สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 719

นาทีนี้ ในหมู่คนมีเสียงที่ไม่เหมือนใครดังขึ้น

เป็นเสียงของผู้ชาย เสียงไม่ดัง แต่เต็มไปด้วยความชื่นชม

“ท่านดยุกมีเจ้าของแล้ว พวกคุณคงไม่มีโอกาสแต่งงานกับเขาแล้ว อิจฉาก็ไม่มีประโยชน์ แต่พวกคุณสามารถแต่งงานกับชายอื่นได้ ให้ผู้ชายอีกคนคอยรักและประคบประหงมคุณ”

มีคนโต้แย้งว่า “ดูทั้งประเทศเบียนหนานสิ ยังมีผู้ชายแบบนี้อยู่อีกที่ไหนกัน?”

แนวความคิดที่รากฝังแน่นไม่เพียงผูกมัดผู้หญิงไว้ ยิ่งได้ผูกมัดผู้ชายไว้

“ผู้ชายมีฐานะสูงส่ง ไม่ใช่เพราะพวกผู้หญิงเสนอข้อเรียกร้องไม่เป็นเหรอ ถูกพวกคุณโอ๋จนเสียคนเป็นแบบนี้ พวกคุณดูเย้นหว่านสิ ไม่ใช่เพราะเสนอข้อเรียกร้องเหรอถึงทำให้ท่านดยุกกลายเป็นแบบนี้?”

ผู้ชายพูดอย่างเอ้อระเหย “นี่ก็คงเป็นความรักสินะ ถ้าผมรักผู้หญิงคนหนึ่ง ผมก็จะทำแบบนี้กับเธอเหมือนกัน”

ผู้คนต่างก็แสดงความคิดเห็นกันต่างๆนานา

รัก?

พวกผู้หญิงเหมือนจะตระหนักได้ทันทียังไงอย่างงั้น ไม่ใช่ว่าประเทศเบียนหนานมีผู้ชายแบบนี้หรือเปล่า แต่คือผู้ชายคนนั้นรักตัวเองหรือเปล่า

ถ้าหากรัก ก็จะคิดเผื่อตัวเองเหมือนกับท่านดยุก ก็จะไม่แคร์ความคิดเห็นของชาวโลกเหมือนท่านดยุก และจะรักและประคบประหงมตัวเองเหมือนท่านดยุก

เพราะฉะนั้นพวกเธอก็สามารถไขว่คว้าสวัสดิการเหมือนเย้นหว่านได้!

ความรู้เห็นนี้ทำให้พวกสาวๆเดือดพลุ่งพล่านและตื่นเต้นจนตาเปล่งประกายขึ้นมาในพริบตา

“ฉันจะกลับไปถามสามีที่บ้านฉันดูว่ารักฉันหรือเปล่า”

“ฉันก็เหมือนกันๆ”

พวกเธอรู้สึกทั้งหมดล้วนเป็นการต่ำต้อยที่มันก็ควรจะเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว ไม่เคยคิดคำถามนี้มาก่อน

“ต่อไปตอนที่พวกเราแต่งงานกับอีกฝ่ายก็สามารถถามก่อนแต่งได้ ไม่ใช่ตามผู้ชายไปอย่างมึนงงสับสนอย่างนั้นเลย”

“ใช่ๆๆ ที่จริงว่าไปแล้ว เวลาผู้ชายมาสู่ขอ ไม่ว่าพฤติกรรมของเขาจะเป็นยังไง หน้าตาภายนอกและครอบครัวเป็นยังไงบ้าง ล้วนจะต้องแต่งกับเขาทั้งนั้น จุดนี้ไม่ค่อยสมเหตุสมผลเลย พวกผู้หญิงอย่างเราไม่มีแม้แต่สิทธิ์จะปฏิเสธเลย”

“ก็นั่นน่ะสิ ถ้าอีกฝ่ายเป็นผู้ชายอย่างท่านดยุกก็ค่อยยังชั่วหน่อย แต่ผู้หญิงมากมายก็ถูกบังคับให้แต่งงานกับขี้เหล้า ผีพนัน หรือแม้กระทั่งคนหลายใจ คอยอยู่ด้วยอย่างทนทุกข์ทรมานทั้งชีวิต”

สาวๆยิ่งพูดยิ่งมันส์ แต่หนุ่มๆกลับฟังจนเหงื่อท่วมหัวและกระวนกระวายใจ

ถ้าหากพวกผู้หญิงล้วนกลายเป็นคนที่เรียกร้องนั่นเรียกร้องนี่ ไม่เพียงฐานะที่ผู้ชายอยู่บ้านจะได้รับความเสียหายอย่างหนัก ต่อไปแม้แต่แต่งเมียก็จะยากขึ้นทุกวันแล้ว

“ท่านดยุกน่าทึ่งขนาดนี้แล้ว จะไม่มีผู้ชายแบบนี้อีกแน่นอน ฉันคนหนึ่งที่จะไม่เห็นด้วยเด็ดขาด”

“ใช่ ฉันก็ไม่เห็นด้วยหรอก กฎที่บรรพบุรุษสืบทอดกันมา ผู้หญิงก็ควรจะทำตามสิ จะบอกว่าเปลี่ยนก็เปลี่ยนได้ยังไง ไม่มีเหตุผลเอาซะเลย”

พวกผู้ชายมีคนเปิดปากพูด ก็มีคนคล้อยตามและโต้แย้งกันขึ้นมา

พวกผู้หญิงที่วิจารณ์กันอย่างคึกคัก ทันใดนั้นต่างก็ตกใจจนเสียงหาย ไม่กล้าไปปฏิเสธผู้ชายพวกนี้ด้วยสัญชาตญาณ

พริบตาเดียว ฉากในเหตุการณ์ก็ได้กลายเป็นฉากหลักของพวกผู้ชายอีก

พวกผู้ชายหัวเราะอย่างได้ใจ นี่สิถึงจะเป็นเรื่องปกติและเป็นเรื่องที่สมควร

แต่แล้ว จู่ๆในหมู่คนมีเสียงผู้หญิงดังขึ้น “ถ้าไม่แก้ พวกผู้หญิงอย่างเราก็ไม่แต่งงานแล้ว ถ้าผู้ชายทั้งหมดหาเมียไม่ได้ ดูซิว่าพวกคุณจะแก้มั้ย”

ทันใดนั้นในงานเงียบสงบ

พวกผู้ชายแปลกใจ คำพูดนี้เนรคุณเกินไปแล้ว!

แต่แล้ว ต่อมาในหมู่คนก็มีเสียงคล้อยตามของผู้หญิงดังขึ้นอีก “แต่งงานไปก็เตรียมตัวถูกเหยียดหยามและเป็นวัวเป็นม้า สู้ไม่แต่งจะดีกว่า”

“ประเทศข้างนอกเท่าเทียมกันทุกคนตั้งนานแล้ว ทุกคนก็เป็นคนเหมือนกัน ทำไมพวกเราจะไม่ได้?”

“ผู้หญิงก็ควรจะใช้ชีวิตให้เหมือนผู้หญิงสิ ไม่ใช่เหมือนคนรับใช้!”

คำพูดเหล่านี้ ได้จุดไฟให้หัวใจของสาวๆลุกไหม้ขึ้นมาอีกครั้ง