"เธอรับปากแม่ฉัน เตรียมตัวจะแต่งงานกับฉันแล้วใช่หรือเปล่า?"
เมื่อเห็นเย้นโม่หลินมีท่าทางเคร่งขรึมจริงจัง เธอก็ต้องพยักหน้าเพื่อยืนยันซึ่งทำให้เธอหัวเราะอย่างช่วยไม่ได้
ผู้ชายคนนี้ก็เป็นเสียอย่างนี้ ทุกอย่างเป็นตามกฎเกณฑ์ แม้แต่ความรู้สึกและการแต่งงานของเขาก็ไม่มีข้อยกเว้น
ยิ่งเขาเป็นแบบนี้ เธอก็ยิ่งอยากจะแกล้งเขา
กู้จื่อเฟยมองเย้นโม่หลินด้วยรอยยิ้มและพูดเบาๆ
"ตอนนี้พี่รู้จะต้องรักฉันดีๆ แล้วใช่ไหม?"
เย้นโม่หลินสำลัก "..."
ปัญหานี้เกินความควบคุม ตอนนี้เขายังไม่ค่อยจะเข้าใจจริงๆ
ดวงตาของกู้จื่อเฟยส่องประกายด้วยรอยยิ้มเหมือนสุนัขจิ้งจอก และเธอก็ก้าวไปข้างหน้าให้ระยะห่างระหว่างคนทั้งสองใกล้มากขึ้น
เธอเงยหน้าจนปลายจมูกของเธอเกือบจะแตะกับของเย้นโม่หลิน
ร่างสูงของเย้นโม่หลินแข็งทื่อและโคนหูของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงโดยไม่สมัครใจ
เขาคิดจะก้าวถอยหลังอย่างไม่ทันรู้ตัว กู้จื่อเฟยกลับพูดขึ้นเบาๆ
"ฉันสอนพี่ได้นะ"
เย้นโม่หลินที่กำลังจะก้าวถอยหลังหยุดชะงักในทันที
คนที่เขาต้องการจะปราบคือกู้จื่อเฟย หากคำพูดของเธอมันเชื่อถือได้มากกว่าสิ่งที่เขามองหา และน่าเชื่อถือกว่าที่ป่ายฉีพูด...
เย้นโม่หลินเงียบลงครู่หนึ่งแล้วพูดเสียงขรึม "ว่ามาสิ"
กู้จื่อเฟยมองดูปฏิกิริยาของเย้นโม่หลินในดวงตาของเขา ดวงตาที่กะพริบราวดวงดาวบนฟ้าและรอยยิ้มที่มุมปากของเขาที่อยู่สูงขึ้นเรื่อยๆ
พี่เย้นของเธอทำไมถึงได้ใสซื่อแบบนี้?
ด้วยอารมณ์ที่มีความสุขมากกู้จื่อเฟยหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและเปิดวิดีโอที่บันทึกไว้โดยพูดอย่างจริงใจ
"คุณลองทำแบบนี้ประจำ"
ด้วยเหตุนี้ เธอจึงคลิกที่ปุ่มเล่น และภาพเคลื่อนไหวก็เล่นบนหน้าจอโทรศัพท์ทันที
ควบคู่ไปกับเสียงออดอ้อนของชายคนหนึ่ง
[ฉันอยากกอดเธอ กู้จื่อเฟย ให้ฉันกอดเธอ]
เย้นโม่หลินมองไปที่ "ตัวเอง" บนหน้าจอโทรศัพท์ด้วยความประหลาดใจ ได้ยินเสียงที่ไม่รู้จักอับอาย เขาก็มีท่าทางแย่ในทันที
ให้ตายสิ นี่เขาเหรอ? !
ผู้ชายที่ทำตัวติดกับกู้จื่อเฟยเหมือนคนไร้กระดูกคนนั้น อีกทั้งยังถูไปมาอย่างหน้าไม่อายและเอาแต่พูดจาพึมพำไม่รู้เรื่อง คือเขา?
เป็นเขาได้ยังไงกัน?
เย้นโม่หลินมีสีหน้ากระอักกระอ่วนและหน้าแดง และเขาแทบรอไม่ไหวที่จะลากชายคนนั้นออกจากวิดีโอและบีบคอเขาให้ตาย จากนั้นก็ทำลายบันทึกวิดีโอและทั้งหมดนี่ไปเสีย
เขา "ทำ" อย่างนั้นในทันที ทันใดนั้นก็เอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ และคลิกอย่างรวดเร็วเพื่อลบวิดีโอ
กู้จื่อเฟยชอบวิดีโอนี้มาก ไหนเลยจะยอมให้มันถูกลบ และเธอก็รีบพูดว่า
"อย่าลบนะ"
เย้นโม่หลินที่กำลังจะคลิกเพื่อลบหยุดนิ่ง เขาขมวดคิ้ว ท่าทางของเขายุ่งเหยิงมาก
มองดูกู้จื่อเฟยที่ไม่สบายใจเป็นที่สุด
เขาเมาและดูเหมือนจะมีสติอยู่เพียงเล็กน้อย เขาอาจรู้ว่าตัวเขาดูเหมือนจะทำอะไรที่ดูไม่น่าเชื่อเวลาที่เขาเมา แต่เขาไม่คิดว่ามันจะเป็นได้ถึงขนาดนี้
เขาไม่มีแม้แต่ความกล้าที่จะดูต่อ
ทำไมถึงได้น่าอายแบบนี้นะ? !
กู้จื่อเฟยบอกให้เขาทำแบบนี้บ่อยๆ มันจะต้องเป็นถ้อยคำเสียดสีที่น่าอาย
เย้นโม่หลินน้ำเสียงเคร่งขรึมและพูดเสียงแข็ง
"ฉันทำเรื่องน่ารังเกียจแบบนั้น อย่าเก็บไว้เลย ลบเถอะ"
หลังจากหยุดชั่วครู่ เขาก็พูดอีกครั้งเหมือนคำสาบาน "ฉันรับรองว่าเรื่องแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นซ้ำสองอีก..."
"อย่านะ!"
กู้จื่อเฟยกลัวว่าเขาจะลบมันจริงๆ จึงรีบกุมมือเขาแล้วพูดด้วยความจริงๆ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน
อืดอาด มีเรื่องคู่นั้นคู่นี้แทรกมาตลอด แล้วยังออกทะเลไปไม่รู้กี่รอบ วนอยู่แต่กับความโง่ของนางเอกและความปิดปังเพราะรักของพระเอก เฮ้อ ทนอ่านมาเพราะอยากรู้ตอนจบ แต่หงุดหงิกมาก...
ฝึกฝนตัวเองหาทางช่วยสามีมันก็ดี แต่ถึงขนาดทิ้งลูกให้คนอื่นดูแลนี่ไม่ไหว เลี้ยงเด็กยังไงให้เป็นแบบนี้ ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ แถมเป็นภาระ ใช้ชีวิตโง่ ๆ มีศัตรูอยู่ แต่ไม่พาการ็ดไปด้วย พอลูกมีปัญหาที่รร. แทนที่จะเรียกสามี มาช่วยตั้งแต่แรก เสือกจะสู้เอง...
นางเอกอ้อนแอแถมโง่ แต่ก็ไม่ฟังพระเอก เสือกวิ่งไปวิ่งมาให้ถูกคนทำร้าย อ่านแล้วรำคาญ...
นางเอกโง่เง่าไม่มีการพัฒนา...
ทำไมไม่บอกพระเอกแล้วให้จัดการกับนังนั่น...
โอน่อหยาก็รู้นี่นาว่านางเอกเป็นคู่หมั้นประธาน ทำไมยังกล้าใส่ร้ายหรือแปลกใจว่านางเอกยังมีคนหนุน...
เนื้อเรื่องยืดยาวววน่าเบื่อมาก วนไปมาไม่เข้าเรื่องสักทีอ่านจนไม่อยากอ่านต่อน่าเบื่อเกิน ไม่เข้าเรื่องพระเอกกับนางเอกสักที วนอยู่ที่เดิมจนไม่น่าติดตามเพราะน่าเบื่อ...