สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 779

สีหน้าของเย้นหว่านซีดเผือดออกมาทันที ภาพที่โหดร้ายนั้นผุดขึ้นมาในหัวของเธอ ทำให้เธอรู้สึกเหมือนทั้งร่างถูกไม้เถาสกปรกพันเอาไว้ รู้สึกไม่สบายตัวสุดๆ

เธอแทบจะถอยออกไปข้างหลังตามสัญชาตญาณ

พอถอยออกไปได้สองก้าว แผ่นหลังก็ชนเข้ากับอกแกร่งของผู้ชาย ความอบอุ่น ประดับไปด้วยกลิ่นอายที่คุ้นเคยพุ่งเข้ามายังประสาทสัมผัสของเธอ

กัดเซาะความหวาดกลัวที่โอบล้อมไปรอบลำตัวของเธอให้หายไป

แทบจะไม่ต้องหันไปมองเลยด้วยซ้ำ เย้นหว่านก็รู้เลยว่าคนที่ยืนอยู่ข้างหลังเธอเป็นใคร

เย้นหว่านมีความกล้าขึ้นมาอีกครั้งในทันที ยืนตัวตรง สายตาทอดตรงออกไป จ้องมองโอหยางฝู่อย่างไม่มีความหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย

เอ่ยพูดออกไปเสียงดัง “โอหยางฝู่ อย่าคิดว่าคุณจะสามารถเอามือปิดฟ้าได้! ฉันจะไม่ยอมจำนนเด็ดขาด!”

โอหยางฝู่หยุดอยู่ตรงระยะห่างเกินห้าก้าว

ไม่ใช่เพราะจู่ๆเย้นหว่านกู่ร้องออกมาอย่างเต็มไปด้วยความกล้าหาญ แต่เป็นเพราะผู้ชายที่กำลังยืนอยู่ข้างหลังเธอต่างหาก

เขายืนอยู่ข้างหลังเย้นหว่านสงบนิ่งไม่มีการแสดงอารมณ์ใดๆ แต่มันกลับทำให้คนอื่นไม่อาจละเลยการมีอยู่ของเขาได้เลย สัตว์ร้ายอันตรายลังเลนิ่งเงียบไม่พูดจา ทำให้คนต้องระมัดระวังไปโดยสัญชาตญาณ

นอกจากเซอร์ยุนซีที่มองเป็นศัตรูแล้ว ผู้ชายคนนี้ มันเป็นครั้งแรกเลยที่มีคนที่โอหยางฝู่ต้องมองไปตรงๆ

เขาเป็นใคร?

ในตระกูลที่ทรงอำนาจในประเทศเบียนหนาน แต่ไหนแต่ไรมาก็ไม่เคยเจอเขามาก่อนเลย

อาจจะเป็นการ์ดที่เซอร์ยุนซีเชิญมาให้เย้นหว่าน?

แต่ออร่าของคนผู้นี้ มันไม่เหมือนกับการ์ดทั่วๆไป นั่นก็บ่งบอกชัดเจนว่าเป็นคนที่อยู่เหนือกว่าคนอื่นๆ

โอหยางฝู่มองจ้องโห้หลีเฉินไปอย่างละเอียดด้วยสายตาคมกริบ เอ่ยถามออกไป “นายคือใคร?”

โห้หลีเฉินเองก็ไม่ได้ปิดบัง ริมฝีปากบางเซ็กซี่อ้าออกมาเล็กน้อย พ่นคำพูดที่เยือกเย็นออกไป

“โห้หลีเฉิน”

“โห้หลีเฉิน?”

โอหยางฝู่ทวนชื่อเขาไปซ้ำๆ ทันใดนั้นเอง รอยยิ้มก็ผุดออกมาทันที “ที่แท้ก็เป็นไอ้หน้าอ่อนคนนั้นที่ซาอินติถูกใจนี่เอง”

เขายังนึกอยู่เลยว่าใคร

แต่ก็แค่ไอ้บ้านนอกที่หน้าตาดี เกือบจะได้กลายไปเป็นราชบุตรเขยนี่เอง

แต่เพียงแค่สถานะราชบุตรเขยคนหนึ่ง ไม่อาจส่งผลใดๆกับเขาได้

“เห็นแก่หน้าซาอินติ วันนี้ฉันจะไม่จัดการแก แกรีบไสหัวออกไป อย่ามาขัดขวางเรื่องของฉัน”

หนึ่งคือพูดออกมาว่าเห็นแก่หน้าของซาอินติ ไม่อยากมีปัญหาใหม่แทรกเข้ามา สองคือออร่าของโห้หลีเฉินนั้นไม่เหมือนคนธรรมดาทั่วไป เขาเกิดความไม่แน่ใจ ไม่สู้ไว้หน้ากัน โดยการพาตัวไปแค่เย้นหว่านก็พอ

แต่ไม่คิดว่าโห้หลีเฉินจะไม่ยอมรับความต้องการของเขาเลย

สายตาของเขาเยือกเย็น และคมกริบออกมา “มีฉันอยู่ นายอย่าหวังจะแตะต้องเย้นหว่านได้แม้แต่ปลายนิ้ว”

นี่เป็นการบ่งบอกว่าไม่ต้องการจะหลีกไปแม้แต่ก้าวเดียว

บ่งบอกชัดเจนโดยการ์ดของเขาได้ล้อมทั้งสองคนเอาไว้เรียบร้อยแล้ว พวกเขาไม่มีการแสดงความอ่อนข้อออกมาเลย แต่โห้หลีเฉินก็ยืนอยู่อย่างนั้น แต่กลับไม่มีความหวาดกลัวออกมาเลย และยิ่งมีความรู้สึกอันตรายที่โอหยางฝู่ควบคุมเอาไว้ไม่อยู่เลยสักนิด

ผู้ชายคนนี้ ทำให้โอหยางฝู่แทบจะไม่ระวังตัวไม่ได้เลย

โอหยางฝู่ขมวดคิ้วออกมา ตวาดเสียงเข้มออกไป “แกคิดว่าแกเป็นคนที่ซาอินติถูกใจแล้วฉันจะไม่กล้าทำอะไรแกงั้นเหรอ? รีบไสหัวไปซะ ไม่อย่างนั้นฉันก็จะฆ่าแกซะ!”

ฝ่ามือของโห้หลีเฉินจรดลงไปบนไหล่ของเย้นหว่านไปอย่างสง่างาม ร่างสูงใหญ่ประหนึ่งภูเขาลูกหนึ่ง ยืนอยู่ข้างหลังเธอ

เขามองโอหยางฝู่ไปด้วยสายตาที่เย็นชา ทั้งยังแฝงไปด้วยการดูถูกเยาะเย้ยออกไป

สามคำเรียบๆ ที่ดูหยิ่งยโสและสง่างาม

“นายไม่กล้า”

สามคำนี้ กำลังยั่วยุผู้ทรงอำนาจอย่างโอหยางฝู่ออกมาโดยสมบูรณ์

ไฟโกรธที่เขายับยั้งเอาไว้ ก็ได้ระเบิดออกมาทันที

เขายกยิ้มเย็นออกมา “งั้นก็ลองดูสิว่าฉันกล้าหรือเปล่า!”

โอหยางฝู่กัดฟันกรอดไปอย่างเหี้ยมเกรียม ยกมือขึ้นมา เตรียมจะส่งสัญญาณให้ลูกน้องลงมือ...