สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 705

หลังจากที่ชุดราตรีชุดนี้ได้มาอยู่ที่นี่แล้วได้มีหญิงสาวมากหน้าหลายตาที่ได้มาลอง แต่เย้นหว่านเป็นคนเดียว ที่ใส่ชุดนี้แล้วสามารถเข้ากับเธอได้

แค่ความสวยที่ชุดมี ก็ชูความงามของเธอออกมาได้อย่างไม่มีที่สิ้นสุด

แต่เธอพึ่งจะเข้าใจว่า ความงามของเย้นหว่านก็อยู่ระดับสูงสุดของระดับความสวยงามเช่นกัน สวยดุจนางฟ้านางสวรรค์ ความสง่างามเฉพาะตัว

ฉู่ฉู่เอามือปิดปากไว้ แล้วพึมพำไปมาเพราะไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ตนเห็น

" จะเป็นไปได้ยังไง ผู้หญิงบ้านนอก ทำไมถึงสวยได้ขนาดนี้ รูปลักษณ์ของเธอ เมื่อเทียบกับเจ้าหญิงแล้วยังดูมากกว่าเสียอีก "

เธอคิดมาตลอดว่า เจ้าหญิงคนที่สวยที่สุดในประเทศเบียนหนาน ถึงแม้จะอยู่ข้างนอก ก็ไม่มีใครหน้าไหนมาเทียบเจ้าหญิงได้สักคน

แต่ตอนนี้ ในขณะนี้ ความคิดในใจของฉู่ฉู่ ก็เกิดการสั่นไหวขึ้น

เมื่อเย้นหว่านสวมชุด ๆ นี้เข้าไป ใจก็ก่อเกิดความอึดอัดขึ้นลึก ๆ ในใจรู้สึกเหมือนมีกลองมาตีรัว ๆ เต็มไปด้วยความไม่สบายใจบางอย่าง รู้สึกกังวลผลลัพธ์หลังจากได้ใส่ชุดออกมา

แต่ตอนนี้เมื่อเห็นปฏิกิริยาของผู้คนรอบข้าง ก็ทำให้เธอรู้สึกวางใจ

เธอสาวเท้าที่อยู่บนส้นสูงนั่นมายังหน้ากระจก จึงทำให้เธอเห็นรูปร่างของตัวเองในนั้น

รูปลักษณ์ของเธอในขณะนั้น มีกลิ่นอายของความเป็นราชินี

ตัวเธอเองก็อดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ ว่าคนอย่างเย้นหว่านนั้นก็มีด้านที่สวยงามเช่นนี้ได้เหมือนกัน

ขณะที่เธอตกอยู่ในภวังค์ ก็มีเงาของร่างสูงมาขนาบร่างของเธอทางด้านหลัง อกที่กว้างหนานั่น แนบลงมาที่แผ่นหลังของเธอ

ลมหายใจของชายหนุ่มทำให้เย้นหวานหว่านถึงกับตกใจจนสะดุ้ง ก่อนจะหลีกออกมาอย่างรวดเร็ว มือของเขาได้กดลงมาบนไหล่ของเธอ เพื่อให้เธอยืดอยู่กับที่

เย้นหว่านขยับตัวไม่ได้ ชายหนุ่มเขยิบเข้ามาใกล้ทำให้เธอรู้สึกต้องระวังตัวมากขึ้น

ในใจของเธอปั่นป่วนไปหมด " นี่ คุณจะทำอะไร อยู่ให้มันห่าง ๆ จากฉันหน่อยได้ไหม! "

ชายหนุ่มมองผ่านกระจก สายตานั้นทอดลงมายังตัวเย้นหว่าน รัศมีของดวงตานั่นบ่งบอกถึงแววตาที่กำลังจะทำอะไรบางอย่างเพื่อคุกคามเธอ

" ผมไม่ได้ชื่อนี่ เสี่ยวหว่าน หลังจากนี้ไปโปรดเรียกผมว่ายุนซี "

ยุนซีชื่อนี้ออกมาจากปากเขา ดูครุมเครือราวกับเป็นสามีอย่างไรอย่างนั้น

เย้นหว่านรู้สึกถึงหนังหัวที่ชาไปหมด

อีกอย่าง เขาจะชื่ออะไรก็ไม่ใช่เรื่องที่เธอต้องให้ความสนใจ แค่ไปเจอโห้หลีเฉินก็พอ เธอกับเขาจะได้แบ่งเส้นเขตแดนกันได้ชัด ๆ เสียที ชีวิตนี้ไม่ต้องพบต้องเจอกันอีกจะดีมาก ๆ เลย

เธออดไม่ได้ที่จะพูดเร่ง " รู้แล้ว คุณปล่อยฉันสิ แล้วก็อย่ามาใกล้ด้วย "

" ทำไมคุณไม่รีบชินกับมันเสียล่ะ "

เซอร์ยุนซียังไงก็ไม่ยอมถอย กลับกันเขายิ่งยื่นมือสองข้างเข้ามา โอบรอบคอของเย้นหว่านให้เข้าไปอยู่ในอกของตัวเอง

ในกระจก ท่าทางกริยาที่แสดงออกมาของทั้งสอง ดูราวกับเป็นคู่รักคู่สวีทกันก็มิปาน

ใบหน้าของเขาค่ำลงไปบนไหล่ของเย้นหว่าน ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่ทุ่มและนุ่มนวล " คืนนี้พวกเราก็เข้าห้องหอกันแล้วนะ "

ห้องหอกับแม่แกสิ!

เย้นหว่านแทบจะเป็นบ้า โกรธจนหน้าดำหน้าแดง กัดฟันแน่นก่อนจะพูดคำบางอย่างออกมาจากปาก

" พี่ชายของฉันคงไม่ยอมแน่ ก่อนที่จะตัดสินใจ ความสัมพันธ์ของเราก็ไม่ได้มีอะไรที่มันเป็นไปได้เลย "

" ยังไงเขาก็ต้องยอมตกลงอยู่แล้ว "

เซอร์ยุนซีพูดออกมาด้วยคำมั่น สายตามองทะลุไปในกระจก จ้องไปที่เรือนร่างของเย้นหว่านอย่างไม่ละสายตา ดูเผินๆ ราวกับเจ้าตัวเป็นเครื่องเอกซเรย์ที่มองผ่านร่างกายของเย้นหว่านได้อย่างทะลุปรุโปร่ง

" คุณตั้งใจใส่ชุดที่ดูสวยเป็นพิเศษขนาดนี้ ก็เพื่อจะอยู่คู่กับผม ถ้าคุณจะชอบผมขนาดนี้ คนในประเทศเบียนหนานคงไม่มีใครกล้ามาขัดขวางความรักระหว่างเราสองคนหรอกนะ "

ดังนั้น พี่ชายของเธอต้องตกลงเห็นด้วยอยู่แล้ว

เย้นหว่านเมื่อฟังเหตุผลที่เขาหยิบยกขึ้นมาก็ไม่รู้ว่าจะยิ้มหรือร้องไห้ดี คิดไปเองมากเกินไปหรือเปล่าฮ้ะ ที่เธอใส่ชุดนี้มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเขาเลยสักนิด

เธอแค่อยากจะแข่งกับเจ้าหญิงที่มาพัวพันกับโห้หลีเฉินของเธอต่างหาก

" รอพี่ฉันตกลงก่อนค่อยว่ากันเถอะนะ "

เย้นหว่านค่อย ๆ พูดออกมาในขณะที่ตนกัดฟันแน่น พยายามอดทนไม่เหวี่ยงยุนซีให้ลอยไปทางนู้นก็ดีเท่าไหร่แล้วก่อนจะเตือนว่า " เริ่มจะสายแล้ว พวกเราไปกันเถอะ "