สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 972

กู้จื่อเฟยนอนลงบนเตียงที่อ่อนนุ่ม คราบเลือดที่อยู่บนตัวหล่อนเปรอะเปื้อนลงบนผ้าปูที่นอนทันที

สติที่เธอยังครองอยู่เล็กน้อย ได้เปลี่ยนเป็นความรู้สึกมึนงงในชั่วพริบตา

อ่อนแรงเหลือเกิน เธอรู้สึกอยากนอน

แน่นอน ก่อนที่เธอจะหลับลงไปนั้น เธอต้องสะดุ้งเฮือกด้วยความเจ็บปวดจากยาสมานกระดูกในเวลาอันสั้น

"โอ้ย เจ็บเจ็บเจ็บ"

กู้จื่อเฟยกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ใบหน้าเล็กๆของหล่อนบิดเบี้ยว

แต่มือของป่ายฉียังคงไม่หยุดนิ่ง "อดทนหน่อยนะ อีกเดี๋ยวก็เสร็จแล้วล่ะ แบบนี้หายเร็วแน่นอน"

แต่ว่าเธอเจ็บปางตายแล้ว

กู้จื่อเฟยเจ็บปวดจนแทบจะเป็นลมตาย

เย้นโม่หลินหน้างอก้าวเข้าไป เตะเข้าที่ขาของป่ายฉี

ป่ายฉีรู้สึกเจ็บ หันกลับมามองพี่ชายตัวเองด้วยความแปลกใจ

"พี่ครับ พี่เตะผมทำไมเนี่ย?"

เย้นโม่หลินกล่าวเสียงเข้มว่า "เบาๆหน่อยสิ อย่าทำให้เธอเจ็บ"

"การรักษาแบบนี้มันก็ต้องเจ็บ...."

"ก็หาวิธีเอาเองสิ"

สายตาของเย้นโม่หลินบาดลึกและเย็นชา เต็มไปด้วยการคุกคามที่เยือกเย็น "ไม่งั้นผมจะทำให้คุณเจ็บเหมือนกัน"

ป่ายฉี "....."

จนปัญญาเสียแล้วเรา! ไม่น่าหาเรื่องใส่ตัวเลย

เขาอยากถอนตัวแล้วสิ

อย่างไรก็ตาม เย้นโม่หลินมีท่าทียืนหยัดหนักแน่น ป่ายฉีจำยอม ต้องเปลี่ยนวิธีการ

บอกกับกู้จื่อเฟยด้วยความอึดอัดใจว่า

"ถ้ารักษาแบบนี้ไม่ค่อยเจ็บเท่าไหร่ แต่จะหายช้ามากนะ"

ทีแรกกู้จื่อเฟยรู้สึกเจ็บจนไม่อยากมีชีวิตอยู่ แต่พอเห็นเย้นโม่หลินออกโรงปกป้องตัวเธอแบบไม่ถูกต้องเธอจึงคิดได้ว่าเจ็บแค่นี้ไม่เท่าไหร่หรอก

ความอ่อนโยนที่พี่เย้นของหล่อนมีให้เป็นยารักษาแผลที่ดีที่สุดแล้วล่ะ

กู้จื่อเฟยรีบพยักหน้า "ได้ หายช้าก็หายช้าค่ะ"

ถึงแม้ได้รับบาดเจ็บและแถมรู้สึกผิด แต่เธออยากจะนอนพักผ่อนมากกว่าถูกทรมานแบบนี้ เมื่อเป็นเช่นนั้น พี่เย้นก็จะคอยเอาอกเอาใจ และดูแลเธอตลอดเวลา

เมื่อรู้สึกได้ถึงความเป็นห่วงของเขา กู้จื่อเฟยเริ่มได้ใจราวกับมีปีกเล็กๆบินโบยไปบนท้องฟ้า

เย้นโม่หลินมองไปทางกู้จื่อเฟยด้วยท่าทางมีชีวิตชีวา สายตาของเขาเป็นประกาย ความโกรธแค้นที่มีอยู่เต็มหัวใจนั้นค่อยๆเบาบางลง

เขาปรารถนาที่จะเห็นเธอหยอกล้อเขาในทุกรูปแบบ ไม่ใช่เห็นเธอหน้าบูดเบี้ยวร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวดแบบนี้

ป่ายฉีใส่ยาที่แผล พลางเหลือบมองสายตาของทั้งสองคนสบตากัน แสยะยิ้ม แทบอยากจะโปรยสิ่งที่ระคายแผลที่สุดลงไป

ได้รับบาดเจ็บแล้วยังมีหน้าอ้อล้อได้อีก แกล้งเย้นโม่หลินชัดๆ

ตอนนี้เย้นโม่หลินถลำลึกลงไปทุกที ถูกกู้จื่อเฟยสอนในเรื่องที่ผิดๆ สายตาที่อ่อนโยนและห่วงใยนั้น ไม่เหมือนนายน้อยของตระกูลเย้นคนที่เคยไร้ความรู้สึกเฉยชาคนเดิมเลย

ระหว่างที่ทั้งคู่ยังส่งสายตาให้กันไม่สิ้นสุด ป่ายฉีจึงก้มหน้าลงเงียบๆ

ตอนนี้คนที่รู้สึกละอายที่สุด ก็คงเป็นเขาหมาหัวเน่าตัวเดียวสินะ

ได้คะแนนติดลบไปหมื่นนึง?

เดิมทีขั้นตอนการทำแผลแทบเป็นแทบตาย แต่เพราะเย้นโม่หลิน ทุกอย่างกลายเป็นเงียบสงบและหวานซึ้ง

โดยไม่รู้ตัว การรักษาสิ้นสุดลงแล้ว และร่างของกู้จื่อเฟยก็ถูกพันโดยรอบกลายเป็นขนมบ๊ะจ่าง 

เธอนอนแข็งทื่ออยู่บนเตียง มองดูป่ายฉีไม่พูดไม่จา เก็บเครื่องมือทำแผลแล้วเดินออกไป

ท่าทีเช่นนั้น เหมือนว่ารังเกียจไม่อยากทนอยู่ต่อไปในห้องนี้แม้แต่วินาทีเดียว

แต่ว่า หลังจากนี้เธอต้องทานยาอะไรบ้างไม่บอกกันหน่อยหรือ?

กู้จื่อเฟยถาม "พี่เย้นคะ คุณหมอยังไม่ได้บอกเลยว่าหลังจากนี้ต้องทานยาอะไรบ้าง?"

"คุณไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องนั้นหรอกครับ ผมจะไปรับยาให้คุณเอง"

เย้นโม่หลินตอบทันทีอย่างไม่ลังเล

ท่าทีที่เขาทำสิ่งต่างๆแทนเธอด้วยความเต็มใจ ทำให้กู้จื่อเฟยขนลุกไปทั้งตัว หัวใจของเธอเบิกบาน