สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 702

เย้นหว่านหดหู่ใจ แต่เธอเข้าใจดี สถานภาพของเธอช่างกืนไม่เข้าคายไม่ออก เธอยิ่งไม่มีสิทธิ์พูดอะไรได้

คุณป้ากล่าวด้วยความไม่พอใจว่า "รีบทานข้าวสิ ไม่ต้องคิดหรอกว่าถ้าหากได้ทานเข้าบนโต๊ะนั้นแล้ว จะมีสถานะพายเท่าเทียมกับผู้ชายได้" น้ำเสียงเปี่ยมไปด้วยความเหน็บแนม

มุมปากเย้นหว่านกระตุกขึ้นแย่ๆ คุณป้าคนนี้ช่างมีมุมมองความคิดที่ยิ่งรากลึก เธอไม่นับว่าตัวเองเป็นมนุษย์ คงสายเกินแก้แล้วสินะ

ช่างหน้าสงสารลูกสาวสองคนของเธอจริง

เย้นหว่านไม่สนใจเธอ เธอนั่งลงที่มุมโต๊ะ แล้วเรี่มรับประทานอาหาร

แม้ว่าพวกเธอจะอิจฉาขนาดไหน แต่การทำให้ท้องอิ่มมันคือเรื่องใหญ่กว่า

เย้นหว่านกำลังลิ้มรสอาหารรสเด็ดอยู่ ในขณะนั้นเอง ผ้าม่านประตูด้านหนึ่งมีคนเปิดออกจากด้านนอก

แต่เธอคิดไม่ถึงว่า คนที่เดินเข้ามาจะเป็นคนที่เธอไม่อยากพบที่สุดในตอนนี้

เย้นหว่าน หยุดกินกะทันหัน ทำให้มีเนื้อก้อนหนึ่งค้างอยู่ที่คอหอย ตื่นก็ไม่เข้าคายก็ไม่ออก

คนที่เดินเข้ามา คือไอ้คนลามกที่พบหน้าประตูทางออก

เขากวาดสายตาไปทั่วห้องอาหาร สายตามาหยุดที่เย้นหว่าน สายตาลามปามแบบไม่ปิดบัง

ทำให้เย้นหว่านรู้สึกแผ่นหลังเย็นวาบ รู้สึกหนาวขึ้นมาทันที

ไอ้คนหน้าไม่อาย ทำไมถึงตามมาถึงที่นี่ได้?

เธอใจตื่นขึ้นมาทันที มีความกังวลเล็กน้อย เธออยากจะไล่เขาออกไปซะเดี๋ยวนี้

ในตอนนั้นเอง หญิงสามคนที่อยู่ด้านข้าง รวมทั้งเด็กชายสองคน พวกเขาลุกขึ้นยืนอย่างรีบร้อน

คุณป้าก้มตัวทำความเคารพเป็นมุม 90 องศา พร้อมกับพูดด้วยความสุภาพและจริงใจว่า

"ถวายบังคมนายท่านดยุก"

ท่านดยุก？

เย้นหว่านตกใจถ่างตาโต เธอรู้สึกว่าอาหารติดคออึดอัดยิ่งกว่าเดิม

ถึงเธอจะไม่รู้แน่ฉันว่าระดับชนชั้นของประเทศนี้เป็นยังไง แต่ระดับชนชั้นที่เกี่ยวข้องกับดยุกและผู้ดีอะไร ต้องเป็นระดับชนชั้นที่สูงมากๆ

นี่เธอพบกับปัญหาแก้ยากชะแล้วเหรอ

เย้นหว่านกังวลขึ้นมาเล็กน้อย

คุณป้าปฏิบัติกับชายหนุ่มด้วยความสุภาพ เธอพูดด้วยความเคารพว่า "นายท่านดยุกให้เกียรติมาเยี่ยมบ้านแร้นแค้นของพวกเรา หรือว่านายท่านมีธุระอะไรที่ต้องจัดการหรือเปล่า?"

ตอนนี้เวนเดลล์ไม่อยู่บ้าน เธอจึงต้องเป็นคนทำหน้าที่ต้อนรับท่านดยุก

ชายหนุ่มหันกลับมาให้ความสนใจกับคุณป้าเมื่อตอนนี้เอง

มุมปากของเขาขยับขึ้นคล้ายเป็นรอยยิ้ม ความเย่อหยิ่งของเขาดั่งการพระราชทานบุญคุณ

"ผมมาเสนอขอแต่งงาน"

"ขอแต่งงาน?"

คุณป้าตกใจมาก ปฏิกิริยาต่อมาของเธอก็คืออย่างกับมีลาภลอยมาตกทับหัวอย่างจัง ใบหน้าของเธอกดเป็นรอยยิ้มกว้าง

ถึงว่าตำแหน่งของเวนเดลล์จะสูงส่ง แต่ก็เทียบไม่ได้เลยกับตำแหน่งท่านดยุก

เดิมทีแล้วผู้หญิงมีฐานะที่ต่ำต้อย พวกเขาไม่เคยคาดคิดว่า ลูกสาวของตัวเองจะสามารถไต่เต้าถึงท่านดยุกได้

แม้แต่ฉู่ฉู่ พอได้ยินแบบนั้น ก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาอย่างเก็บไม่ได้

เธอมองท่านดยุกด้วยตาเป็นประกาย หน้าแดง เมื่อหญิงสาวตื่นเต้นและดีใจแล้วเก็บอาการยังไงก็เก็บไม่มิด

ท่านดยุกมีฐานะที่สูงส่งอยู่ไหน และอีกอย่างเขาหน้าตาหล่อเหลา!.

หน้าตาแบบนี้เป็นใบหน้าที่เป็นที่ยอมรับในประเทศเบียนหนานว่าเป็นใบหน้าที่หล่อเหลาอันดับที่ 1 เดินไปที่ไหนๆทำให้ผู้หญิงบาดตาตายมานับไม่ถ้วน ที่ผ่านมาก็เป็นหนึ่งในแฟนคลับของท่านดยุก

คิดไม่ถึงว่า แฟนคลับตัวเล็กๆอย่างเธอ มีวันหนึ่งจะได้รับการชื่นชมและจะได้เป็นเจ้าสาวของเขา

ถึงตอนนั้นใช่หรือไม่ว่าจะได้ชื่นชมหล่อเหลาของเขาเธอก็อิ่มอิ่มแล้ว?

ช่างมีความสุขอะไรอย่างนี้!

ฉู่ฉู่ตื่นเต้นมากเธออยากไปกับเขาซะเดี๋ยวนี้ ยังดีที่เธอยังมีสติอยู่นิดหน่อย เธอเพียงอายพร้อมกับเบาๆคุณป้าที่ละเมออยู่

พร้อมกับพูดเบาๆ "แม่ ท่านดยุกรอคำตอบจากแม่อยู่"

คุณป้าดึงสติกลับมา "ดูสิ ดิฉันรู้สึกดีใจมากเกินไปจนเสียมารยาทไปซะแล้ว ท่านดยุกมีความรักสนใจลูกสาวบ้านเรา ถือว่าเป็นเกียรติมาก การขอแต่งงานครั้งนี้ แน่นอนว่าดิฉันตกลงอยู่แล้ว"

ขณะพูด คุณป้าดึงเอาฉู่ฉู่ออกมาด้านหน้า "วันนี้ท่านดยุกพาฉู่ฉู่กลับไปด้วยได้เลย ต่อไปนี้พวกเราก็เป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว"

ชายหมุ่นมองดูใบหน้าแดงเพราะอาหารติดคอของเธอ เขายื่นมือไปช่วยตบหลังเธอทันที พร้อมกันนั้นยื่นแก้วน้ำให้เธออีกด้วย

ท่าทีเป็นธรรมชาติและเหมาะสม

คุณป้าและฉู่ฉู่อีกด้านตัวแขงกลายเป็นหิน

นี่พวกเธอมองผิดไปหรือเปล่า?

ท่านดยุกลงตัวมาช่วยตบหลังให้เย้นหว่าน! เรื่องตบหลังช่างมันเถอะ แต่ไอ้ที่เขาเพิ่งจะพูดกับเธอว่าให้กลับบ้านไปเข้าห้องหอด้วย?

หรือว่าคนที่เขาจะมาขอแต่งงานคือเย้นหว่าน?

เป็นไปได้อย่างไร คนที่พึ่งมาจ้าต่างบ้านต่างเมือง ทำอย่างไรถึงเกาะแกะกับท่านดยุกของพวกเธอได้

เย้นหว่านพยายามกรืนจนลำคอใกล้เป็นแผล ในที่สุดเธอก็กลืนอาหารที่คั้งอยู่ลงไปได้

เธอดึงสติกลับมา เธอจึงพบว่าชายหนุ่มยืนอยู่ใกล้กับเธอมาก มือเขาที่วางอยู่บนหลังของเธอให้อารมณ์อยากกลับว่ากำลังอบเธอไว้บนอกของเขาอยู่

เธอทั้งเขินอายทั้งตระหนก รีบถอยหลังออกมาเพื่อสร้างระยะห่างจากเขา

เธอพูดด้วยน้ำเสียงแข็งทื่อ "ขอบคุณ"

พูดเสร็จ เธอไม่คิดว่าจะกินต่อ เธอลุกขึ้นยืนอยากจะออกไปข้างนอก

ชายหนุ่มผู้นี้มีปัญหาแก้ยาก เธอรับไม่ไหว แต่เธอหลบหนีได้

แต่ชายหนุ่มกลับจับแขนของเธอไว้ และดึงเธอกลับมา

"เธอจะไปไหน?

เขาถาม ทำท่าอย่างกับว่ามันเป็นต้องแบบนี้อยู่แล้ว เหมือนกับว่าเธอจะไปที่ใดก็ต้องได้รายงานเขา

เย้นหว่าน รู้สึกไม่ค่อยชอบกับการตีสนิทแบบนี้ คิดแทบไม่คิดโดยพูดออกไปเลยว่า "มันไม่เกี่ยวกับคุณ"

ชายหนุ่มไม่เห็นด้วย พูดว่า "แม่ของเธอได้ตกลงเรื่องแต่งงานของเราแล้ว ตั้งแต่นี้ไป เธอคือภรรยาของฉัน เรื่องทุกเรื่องของเธอ มันก็ต้องเกี่ยวกับฉันหมด"

เย้นหว่าน "......" เขาต้องเข้าใจผิดอะไรมากแน่ๆ

"คุณเข้าใจผิดแล้วล่ะ คุณป้าไม่ใช่แม่ของฉัน คนที่คุณขอแต่งงานด้วยก็ไม่ใช่ฉัน คนที่คุณของานคือเธอ หรือไม่ก็เธอ"

เย้นหว่านเอามือชี้ไปที่ฉู่ฉู่และเด็กหญิงที่กำลังมึนงงที่ยืนอยู่ข้างๆ