลีเฉินสาวเท้ายาวๆ เดินไปทางด้านหน้า

สง่างามทั้งยังรวดเร็ว เดินอยู่ด้านหน้าเจ้าหญิงในชั่วพริบตา

ระยะห่างระหว่างคนทั้งสองห่างออกไปอีก ครึ่งก้าว หนึ่งก้าว สองก้าว……

และบนใบหน้าเย็นชาของเขา ยังมีสีหน้าไม่เปลี่ยน เย็นชาราวกับว่าตอนแรกก็ไม่เคยเห็นเจ้าหญิงอยู่ในสายตาอย่างนั้น

หรือพูดได้ว่า ในสายตาของเขา ไม่เคยเห็นใครอยู่ในสายตา

หยิ่งทระนงตนเองเป็นอย่างยิ่ง

มือของเจ้าหญิงที่ยังไม่ทันได้ยื่นออกไป ก็แข็งทื่ออยู่ที่เดิมอย่างนั้น ดวงตาโตที่งดงาม มองผู้ชายที่เดินหนีเธอไปข้างหน้าอย่างตกตะลึง

ดูเหมือนว่าเธอไม่อาจลบเลือน เรื่องที่เธอถูกผู้ชายคนนี้มองข้ามปฏิเสธไปได้

หรือว่า เขาไม่ทันได้สังเกตเห็นเธอจริงๆ

ใบหน้าของเจ้าหญิงเปลี่ยนไปเล็กน้อย รอยยิ้มมุมปากที่หยิ่งยโส ดูเหมือนว่าจะแข็งเกร็งเล็กน้อย

เย้นหว่านกลับรู้สึกดีอกดีใจ บนใบหน้าฉีกรอยยิ้มแห่งความปีติยินดีออกมา

สมแล้วที่เป็นโห้หลีเฉินของเธอ

ตอนนี้ทำไมจู่ๆเธอก็รู้สึกรักที่เขาเกิดมาเป็นคนเย็นชาขนาดนี้ได้นะ เย็นชาจนถึงขั้นสมกับที่เธอตั้งใจไว้เลย

ช่วงเวลาเดินพรมแดงไม่นาน บวกกับโห้หลีเฉินไม่ได้ให้ความสนใจ รวดเร็วราวกับเดินผ่านไปอย่างนั้น ไม่นานกล้องก็ไม่เห็นแม้แต่แผ่นหลังของเขาแล้ว

มองไม่เห็นโห้หลีเฉิน เย้นหว่านก็ไม่มีความสนใจในการถ่ายทอดสดนี้มากเท่าไหร่

เธอเริ่มถูไถโทรศัพท์มือถือแล้ว

ข้ออ้างที่ขอโทรศัพท์มือถือมาจากฉู่ฉู่นั้นไม่เพียงแค่เพื่อจะดูวีดีโอของโห้หลีเฉิน สาเหตุที่สำคัญยิ่งกว่านั้น ก็เพื่อใช้โทรศัพท์มือถือนี้ ติดต่อกับพี่ชายเธอ

มาที่นี่แล้วเย้นหว่านจึงได้พบว่า โทรศัพท์มือถือของเธอนอกจากสามารถเปิดเครื่องได้แล้ว สัญญาณทั้งหมดล้วนเป็นศูนย์ แทบใช้การไม่ได้เลย

ที่นี่แทบไม่มีผู้ให้บริการสัญญาณที่ใช้ได้เลย

หรือจะพูดว่า ถูกบล็อกไปแล้วนั่นเอง

แต่ว่าโทรศัพท์ของคนในประเทศพวกเขา กลับสามารถใช้ได้ เธออาจจะลองดูสักครั้ง

ความคิดของเย้นหว่านดีมาก แต่พอเริ่มเปิดโทรศัพท์มือถือ เธอก็เบิกตาโตสองข้าง หน้าตาตื่นจนอยากจะตีคน

ตัวอักษรบนนี้ ไม่ใช่ภาษาจีน และก็ไม่ใช้ภาษาอังกฤษทั้งหมด ไม่ใช่กระทั่งตัวอักษรของประเทศไหนที่มักจะเห็นบ่อยๆ

หน้าตาคล้ายกับภาษาอังกฤษ แต่กลับไม่ใช่ภาษาอังกฤษล้วน อาจมีเพียงคำบางคำ คล้ายคลึงกัน

เย้นหว่านจับผมตัวเองอย่างท้อแท้หดหู่ ทำไมเธอถึงลืมไปได้ว่า ที่นี่มีวัฒนธรรมและภาษาที่แตกต่างออกไปนะ!

ตอนนี้จะทำอย่างไรดี

ตัวหนังสือก็อ่านไม่ออก ก็คงได้แต่ยอมแพ้แล้ว

เธอไม่ยอมถอดใจ

กว่าจะได้โทรศัพท์มือถือมาไม่ง่าย มีโอกาสได้ทำอะไรบ้าง ไม่ใช่จะมาเฝ้าอย่างโง่ๆทำตัวเป็นภาระอยู่ที่นี่

รู้สึกใจคอไม่ดี

เย้นหว่านหงุดหงิดเป็นอย่างยิ่ง หยิบโทรศัพท์มือถือของฉู่ฉู่มาดูไปดูมา ทำอยู่นาน ก็พอจะคาดเดาได้ว่าปุ่มไหนคือย้อนกลับ ยืนยัน หารูเสียบชาร์จแบต ใส่ซิมเจอแล้ว

ใช่แล้ว ช่องใส่ซิมการ์ด

ในเมื่อก็แค่ปัญหาสัญญาณ อย่างนั้นเธอเอาซิมการ์ดของฉู่ฉู่ออกเปลี่ยนเป็นของตนเอง ก็ไม่แน่ว่าอาจจะใช้ได้

เย้นหว่านตาเป็นประกาย รีบเอาซิมโทรศัพท์ตนเองออกมา

โชคดีก็คือ แม้ประเทศเบียนหนานจะมีวัฒนธรรมเป็นของตนเอง แต่โทรศัพท์มือถือสิ่งนี้คาดว่าน่าจะนำมาจากภายนอก โครงสร้างไม่น่าจะแตกต่างกับภายนอกมาก

เย้นหว่านรีบเปลี่ยนซิมการ์ดอย่างว่องไว

ทันใดนั้นโทรศัพท์ของเธอก็มีสัญญาณขึ้นมา

“ช่างดีเหลือเกิน!”

เย้นหว่านพึมพำอย่างทนไม่ไหว

ขอแค่มีสัญญาณ เธอก็สามารถทำลายข้อจำกัดของพื้นที่ด้วยซอฟต์แวร์เล็กๆ ติดต่อกับเย้นโม่หลินได้

ตอนนี้เธออยู่ที่นี่มีข้อจำกัดไปทุกอย่าง เพราะเธอกับโห้หลีเฉินมีพลังอำนาจน้อยนิดเมื่ออยู่ที่นี่ ขอแค่เย้นโม่หลินมา จะต้องดีขึ้นมากแน่

เย้นหว่านเต็มไปด้วยการคาดหวัง เริ่มพลิกโทรศัพท์มือถือของเธอไปมาทันที ฉวยจังหวะที่มีสัญญาณโทรได้

“คุณคิดจะโจมตีเครือข่ายการป้องกันอินเทอร์เน็ตของประเทศพวกเราหรือ คุณเป็นแฮกเกอร์เหรอ”

จู่ๆก็มีเสียงสงสัยของผู้ชายดังขึ้นมาจากเหนือศีรษะของเย้นหว่าน