เมื่อเห็นว่าป่ายฉีจริงใจและมองโลกในแง่ดีเย้นโม่หลินคิดเกี่ยวกับมันก่อนที่จะพูดช้าๆ
"นายไม่ต้องทำอะไรแค่บอกฉันมาว่าทำไมกู้จื่อเฟยถึงบอกว่าชอบสภาพฉันหลังจากที่เมาเหล้า?"
ป่ายฉีทำหน้าเป็นปริศนา น้ำเสียงไม่อยากจะเชื่อ
"อะไรนะ?"
เย้นโม่หลินขมวดคิ้วและน้ำเสียงขรึม "ถ้าฉันทำตามที่เธอบอก ดื่มเหล้าเมาบ่อยๆ แล้วจะได้รักกับเธอเร็วขึ้นงั้นเหรอ?"
ป่ายฉี "..."
เขาตกตะลึงและพูดอะไรไม่ออก
อะไรวะเนี่ย จริงจังขนาดนี้ หน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่ตั้งนาน ไม่ใช่เพราะเรื่องใหญ่โตอะไร แต่เป็นเพราะผู้หญิงคนเดียวอย่างกู้จื่อเฟยเนี่ยนะ?
แล้วยังจะมาสงสัยว่าทำไมกู้จื่อเฟยถึงได้ชอบเขาเวลาเมาอย่างนั้นเหรอ?
ป่ายฉีโมโหจนอยากจะทุ่มโต๊ะ แถมยังรู้สึกว่าจู่ๆ ก็รู้สึกเหมือนโดนยัดปากด้วยข้าวหมามีพิษ
"พี่ไม่เข้าใจ?"
เย้นโม่หลินหันไปมองป่ายฉีและค่อยๆ เย็นลง "ไม่ได้จริงๆ หลีกไป อย่ามาขวางหูขวางตา"
ป่ายฉี "..." จู่ๆ ก็โดนรังเกียจอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย เขารู้สึกน้อยใจจนเกินจะบรรยาย
นี่ไม่ใช่เรื่องที่เขามีความสามารถไม่พอ แต่มันเป็นปัญหาที่ไม่ปกติต่างหากล่ะ!
เย้นโม่หลินไม่สนใจป่ายฉีอีกแล้วหันหน้ากลับไปจ้องมองแก้วไวน์ต่อ
มัวแต่คิดว่าจะเมาดีไหมให้มันสาแก่ใจเธอ
ถึงแม้ว่าเข้าจะไม่ค่อยเข้าใจจริงๆ ว่าทำไมกู้จื่อเฟยถึงได้ชอบเวลาที่เขาเมา เห็นชัดๆ ว่าเขาดูโง่เง่าแถมเวลาเมายังไม่ค่อยจะมีสติด้วย
"ความรัก" แบบนี้กับสิ่งที่เขาเข้าใจนั้นมันต่างกันมากเลย
แต่นี่คือสิ่งที่กู้จื่อเฟยพูดออกมา เขาก็อยากจะลองสักหน่อย...
คิดดูแล้ว แววตาของเย้นโม่หลินก็ลึกล้ำและยกแก้วไวน์แตะริมฝีปากและดื่มมันจนหมด
จากนั้นก็เทแก้วที่สอง
ป่ายฉีเห็นแล้วเส้นเลือดที่ขมับเต้นตุบๆ ไม่ต้องถามก็รู้ว่าเย้นโม่หลินคิดจะทำอะไร
เพี้ยนจริงๆ
เขาจึงรีบเข้าไปแล้วแย่งขวดไวน์มาอย่างรวดเร็ว
สายตาที่เย็นเฉียบของเย้นโม่หลินแทงทะลุร่างของป่ายฉีทันที และในทันที อากาศเย็นๆ ก็พุ่งตรงไปตั้งแต่หัวจรดเท้า
เมื่อตระหนักถึงอันตราย ป่ายฉีจึงถอยหลังไปสองก้าวแทบจะตามสัญชาตญาณ
และรีบอธิบาย "พี่ใหญ่ พี่คงจะเข้าใจผิดแล้วล่ะ! ผมไม่ใช่จะไม่ให้พี่ดื่มเหล้า ตะ...แต่กู้จื่อเฟยไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น เธอไม่ได้บอกให้พี่ดื่มเหล้า แต่เธอแค่อยากจะให้พี่ทำตัวเหมือนตอนเมาในเวลาที่ไม่ได้เมา ใช่ แบบนั้นแหละ
กู้จื่อเฟยอยากให้พี่แสดงออกซึ่งความใกล้ชิดเธอ ในเวลาที่พี่ไม่ได้เมา อันที่จริงเธอชอบที่พี่เป็นฝ่ายเข้าหาเธอ"
ป่ายฉียิ่งพูดยิ่งรู้สึกว่ามีเหตุผลและมั่นใจมากขึ้น
แน่นอนว่าเขาจะปล่อยให้เย้นโม่หลินเข้าใจผิดว่าจะต้องเมาถึงจะจีบสาวได้ ไม่อย่างนั้น นายน้อยของตระกูลเย้นคงจะต้องดื่มเหล้าจนเมาเหมือนหมาอยู่ในบ้านตระกูลหยู แล้วทำเรื่องเหมือนตอนบ้านตระกูลกู้ แบบนี้ตระกูลเย้นจะเหลือหน้าตาอะไร?
เมื่อได้ยินอย่างนั้น สีหน้าของเย้นโม่หลินก็ดูแย่ยิ่งกว่าเดิม
ให้ทำเรื่องแบบตอนเมาในตอนที่ไม่เมา?
ทำตัวติดกับกู้จื่อเฟย ทั้งกอดทั้งหอม?
ชายร่างใหญ่ต้องทำตัวเป็นนกน้อยพิงไหล่ของเธอ?
เย้นโม่หลินรู้สึกว่าสู้ให้เขาดื่มให้เมาไปเลยดีกว่า
......
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน
อืดอาด มีเรื่องคู่นั้นคู่นี้แทรกมาตลอด แล้วยังออกทะเลไปไม่รู้กี่รอบ วนอยู่แต่กับความโง่ของนางเอกและความปิดปังเพราะรักของพระเอก เฮ้อ ทนอ่านมาเพราะอยากรู้ตอนจบ แต่หงุดหงิกมาก...
ฝึกฝนตัวเองหาทางช่วยสามีมันก็ดี แต่ถึงขนาดทิ้งลูกให้คนอื่นดูแลนี่ไม่ไหว เลี้ยงเด็กยังไงให้เป็นแบบนี้ ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ แถมเป็นภาระ ใช้ชีวิตโง่ ๆ มีศัตรูอยู่ แต่ไม่พาการ็ดไปด้วย พอลูกมีปัญหาที่รร. แทนที่จะเรียกสามี มาช่วยตั้งแต่แรก เสือกจะสู้เอง...
นางเอกอ้อนแอแถมโง่ แต่ก็ไม่ฟังพระเอก เสือกวิ่งไปวิ่งมาให้ถูกคนทำร้าย อ่านแล้วรำคาญ...
นางเอกโง่เง่าไม่มีการพัฒนา...
ทำไมไม่บอกพระเอกแล้วให้จัดการกับนังนั่น...
โอน่อหยาก็รู้นี่นาว่านางเอกเป็นคู่หมั้นประธาน ทำไมยังกล้าใส่ร้ายหรือแปลกใจว่านางเอกยังมีคนหนุน...
เนื้อเรื่องยืดยาวววน่าเบื่อมาก วนไปมาไม่เข้าเรื่องสักทีอ่านจนไม่อยากอ่านต่อน่าเบื่อเกิน ไม่เข้าเรื่องพระเอกกับนางเอกสักที วนอยู่ที่เดิมจนไม่น่าติดตามเพราะน่าเบื่อ...