คนประเภทนี้ ไม่แยกแยะถูกผิด ถือว่าตัวเองมีอำนาจอยู่บ้าง บวกกับฝูงชนขนาดใหญ่ คิดเอาชีวิตเย้นหว่านตามอำเภอใจ
เมื่อฆ่าคนอย่างไร้หัวใจ ตอนที่ถูกฆ่าก็อย่าคาดหวังความเมตตาจากคนอื่น
เขาไม่ใช่พ่อพระ
ผู้ชายอีกคนที่นอนคว่ำอยู่บนพื้น เห็นสภาพน่าเวทนาของเพื่อนที่ถูกโยนลงไปในคุกใต้ดิน ร่างกายก็ยิ่งสั่นเทาอย่างรุนแรง
ถึงขั้นรู้สึกว่าสองแขนหักที่เจ็บปวดของตัวเองก็ไม่ได้เจ็บปวดขนาดนั้นแล้ว เพราะถึงอย่างไร สองแขนที่ใช้การไม่ได้กับถูกโยนลงไปในคุก แทบเรียกได้ว่าฟ้ากับเหว
เขาแอบยินดีเงียบๆ กลืนความเจ็บปวดที่แขนทั้งสองข้าง อาศัยกำลังที่หน้ากับขา ค่อยๆ ขึ้นมาคุกเข่ากับพื้นช้าๆ
เขาฉวยโอกาสที่ไม่มีคนสังเกตเห็นเขา เดินเข่าออกไปข้างนอกเงียบๆ
พยายามหลบหนี
แต่เขาเพิ่งเดินเข่าไปไม่กี่ก้าว น้ำเสียงนิ่งเย็นชาของเซอร์ยุนซีก็ดังมาไม่ไกล
“เดี๋ยว”
ชายคนนั้นตัวแข็งทื่อทันที นี่คือเรียกใครน่ะ
ระหว่างที่เขากำลังสงสัย ก็เห็นการ์ดที่จับชายอีกคนไปก็หยุดเช่นกัน
พวกการ์ดหันมาก้มหัวทำความเคารพเซอร์ยุนซี
เซอร์ยุนซีเอ่ยปากพูดบางเบา “ยังมีอีกคน อย่าพลาด”
ชายคนนั้นตัวแข็งทื่อ หน้าซีดฉับพลัน อากาศเย็นพัดจากฝ่าเท้าขึ้นถึงขมับ
คาดไม่ถึงว่าท่านดยุกยังจะย้ำเตือนเป็นพิเศษอีกนะ!
นั่นหมายความว่า เขาถูกหักแขนทั้งสองข้างไปแล้วยังต้องถูกโยนลงไปในคุกใต้ดินรอความตายอีกงั้นเหรอ
“ไม่นะ ฝ่าบาทท่านดยุก กระหม่อมได้รับการลงโทษแล้ว แขนของกระหม่อมหักหมดแล้ว ไม่สามารถรับอะไรได้อีกแล้ว หลังจากนี้ต่อไปก็เป็นคนพิการแล้ว กระหม่อมชดใช้สิ่งที่ควรชดใช้แล้ว ท่านทรงไว้ชีวิตกระหม่อมด้วยเถอะพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมเพียงแค่จับคุณเย้นเท่านั้น ตอนนี้เธอสบายดีไม่ได้เป็นอะไร ไม่ได้มีอาการบาดเจ็บจริงๆ เลยนะพ่ะย่ะค่ะ”
ชายคนนั้นร้องโหยหวนสยดสยองต่อคุกใต้ดิน เป็นความหวาดกลัวถึงที่สุด
เขาเป็นข้าหลวง เคยโยนคนมากมายเข้าไปในนั้นด้วยมือตัวเอง เพลิดเพลินกับการดิ้นรนทรมานก่อนตายของผู้คนมานับไม่ถ้วน
ตอนนี้ถึงตาเขาเองแล้ว แค่คิดก็ขนลุกขนพอง เขายอมเอาหัวโขกตายดีกว่า
ไม่ เขาอยากมีชีวิต อยากมีชีวิตอยู่
“เหอะ ไม่ได้รับบาดเจ็บจริงๆ งั้นเหรอ”
ใบหน้าที่หล่อเหลาของเซอร์ยุนซี ปะทุความโกรธรุนแรง แต่มุมปากกลับยกขึ้นอย่างมีร่องรอยความสนุกสนาน “ถ้าเธอได้รับบาดเจ็บจริงๆ แกคิดว่าจะได้แค่โดนขังในคุกใต้ดินธรรมดาแบบนี้เหรอ”
สายตาของเขาเย็นชาราวกับประกอบไปด้วยน้ำแข็งและหิมะ กวาดผ่านทุกคนที่อยู่ที่นี่
“มีใจคิดฆ่าคน ควรตาย ฆ่าคนตาย ประหารเก้าชั่วโคตร”
คำพูดที่โหดร้าย เป็นเหมือนระฆังมรณะ เสียงดังอยู่เหนือศีรษะ เมฆหมอกปกคลุมทั่วฟ้า
ทุกคนสีหน้าเปลี่ยนไปมาก ซีดเผือดราวกับกระดาษ
พวกเขามองไปยังเซอร์ยุนซีที่หล่อเหลาสง่างาม แต่เวลานี้กลับเหมือนเห็นปีศาจมฤตยู
เป็นปีศาจ ฆ่าโดยไม่กะพริบตา แก้แค้นเป็นร้อยเท่าพันเท่า
พวกเขาเพิ่งเริ่มรู้สึกยินดีกับตัวเองอย่างจริงจัง โชคดีที่เย้นหว่านไม่ได้ตาย มิฉะนั้นพวกเขาในที่นี้ไม่มีใครหนีรอดได้สักคน ถึงขั้นที่ว่าสมาชิกในครอบครัวของพวกเขาก็ยังจะเดือดร้อนไปด้วย
เดิมทีผู้คนยังล้อมรอบอยู่ด้วยความไม่สำนึก ตอนนี้ในใจทุกคนคิดว่าโชคดี แต่ละคนจึงต่างคุกเข่าลงกับพื้นอย่างตื่นตระหนกหวาดกลัว
กลับใจสำนึกผิด
“ขอประทานอภัย ท่านดยุก พวกเราผิดไปแล้ว พวกเราไม่ควรฟังข่าวลือแล้วมากล่าวโทษและทำร้ายคุณเย้น”
“ต่อไปพวกเราไม่กล้าอีกแล้ว ข่าวลือที่ไม่เป็นความจริง ต่อไปเราไม่กล้าฟังไม่กล้าเชื่ออีกแล้ว”
“พวกกระหม่อมยินดีรับการลงโทษ ขอท่านดยุกได้โปรดได้โปรดเมตตา ให้โอกาสพวกกระหม่อมได้แก้ไขสักครั้งนะพ่ะย่ะค่ะ”
กลุ่มคนคุกเข่ากับพื้น ร้องขอความเมตตาและสารภาพด้วยความหวาดกลัว
ที่หยิ่งผยองและยโสโอหังก่อนหน้านี้ หายไปอย่างสมบูรณ์
ถึงแม้พวกเขาส่วนใหญ่จะมาเพื่อดู ไม่ได้ลงมือกระทำรุนแรง แต่ถึงพวกเขาไม่ได้ลงมือแต่ก็ทำการยุยงปลุกปั่น ทำให้เย้นหว่านตกอยู่ในการถูกรุมประณามจากฝูงชน โดยที่พวกเขามีส่วนร่วมไม่มีการห้ามปราม
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน
อืดอาด มีเรื่องคู่นั้นคู่นี้แทรกมาตลอด แล้วยังออกทะเลไปไม่รู้กี่รอบ วนอยู่แต่กับความโง่ของนางเอกและความปิดปังเพราะรักของพระเอก เฮ้อ ทนอ่านมาเพราะอยากรู้ตอนจบ แต่หงุดหงิกมาก...
ฝึกฝนตัวเองหาทางช่วยสามีมันก็ดี แต่ถึงขนาดทิ้งลูกให้คนอื่นดูแลนี่ไม่ไหว เลี้ยงเด็กยังไงให้เป็นแบบนี้ ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ แถมเป็นภาระ ใช้ชีวิตโง่ ๆ มีศัตรูอยู่ แต่ไม่พาการ็ดไปด้วย พอลูกมีปัญหาที่รร. แทนที่จะเรียกสามี มาช่วยตั้งแต่แรก เสือกจะสู้เอง...
นางเอกอ้อนแอแถมโง่ แต่ก็ไม่ฟังพระเอก เสือกวิ่งไปวิ่งมาให้ถูกคนทำร้าย อ่านแล้วรำคาญ...
นางเอกโง่เง่าไม่มีการพัฒนา...
ทำไมไม่บอกพระเอกแล้วให้จัดการกับนังนั่น...
โอน่อหยาก็รู้นี่นาว่านางเอกเป็นคู่หมั้นประธาน ทำไมยังกล้าใส่ร้ายหรือแปลกใจว่านางเอกยังมีคนหนุน...
เนื้อเรื่องยืดยาวววน่าเบื่อมาก วนไปมาไม่เข้าเรื่องสักทีอ่านจนไม่อยากอ่านต่อน่าเบื่อเกิน ไม่เข้าเรื่องพระเอกกับนางเอกสักที วนอยู่ที่เดิมจนไม่น่าติดตามเพราะน่าเบื่อ...