สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 720

แต่ในขณะที่เซอร์ยุนซียิ่งอยู่ยิ่งซักได้อย่างคล่องแคล่ว จู่ๆท่าทางของเขากลับหยุดลงมา สีหน้าเปลี่ยนมาบูดเบี้ยวสุดๆ

เขาแทบจะลุกขึ้นมาสะท้อนตามเงื่อนไข ถอยหลังต่อเนื่องหลายก้าว

“นี่คืออะไร?”

เขาแทบจะเปลี่ยนโทนเสียงเลยทีเดียว

ผู้คนตกตะลึง พอมองไปตามสายตาของเขาก็เห็นเสื้อผ้าอีกครึ่งที่เหลืออยู่ในกะละมัง ไม่นึกเลยว่าจะเป็นถุงเท้าทั้งหมด

อีกอย่าง ที่สำคัญที่สุดคือ พวกมันรวมตัวอยู่ด้วยกัน มีกลิ่นเหม็นเปรี้ยวฟุ้งกระจายอยู่

คนที่ยืนอยู่แถวหน้าได้กลิ่นอันเหม็นเน่านั้นแล้ว ส่งเสียงอ้วกออกมาอย่างควบคุมไม่ได้

“แหวะ——แม่ง เหม็นเกินไปแล้วมั้ง!”

“ถุงเท้าอันนี้ของใครเนี่ย ไม่นึกเลยว่าจะเหม็นได้ถึงขั้นนี้! แถมยังกองอยู่ด้วยกันเยอะขนาดนั้น มีอานุภาพร้ายแรงกว่าอาวุธนิวเคลียร์เสียอีก”

“ทนไม่ไหวแล้ว เร็ว รีบถอยหลังหน่อยเร็ว ฉันจะเหม็นตายอยู่แล้ว”

ผู้คนต่างก็ปิดจมูกและเอะอะเสียงดังอย่างทรมาน ใช้เวลาอันรวดเร็วที่สุดในการถอยหลังไปห้าหกเมตร

ส่วนเซอร์ยุนซีที่นาทีนี้ยังยืนอยู่บนเวที สีหน้าทั้งซีดทั้งมืดครึ้ม ฝืนทนไว้ถึงไม่ให้ไปอ๊วกไกลๆ

เขามองโห้หลีเฉินด้วยสีหน้าแววตาบูดเบี้ยว พร้อมพูดด้วยเสียงหึ่งๆ “พี่ อันนี้เอาผิดแล้วมั้งครับ ให้คนรีบเอาไปเถอะครับ”

เวทีจัดได้ค่อนข้างใหญ่ ที่นั่งของโห้หลีเฉินวางอยู่ที่ขอบของทิศตรง มีระยะห่างกับถุงเท้าที่เหมือนอาวุธนิวเคลียร์นั้นประมาณหกเจ็ดเมตร

กลิ่นเหม็นแทบจะไม่ส่งผลกระทบกับตำแหน่งของเขาเลย

เขามองเซอร์ยุนซีด้วยสีหน้าเรียบเฉย ริมฝีปากบางอ้าเล็กน้อย “นายว่าอะไรนะ? ได้ยินไม่ชัด”

เซอร์ยุนซีอึ้งไปครู่หนึ่ง ถึงแม้พูดโดยปิดปากเอาไว้ แต่เสียงดังและชัดเจนมาก ไม่น่าจะได้ยินไม่ชัดนี่หน่า?

เขาชักจะหดหู่แล้ว

เย้นหว่านที่อยู่ชั้นบนอดขำไม่ได้

แป๊บเดียวเธอก็เข้าใจแล้ว เธออยู่ชั้นบนยังได้ยินคำพูดของเซอร์ยุนซีเลย ตำแหน่งที่โห้หลีเฉินจะไม่ได้ยินได้ยังไง?

นี่มันจงใจต้มตุ๋นเซอร์ยุนซีชัดๆ

สีหน้าของเซอร์ยุนซีดูแย่สุดๆ ลังเลสุดๆ เขาพูดโดยที่ปิดปากไว้โห้หลีเฉินก็ได้ยินไม่ชัด แต่ถ้าเอามือออก กลิ่นเหม็นนั้นก็จะเตะจมูกมาทันที

เหม็นจนทำให้เขาอยากจะอ้วก

จะทำยังไงดี?

เขากำลังลังเลและกลัดกลุ้มอยู่ ก็เห็นโห้หลีเฉินวางแก้วชาลงมาด้วยสีหน้าแววตาหมดความอดทน เหมือนจะไปอีกแล้ว

เซอร์ยุนซีตื่นเต้นไปทั้งตัว ไม่กล้าให้โห้หลีเฉินไปแล้ว

เขารีบเอามือออกด้วยท่าทางแข็งกระด้างและพูดว่า “พี่ครับ ถุงเท้าอันนี้เอามาผิดหรือเปล่าครับ? รีบให้คนเอาไปเถอะ——แหวะ!”

ระหว่างที่พูด เซอร์ยุนซีเหมือนกับรู้สึกว่ากลิ่นเหม็นเปรี้ยวนั้นจะแทรกเข้ามาในปากของเขา กระตุ้นอวัยวะรับรู้ความรู้สึกของเขา

เขาผะอืดผะอมรัวๆอย่างทนไม่ไหว

โห้หลีเฉินได้ยกแก้วชาขึ้นมาใหม่ด้วยสีหน้าเรียบเฉยเหมือนปกติ “ไม่ได้หยิบผิด ซักซะ”

น้ำเสียงที่เหตุผลย่อมเป็นเช่นนั้น ทำให้ผู้คนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างก็ทึ่งไปเลย

ของที่เหม็นขนาดนี้ ให้ท่านดยุกใช้มือซัก?

พวกเขาแค่ดมก็สะอิดสะเอียนจนทนไม่ไหวแล้ว? !

นาทีนี้เซอร์ยุนซีแข็งทื่อเป็นหินอยู่แล้ว

เขาเบิกตากว้าง มองถุงเท้ากองนั้นที่ราวกับมีก๊าซพิษลอยอยู่อย่างเหลือเชื่อ และร่างกายก็ได้รับรู้ว่าอะไรเรียก——ชีวิตไม่มีความหมายแล้ว!

เขาเกรี้ยวกราดจนอยากโยนถุงเท้าพวกนี้ไปเผาและทำลายทิ้งที่กองไฟ

ให้พวกมันสูญหายไปจากโลกนี้อย่างสิ้นเชิง!

แต่......

เซอร์ยุนซียืนอึ้งอย่างแข็งทื่อ แม้แต่มือก็ขยับไม่ได้ ถึงแม้แค่สัมผัสในระยะเวลาอันสั้น แต่เขารู้นิสัยของโห้หลีเฉินดีมาก ว่าเขาเป็นคนที่พูดคำไหนคำนั้น