สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 823

นี่เป็นงานเลี้ยงวันเกิด ทั้งยังมีญาติมิตรมากันไม่น้อย ป่ายฉีนั้นมาเป็นครั้งแรกก็ควรจะเปิดตัวให้ดีๆ ให้ญาติพี่น้องได้รู้จักและยังจะช่วยให้พวกเขาเปิดเผยความสัมพันธ์ในอนาคตได้ง่ายขึ้นด้วย

แต่ที่พวกเขาสองคนแสดงออกกลับพยายามที่จะปิดบัง ดูท่าทีนั้นแล้ว เหมือนว่าพวกเขาจะยังไม่มีความคิดที่จะเปิดเผยความสัมพันธ์เลยแม้แต่น้อย

เป็นอย่างนี้ต่อไปแล้วต้องรอนานเท่าไหร่พวกเขาถึงจะวางแผนแต่งงานกันล่ะ?

เขาต้องรอนานเท่าไหร่ถึงจะได้อุ้มหลานล่ะ?

คุณท่านกู้เป็นกังวลอย่างมาก กลัวว่ากู้จื่อเฟยจะไม่สามารถแต่งงานได้ กว่าจะคว้าคนหนุ่มที่ดีพร้อมมาได้สักคน จะให้เขาวิ่งหนีไปแบบนี้ไม่ได้

รอยยิ้มบนใบหน้าของกู้หรงหุบลงแล้วมองไปยังกู้จื่อเฟยอย่างเด็ดขาด

เขาเอ่ยถาม “ลูกไม่คิดจะให้ป่ายฉีเป็นคู่ของลูกจริงเหรอ?”

แม้จะเป็นประโยคคำถามแต่กลับแข็งกร้าวอย่างชัดเจน หากเธอไม่ตกลงเขาก็อาจจะโกรธเกรี้ยวขึ้นมาทันทีเลยก็ได้

กู้จื่อเฟยเริ่มรู้สึกไม่ดีขึ้นมาทันใด

จ้องมองพ่อของตัวเองที่อยู่ๆ ก็ผิดปกติขึ้นมาอย่างตกตะลึง ไม่รู้เลยสักนิดว่าวันนี้มันเกิดอะไรขึ้นกับเขา ทำไมถึงต้องให้ป่ายฉีเป็นคู่ควงของเธอให้ได้กันล่ะ?

หากเป็นปกติเธอคงจะเถียงเขาไปแล้ว แต่วันนี้เป็นวันเกิดของเขา ด้วยความเป็นลูกกตัญญูกู้จื่อเฟยจึงไม่อยากทำให้เขาโกรธ

แต่จะให้ป่ายฉีเป็นคู่ของเธอ? เมื่อมองไปที่คนที่อยู่ข้างๆ แล้ว ภายในใจของกู้จื่อเฟยก็ปฏิเสธสุดฤทธิ์

บรรยากาษของเธอกับป่ายฉีเข้ากันไม่ได้ เข้าใกล้กันเป็นต้องมีเรื่องทะเลาะ

หากจะว่าไป คืนนี้นั้นก็มีแผนอื่นอยู่ด้วย ที่เย้นโม่หลินเป็นคู่ออกงานของเธอ จุดประสงค์ก็เพื่อต้องการจะติดต่อกับฝู้เหวยข่าย

กู้จื่อเฟยกลัดกลุ้มอย่างมาก เธอสับสนไม่รู้ว่าควรจะจัดการกับกู้หรงยังไง

ในตอนนั้นเอง น้ำเสียงเรียบใสน่าฟังของเย้นโม่หลินก็ดังขึ้นอย่างไม่หนักไม่เบา

“ป่ายฉีเต้นรำไม่เป็นครับ เขาเลยเป็นคู่ให้กับกู้จื่อเฟยไม่ได้”

“หา?”

เมื่อได้ยินดังนั้น กู้หรงก็ตกตะลึงไปจริงๆ เขานึกไม่ถึงเลยว่าจะยังมีเรื่องแบบนี้อยู่ด้วย

ป่ายฉีเองดูไปแล้วก็เหมือนคุณชายตระกูลร่ำรวย ดูจากคุณชายเศรษฐีที่เมืองหนานก็ไม่มีใครที่เต้นรำในงานเลี้ยงเต้นรำไม่ได้เลยสักคน

ไม่นึกว่าป่ายฉีจะเป็นพวกนอกกลุ่ม?

กู้หรงค่อนข้างไม่อยากจะเชื่อ เขามองไปทางป่ายฉีอย่างไม่แน่ใจ “เธอเต้นรำไม่เป็นจริงๆ งั้นเหรอ?”

ป่ายฉี “.....”

เขาคือเจ้าชายแห่งฟลอร์เต้นรำเชียวนะ หากเต้นขึ้นมาก็สามารถดึงดูดความสนใจของสิ่งมีชีวิตเพศหญิงทั้งหมดในที่นั้นได้เลย จะเต้นไม่เป็นได้ยังไง?

ป่ายฉีกัดฟัน “ครับ ผมเต้นไม่เป็น”

ทันใดนั้นกู้หรงก็ผิดหวังอย่างมาก

คืนนี้เป็นงานเลี้ยงเต้นรำ เต้นรำไม่เป็นก็ไม่สามารถพากู้จื่อเฟยเข้าไปยังฟลอร์เต้นรำได้

เขาถึงได้เข้าใจแล้วว่าทำไมป่ายฉีจึงไม่เป็นคู่ให้กับกู้จื่อเฟย ที่แท้ก็มีเรื่องในใจที่พูดยากนี่เอง

ทันใดนั้น กู้หรงก็ลุกขึ้นเดินไปเบื้องหน้าป่ายฉีแล้วตบไหล่ของเขา

เอ่ยปลอบใจอย่างอ่อนโยน

“เต้นไม่เป็นก็ไม่เป็นไร ของแบบนี้เดิมทีมันก็แค่เพื่อความบันเทิง กลับกันเต้นมากไปก็ทำให้ใจกระเจิดกระเจิงไปได้ ฉันชอบเด็กหนุ่มที่สงบนิ่งไม่ขี้เล่นอย่างเธอนี่แหละ”

ป่ายฉีนั่งอย่างแข็งทื่อ มุมปากแย้มยิ้มบางที่ถึงจะอึดอัดแต่ก็ไม่ลืมมารยาท

กู้จื่อเฟยเบิกตามองไปที่พ่อของตัวเองอย่างเหลือเชื่อ

เขาเพี้ยนไปแล้ว เพี้ยนไปแล้วแน่ๆ

วันนี้เจ้าตัวผิดปกติไปหมด ตาบอดไปแล้ว ถึงได้ไปชื่นชมป่ายฉีแบบนั้น

แขกใกล้จะมากันแล้ว กู้หรงยังมีเรื่องอีกมากมายต้องจัดเตรียมดังนั้นจึงไม่ได้อยู่พักที่นี่อีกนานนัก

หลังจากที่เขาบอกลาป่ายฉีแล้วก็จึงจากไปอย่างเนิบนาบ

ตอนที่เดินไปก็ยังหันหัวกลับมามองป่ายฉีอยู่หลายครั้ง รอยยิ้มและความพึงพอใจในสายตานั้นไร้การปิดบังโดยสิ้นเชิง

ผู้คนในที่นั้นมีท่าทีต่างกันไปและตกอยู่ในความเงียบที่แปลกประหลาด

ป่ายฉีนั้นถูกรังสีเย็นยะเยือกที่แผ่ออกมาจากตัวเย้นโม่หลินข่มขวัญจนขนลุกชัน เขาเป็นกังวลจริงๆ ว่าเขาโตมาหล่อเกินไป โดดเด่นมากไปแล้วจะถูกคนขี้อิจฉาบางคนฆ่าปิดปากเอาได้