สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 753

เย้นหว่านสูดมุมปากอย่างดุเดือด

ผู้ชายคนนี้ไร้ยางอายจริงๆ

ความวิตกกังวลในจิตใจของเธอหายวับไปทันที ถึงแม้ว่าจะค่อนข้างเหลือเชื่อ แต่เธอก็รู้ว่าแม้หลายคนจะพูดเหมือนกัน เซอร์ยุนซีก็ยังคงยืนอยู่ข้างเธอ

แม้ปกติผู้ชายคนนี้จะทำอะไรเรื่อยเปื่อยและปัญญาอ่อนแล้วนำพามาซึ่งปัญหาเดือดร้อนมากมาย แต่ตอนนี้ การเชื่อและการปกป้องโดยไม่มีเงื่อนไขของเขา ทำให้หัวใจที่กำลังจะระเบิดของเย้นหว่านได้รับการปลอบประโลมขึ้นมาบางเบา

รัฐมนตรีอาวุโสที่ยืนอยู่ไม่ไกล ได้ยินคำพูดของเซอร์ยุนซีอย่างชัดเจน

ในใจเขาที่ยังมีร่องรอยแห่งโชคลาง ฉับพลันก็แตกละเอียดเป็นผุยผง

เขายิ่งเหลือเชื่อมากขึ้น เซอร์ยุนซีถูกน้ำยาเสน่ห์อะไรกันแน่ ถึงได้เลือกปกป้องเย้นหว่านโดยไม่ลังเล

ชายสองคนที่ควบคุมเย้นหว่านก่อนหน้านี้ ซึ่งถูกเซอร์ยุนซีเตะกระเด็นไปไกล ก็ยืนขึ้นอย่างขุ่นเคือง

พูดว่า “ท่านดยุก ให้เย้นหว่านมีชีวิตอยู่ มันเป็นความอัปยศของผู้ชายประเทศเบียนหนานเรา! ท่านไม่ควรปกป้องเธอแบบนี้ เธอมีแต่จะทำลายชื่อเสียงของท่าน”

พวกเขาเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันทุกคำทุกประโยค รังเกียจเย้นหว่านจนเข้ากระดูกดำ

ยิ่งมุ่งมั่นอยากฆ่าเย้นหว่าน

พวกเขาเป็นเจ้าหน้าที่ระดับสูงของประเทศเบียนหนาน เป็นหนังหน้าไฟที่ปกปักรักษาระเบียบและกฎของประเทศเบียนหนาน ไม่สามารถทนเห็นเย้นหว่านเป็นตัวทำลายล้างทุกสิ่งไปต่อหน้าต่อตาได้

สีหน้าของเซอร์ยุนซีไม่พอใจหนักโดยทันที

แต่เมื่อเขามองไปที่เย้นหว่านกลับยิ้มอย่างอ่อนโยน ลูบหลังเธอเบาๆ และพูดว่า

“คุณยืนเองได้ไหม”

เย้นหว่านถูกบีบคอจนสูญเสียกำลัง ตอนนี้เริ่มผ่อนคลายลง ถึงได้เพิ่งตระหนักว่าเธอพิงอยู่ในอ้อมแขนของเซอร์ยุนซีมาโดยตลอด

แก้มของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดง รีบยืนตรงด้วยตัวเอง

เซอร์ยุนซีมองดูท่าทางเขินอายของเธอแล้วมุมปากก็ยกยิ้มอย่างมีความสุขมาก

พูดอย่างชื่นใจว่า “ยังไงต่อไปก็ต้องคุ้นชินอยู่แล้ว”

ในใจเย้นหว่านที่กำลังหวั่นไหว แทบจะหายไปในเวลาไม่กี่นาที

ผู้ชายคนนี้ไม่ควรมีปากจริงๆ

หลังจากเซอร์ยุนซีหยอกล้อเย้นหว่านและสนุกกับอารมณ์ที่เปลี่ยนแปลงที่มีชีวิตชีวาบนใบหน้าเล็กของเธอจนพอใจแล้ว ถึงได้หันกลับไปมองยังชายสองคนที่โวยวาย

ดวงตาที่เคยยิ้มแย้ม ชั่วพริบตาเดียวก็พลันเย็นชาราวกับอสุรกาย

รอบตัวเขาเต็มไปด้วยไอพิฆาต ก้าวทีละก้าว เหมือนเหยียบย่ำให้ทุกหนทุกแห่งมืดมิด เดินไปหาผู้ชายทั้งสองคน

บรรยากาศอันตรายอันทรงพลังทำให้ชายร่างสูงใหญ่สองคนตัวสั่นอย่างช่วยไม่ได้

จิตใต้สำนึกสั่งให้พวกเขาก้าวถอยหลัง พูดอย่างสั่นเทาว่า “ท่านดยุก...”

“ให้เย้นหว่านมีชีวิตอยู่ มันเป็นความอัปยศของพวกแกงั้นเหรอ”

เซอร์ยุนซีย้ำสิ่งที่พวกเขาพูดนิ่งๆ ใบหน้าอันหล่อเหลาเป็นเหมือนหมอกควันที่น่าหวาดผวา

เขาก้าวไปทีละก้าว “พวกแก มีคุณสมบัติอะไรไปเกี่ยวข้องกับเย้นหว่าน”

คำพูดดูถูกนั่นทำให้ทุกคนต่างตกตะลึง

ทุกคนที่อยู่ที่นี่ต่างตกใจและตกตะลึงที่เห็นไอพิฆาตไปทั่วกายเซอร์ยุนซี ราวกับว่าโลกจะถูกทำลายในชั่วพริบตา

นี่หมายความว่า ที่แท้แล้วพวกขุนนางและสตรีผู้สูงศักดิ์เหล่านี้ ในสายตาของท่านดยุก ไม่มีสถานะเทียบเท่าเย้นหว่านเลยงั้นเหรอ

การดูถูกจากก้นบึ้งของหัวใจ ราวกับว่าแม้แต่ยกรองเท้าให้เย้นหว่านพวกเขาก็ไม่คู่ควร

ชายสองคนที่ถูกกดดันยิ่งหน้าซีดด้วยความกลัว ในใจนึกอยากจะตายไปให้รู้แล้วรู้รอด

พวกเขาไม่เคยคิดเลยว่าในใจของท่านดยุก เย้นหว่านเป็นสิ่งที่อยู่สูงที่สุดไร้ใดเทียบ ไม่ยินยอมให้ลบหลู่ ไม่ยินยอมให้ดูหมิ่น

ชายทั้งสองคนเหงื่อออกหน้าผากราวกับสายฝนตก เผชิญกับความกลัวตายตรงหน้า ในที่สุดก็ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป “ฟุ่บ!” คุกเข่าลงกับพื้น ก้มหัวขอความเมตตา

“กระหม่อมผิดไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมผิดไปแล้ว ท่านดยุกได้โปรดไว้ชีวิต...”

“ท่านดยุกทรงไว้ชีวิตพวกกระหม่อมด้วยพ่ะย่ะค่ะ พวกกระหม่อมไม่กล้าอีกแล้ว...”

พวกเขารู้ดีว่า เมื่อสิ่งที่ตนสัมผัสได้คือก้นเสือเมื่อนั้นก็ต้องตาย