สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 966

ถ้ารอเขารู้สึกตัว ตอนที่พบอีกที เกรงว่ากู้จื่อเฟยจะ......

"อย่ารีบร้อน"

ฝ่ามือใหญ่ของโห้หลีเฉินขยี้บนเส้นผมของเย้นหว่านพลางเอ่ยปลอบโยน

"ไม่เกิดเรื่องขึ้นกับกู้จื่อเฟยหรอก"

น้ำเสียงที่มีความมั่นใจขนาดนี้ของโห้หลีเฉิน โดยทั่วไปจะมีความมั่นใจว่าสำเร็จ

สายตารีบร้อนของเย้นหว่านจ้องมองเขาอย่างร้อนผ่าว "นายมีวิธีแล้วเหรอ?"

โห้หลีเฉินพยักหน้า พลางเอ่ยสั่งที่หน้าจอ

"เสียสละคนสอดแนมหนึ่งคน ไปติดต่อเย้นโม่หลิน ให้เขาไปหากู้จื่อเฟย"

"ครับ คุณชาย"

การรับคำสั่งนั้นที่หน้าจอ

เย้นหว่านจ้องมองโห้หลีเฉินอย่างเหม่อลอย ก็เข้าใจแล้ว พวกเขาเป็นน้ำที่อยู่ไกลไม่อาจดับไฟที่อยู่ใกล้ได้ แม้ว่าคนสอดแนมทั้งหมดเปิดโปงก็ใช่ว่าจะสามารถช่วยเหลือกู้จื่อเฟยได้

แต่เย้นโม่หลินทำได้

ขอเพียงเขารับรู้กู้จื่อเฟยประสบอันตราย จะต้องไปหากู้จื่อเฟยอย่างแน่นอน

หากเขาลงมือ ใครจะกล้าขวางล่ะ? มีเสียงเขาออกคำสั่ง หากว่าคนพวกนั้นคิดอยากทำอะไรกู้จื่อเฟย ก็อาจจะกลับเนื้อกลับตัวใหม่ยังทัน

ให้เย้นโม่หลินลงมือ เป็นวิธีที่ดีที่สุดและเร็วที่สุดอย่างแน่นอน

เย้นหว่านใคร่ครวญอยู่สักพัก ก็เอ่ยที่หน้าจออย่างรีบร้อน

"ฝากบอกพี่ชายฉันหน่อยว่าให้ติดต่อฉันถ้าเขาว่าง จื่อเฟยสถานการณ์เป็นอย่างไรก็บอกฉันทันที"

"ได้ครับ คุณเย้น"

หลังจากมอบงานชัดเจนแล้ว ก็วางสายไป

เย้นหว่านยังคงมองหน้าจอคอมพิวเตอร์อย่างตึงเครียด จิตใจกระวนกระวายจนอยู่ไม่สุข แทบอยากจะไปที่นั่นด้วยตัวเอง จะได้ช่วยเหลือกู้จื่อเฟยได้

ผ่านไปสองชั่วโมงแล้ว เธอไม่กล้าคิดมากว่าตอนนี้กู้จื่อเฟยประสบกับเหตุการณ์ไม่คาดคิดแล้วหรือเปล่า

"เอาล่ะ อย่ากังวลจนเกินเหตุ ไม่เกิดเรื่องกับกู้จื่อเฟยหรอก"

โห้หลีเฉินนวดร่างเล็กอรชรของเย้นหว่านเข้ามาในอ้อมกอดของตัวเอง น้ำเสียงอ่อนโยนเป็นพิเศษ "เธอก็ต้องเชื่อพี่ชายของเธอ เขาจะต้องปกป้องหล่อนได้แน่นอน"

"ฉันไม่เชื่อเขาหรอก" เย้นหว่านเอ่ยด้วยความโกรธเคือง "นี่ผ่านมาตั้งนานแล้ว กู้จื่อเฟยได้รับความอยุติธรรมมากมายขนาดนั้น เขากลับไม่รู้อะไรเลย"

เป็นแฟนที่ไม่เหมาะสมกับตำแหน่งเสียจริงเลย

หากครั้งนี้กู้จื่อเฟยได้รับบาดเจ็บ เย้นหว่านจะต้องเสียใจที่แนะนำให้พวกเขาอยู่ด้วยกัน

โห้หลีเฉินกลับพยักหน้าอย่างเห็นด้วย เอ่ยยิ้มอย่างใคร่ครวญ

"อืม จากนี้ไม่เชื่อเขาแล้ว ถึงยังไงไม่ว่าใครก็ไม่เก่งเท่าฉัน"

น้ำเสียงเขาก็ยิ่งทุ้มต่ำ สายตาจ้องมองเธออย่างสบายใจ "เธอเชื่อสามีก็พอแล้ว"

สามี......

อักษรสองตัวนี้ เสมือนไฟฟ้าสัมผัสเข้าที่ส่วนลึกในหัวใจของเย้นหว่านอย่างไรอย่างนั้น ทำให้จิตใจที่อยู่ไม่สุขของเธอ ทันใดนั้นก็ถูกกระแสไฟฟ้าสัมผัสจนไหลไปทั่ว ใจเต้นไม่หยุด

ดูเหมือนว่าเป็นครั้งแรกที่ได้ยินการเรียกชื่อนี้

หรือว่าเรียกเขาเอง

น่าอายและเย้าแหย่แบบนั้น ทำให้รู้สึกใจเต้นแบบนั้น

เย้นหว่านราวกับตัวแข็งทื่ออย่างไรอย่างนั้น หัวใจสับสนวุ่นวาย เต้นรัวอย่างบ้าคลั่งไม่หยุด

โห้หลีเฉินมองเธอย่างไม่ละสายตา สายตาก็ยิ่งอึมครึมและเย้าแหย่

ริมฝีปากบางของเขาเข้าใกล้เธอ ไอร้อนจากคำพูดปะทะใบหน้าของเธอไม่หยุดหย่อน

"เย้นหว่าน เราจะแต่งงานกันแล้ว เธอควรจะเปลี่ยนชื่อเรียกฉันแล้วใช่ไหม?"

เปลี่ยนเป็นเรียกสามีไหม?

ทันใดนั้นสมองของเย้นหว่านก็เหมือนระเบิดปรมาณูที่ระเบิดออก ระเบิดจนฟ้าถล่มดินทลาย สับสนอลหม่าน

เธอหวั่นไหวเสียจนแทบจะมุดดินหนีหายไป

อักษรสองตัวนี้ ดูสนิทสนมชิดเชื้อเกินไปแล้วจริงๆ

ยิ่งเป็นคำมั่นสัญญาชั่วชีวิต

คราวนี้เธอถูกเขาเย้าแหย่ ไม่ได้ตั้งใจจะให้เอ่ยออกจากปากอยู่แล้ว

เธอพูดตะกุกตะกักด้วยความเขินอาย "นั่น นั่นไม่ได้ ยัง ยังไม่ได้แต่งงานกันเลยนะ หลังแต่ง ค่อย ค่อยเรียก"

โห้หลีเฉินเลิกคิ้วอย่างใคร่ครวญ "ไม่ฝึกซ้อมล่วงหน้าสักหน่อยเหรอ?"

"ไม่ ไม่เอา"

เย้นหว่านลุกขึ้นจากอ้อมกอดของเขาอย่างอับอายและขุ่นเคือง "ฉันจะอาบน้ำแล้ว"

พูดจบ เธอก็เข้าไปในห้องอาบน้ำเหมือนกับวิ่งหนี แล้วหันมือกลับไปล็อกประตู