สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 868

เย้นโม่หลินนั้นไม่มีเวลาทันได้สังเกตเห็นเย้นหว่านและโห้หลีเฉินเลย เขาพุ่งไปยังล็อบบี้โดยไม่หยุดชะงักราวกับลูกศร

ซึ่งปลายแหลมคมกริบ

ฝู้เหวยข่ายที่ยึดครองล็อบบี้รับรู้ได้ถึงวิกฤตอันใหญ่หลวงที่มุ่งมาจู่โจมเขาในทันที

ทันใดนั้นร่างของเขาก็หดเกร็ง มองไปที่ทิศทางของลิฟต์โดยสัญชาตญาณ และได้เห็นวิญญาณร้าย เหมือนกับความมืดมิดที่เหยียบย่ำขุมนรก เย้นโม่หลินที่เดินมาราวกับเทพอสูร

เมื่อสบเข้ากับสายตาฆ่าฟันนั้น ร่างกายของเขาก็สั่นสะท้านอย่างไม่รู้ตัว

ออร่าของผู้ชายคนนี้น่ากลัวสุดๆ

แต่ทันใดนั้น เขาก็ได้สติกลับมา เย้นโม่หลินหัวเดียวกระเทียมลีบ แค่คนเดียวก็แค่ทำให้ดูดุดันเท่านั้น เขามีบอดี้การ์ดอยู่ข้างกายตั้งหลายสิบคน นอกจากนี้ยังจับกู้จื่อเฟยที่เป็นตัวประกันคนสำคัญเอาไว้ ตอนนี้เขาต่างหากที่ถือไพ่เหนือกว่า

"เฮอะ เย้นโม่หลิน ฉันยังคิดอยู่เลยว่านายจะไม่กล้าโผล่มาซะแล้ว"

เย้นโม่หลินนั้นไม่แม้แต่จะมองเขา สายตาคมกริบมองไปทางกู้จื่อเฟยโดยตรง

เธอกำลังถูกคนเอามือไขว้ไว้ที่หลังและถูกบังคับให้ก้มตัวลงเล็กน้อย ดวงตาปราดเปรื่องคู่นั้นในเวลานี้กำลังวูบไหว ตื่นตระหนกอย่างมาก เห็นได้ชัดว่ากำลังหวาดกลัว

แต่เมื่อสายตาของเขาไปตกอยู่ที่รอยแดงบนหน้าของเธอ จิตสังหารรอบกายของเย้นโม่หลินก็ทะยานขึ้นในพริบตา

น้ำเสียงทุ้มต่ำนั้นน่าหวาดหวั่น "ใครตีเธอ?"

กู้จื่อเฟยมองเย้นโม่หลินอย่างงงงัน เธอรู้สึกอึดอัดใจอย่างมาก

สภาพของเธอในตอนนี้เรียกได้ว่าตกที่นั่งลำบากอย่างมาก แถมยังกลายเป็นตัวถ่วง

เธอเม้มปากแน่น ไม่พูดอะไร

สภาพที่อดกลั้นฝืนทนนั้น ทำให้โกรธเกรี้ยวทั่วร่างของเย้นโม่หลินไม่อาจควบคุมได้อีกต่อไป

ในเมื่อไม่พูด งั้นเขาก็จะตัดแขนคนพวกนี้ให้หมด!

เย้นโม่หลินเดินไปข้างหน้าด้วยสีหน้ามืดทะมึน

จิตสังหารอันพรั่นพรึงนั้นทำให้ผู้คนหวาดกลัวโดยสัญชาตญาณ บอดี้การ์ดเหล่านั้นแทบจะตั้งท่าพร้อมสู้ในทันที

ฝู้เหวยข่ายมองเย้นโม่หลินที่เป็นเช่นนั้น ก็รู้สึกหวั่นใจขึ้นมา ต่อให้เขาจะมีคนเยอะก็ยังรู้สึกกลัวอยู่เล็กน้อยอย่างน่าบัดซบ

เขาขึ้นเสียงเอ่ยเตือน

"เย้นโม่หลิน หยุดเดี๋ยวนี้นะ! ตอนนี้กู้จื่อเฟยอยู่ในเงื้อมมือของฉัน ถ้านายไม่เชื่อฟังก็อย่าโทษฉันที่ทำร้ายเธอ"

แววตาเย้นโม่หลินยิ่งเย็นยะเยือกขึ้น เขาเดินเข้ามาทีละก้าว

"ถ้านายกล้าแตะต้องเธออีกแม้แต่น้อย ฉันจะหักมือนายอีกข้างหนึ่ง"

เสียงที่ราวกับมัจจุราชนั้น ได้ทำให้แขนขวาของคนกลุ่มนั้นกลายเป็นขยะไปแล้ว

ฝู้เหวยข่ายถึงกับรู้สึกถึงความหนาวยะเยือกที่แขนของตัวเอง

เย้นหว่านเดินตามเข้ามา เมื่อเห็นเย้นโม่หลินที่เป็นเช่นนั้นก็พูดออกมาไม่ได้

"พี่ชายฉันพอดูแบบนี้แล้วน่ากลัวจัง"

นี่คือเกรี้ยวโกรธเกศาชันเพื่อโฉมงามในตำนานงั้นเหรอ?

แต่เธอกลับรู้สึกวางใจลงได้เล็กน้อย เย้นโม่หลินเป็นห่วงขนาดนี้ ก็คงจะช่วยกู้จื่อเฟยมาได้อย่างปลอดภัยแน่นอน

ฝู้เหวยข่ายได้เจอดีแน่!

โห้หลีเฉินมองท่าทางตื่นตะลึงของเย้นหว่าน แววตาก็หม่นลงก่อนถามหยั่งเชิง

"กลัวเหรอ?"

เย้นหว่านส่ายหัวทันที "ไม่กลัวอยู่แล้ว นั่นพี่ชายฉันนะ เขาจะเปลี่ยนเป็นยังไงฉันก็ไม่กลัวหรอก"

เมื่อได้ยินดังนั้น มุมปากของโห้หลีเฉินก็ยกขึ้น เป็นรอยยิ้มแห่งความสุข

แบบนี้ก็ดีแล้ว

เธอไม่กลัวเย้นโม่หลิน และไม่กลัวท่าทีที่ดุร้ายขึ้นมาของเขา

หากเกิดเรื่องขึ้นกับเย้นหว่าน ท่าทีของเขาคงไม่ต่างไปจากเย้นโม่หลินเท่าไหร่

"อ๊าก!"

ระหว่างที่ครุ่นคิด เสียงกรีดร้องก็ดังขึ้น

เห็นเพียงบอดี้การ์ดที่เดินขึ้นมาพยายามจะขวางเย้นโม่หลิน ถูกสะบั้นแขนข้างหนึ่งไปในพริบตา ก่อนล้มลงตะเกียกตะกายกับพื้นพี้อมเสียงคร่ำครวญ

บอดี้การ์ดคนอื่นๆ ตกใจสะดุ้งโหยงและมึนงงไปเล็กน้อย

ไม่มีใครคาดคิดว่าเย้นโม่หลินก็ลงมือโหดเหี้ยมขนาดนี้ พลังกำลังต้องมากมายแค่ไหนจึงจะสะบั้นแขนได้ในเสี้ยววินาทีด้วยมือข้างเดียว

"มันยืนบื้ออะไรอยู่? จัดการมันสิ!"

ฝู้เหวยข่ายตะโกนอย่างโกรธจัด