สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 98

บทที่98 ไอ้โรคจิตที่มีจุดประสงค์อื่น

“คุณ คุณอย่าเข้ามานะ!”

เย้นหว่านถอยหลังอย่างตื่นตระหนก กลัวถึงขีดสุด

ป่ายฉีในเวลานี้กับตอนกลางวันดูต่างกันเป็นคนละคนเลย เขาในตอนกลางวันเป็นคนขี้เกียจและชิวๆ ดูแล้วไม่มีมารยาท แต่ก็ไม่มีอันตรายอะไร แต่ตอนนี้เขามีพลานุภาพที่เฉียบคม อันตราย เหมือนคนชั่วร้ายที่เลียเลือดบนใบมีด

“ถ้าคุณเข้ามาอีก ฉันจะตะโกนแล้วนะ! ที่นี่ไม่ได้กว้างใหญ่อะไร ถึงแม้จะมีประตูกั้นอยู่ โห้หลีเฉินก็ต้องได้ยินแน่นอน”

“ห้องนี้ได้ผ่านการปรับแต่งให้เป็นห้องกันเสียง คุณตะโกนไปเถอะ รับรองด้านนอกจะไม่ได้ยินเสียงเลยแม้แต่นิดเดียว”

พอได้ยินคำพูดแบบนี้แล้ว สีหน้าของเย้นหว่านขาวซีดจนเหมือนกระดาษ

มิน่าล่ะเมื่อกี๊ป่ายฉีถึงได้ผลักเธอเข้ามาในห้องของเขา

เธอมองไปที่รอบๆด้วยความกลัว ประตูห้องอยู่ที่ด้านหลังของป่ายฉี เธอไม่มีทางที่จะเข้าใกล้เลยด้วยซ้ำ มีแต่หน้าต่างที่อยู่ไม่ไกลจากเธอ

เธอเปิดหน้าต่างออก ถึงแม้จะโดดออกไปไม่ได้ แต่อย่างน้อยก็จะสามารถทำลายสภาพแวดล้อมที่กันเสียงนี้ ให้เสียงรั่วไหลออกไปได้

และแล้วเย้นหว่านได้รีบวิ่งไปที่ทางหน้าต่างทันที

“ช่างไร้เดียงสาได้น่ารักจริงๆ”

ป่ายฉีหัวเราะ หลังจากนั้นได้รีบวิ่งตามไปทางเย้นหว่าน เขารวดเร็วมาก แทบจะแค่พริบตาเดียวก็ตามเย้นหว่านทันแล้ว

เขาจับตัวเย้นหว่านไว้ จากนั้นก็ได้โยนเธอไปที่บนเตียง

“อ้า——”

“คุณปล่อยฉันนะ! ไอ้สัตว์เดียรัจฉาน! อย่ามาแตะตัวฉันนะ!”

“ช่วยด้วย! ช่วยด้วย——”

เย้นหว่านกลัวสุดขีด กรีดร้องและตะโกนด้วยความหวาดกลัว

แต่ว่าห้องนี้กันเสียงได้ดีมากจริงๆ แม้แต่ตอนกลางคืน เธอก็ไม่ได้ยินเสียงจากข้างนอกแม้แต่นิดเดียว

ป่ายฉียิ้มอย่างชั่วร้าย มือนึงกดไหล่เธอไว้ ร่างที่สูงใหญ่ได้ทับอยู่ด้านบนของเธอ

“เดิมที่เรื่องที่สามารถทำสำเร็จตั้งแต่ตอนที่ตรวจสุขภาพ แต่โห้หลีเฉินดันมาทำลายแผนของผมไปหมด ตอนนี้ผมก็เลยต้องเริ่มต้นใหม่”

ดวงตาที่มืดมนของเขามองไปที่ด้านล่างไหปลาร้าของเย้นหว่านแล้วค่อยๆมองลงไป นิ้วมือยิ่งยื่นมาที่หน้าอกของเย้นหว่านอย่างไม่เกรงใจ และจะฉีกเสื้อเธอออก

เย้นหว่านเกร็งไปทั้งตัว ที่แท้ตอนที่ตรวจสุขภาพเขาก็มีจุดประสงค์อย่างอื่นกับเธอแล้ว

“ไอ้โรคจิต คุณปล่อยฉันนะ ปล่อยฉัน——”

เย้นหว่านขัดขืนอย่างรุนแรง แต่แรงของเธอสู้เขาไม่ได้ ต้องทนดูเสื้อตรงหน้าอกของตัวเองถูกฉีกออกเป็นสองท่อน

ถึงแม้คุณภาพของเสื้อเธอไม่ได้ดีมากเป็นพิเศษ แต่ก็ไม่ถึงขั้นที่คนอื่นจะฉีกขาดง่ายๆแบบนั้น

ป่ายฉีมีแรงที่เหนือกว่าคนธรรมดาทั่วไป

อันตรายถึงขีดสุด

เสื้อถูกฉีกออกแล้ว ทันใดนั้นร่างกายของเย้นหว่านถูกเผยออกมา สายลมที่หนาวเย็นทำให้เธอขนลุก

แววตาของป่ายฉีอบอุ่นขึ้นเยอะ จ้องมองที่หน้าอกของเย้นหว่าน เต็มไปด้วยความคาดหวังที่เร่าร้อน

เหมือนเขาได้รอวินาทีนี้มานานแสนนานแล้ว

“จะเจ็บหน่อย คุณทนหน่อยนะแป๊ปเดียวก็หายแล้ว”

ยากที่จะปลอบใจเย้นหว่านไปคำนึง ป่ายฉีเอามีดผ่าตัดออกมาจากที่ไหนก็ไม่รู้ ปลายมีดที่เหลมคมได้จู่โจมมาที่หน้าอกเธอ

“อ้า——”

เย้นหว่านกรีดร้องด้วยความหวาดกลัว ไม่กล้าเชื่อเลยว่าตัวเองกำลังเจอเรื่องอะไรอยู่กันแน่

ป่ายฉีเป็นไอ้โรคจิตที่บ้าระห่ำชัดๆ

มีดผ่าตัดที่เหลมคมหล่นอยู่ที่ผิวนุ่มนวลของเย้นหว่าน แค่ขยับเบาๆก็เปิดบาดแผลเล็กๆแผลนึง หลังจากนั้นเลือดได้ไหลตามออกมา ขอบของเสื้อในได้เปื้อนเลือดเป็นสีแดง

สายตาของป่ายฉียิ่งเร่าร้อนขึ้นมา จ้องมองจุดที่เลือดไหลอย่างไม่คลาดสายตา เหมือนกับว่ากำลังคาดหวังอะไรบางอย่าง

เย้นหว่านรู้สึกเจ็บ แต่ยิ่งรู้สึกขนลุก กลัวสุดขีด

“ปัง——”

วินาทีนี้ มีเสียงดังขึ้น ประตูห้องถูกถีบออกจากด้านนอก

ร่างที่สูงใหญ่ของโห้หลีเฉินยืนอยู่ตรงหน้าประตู รอบกายเต็มไปด้วยกลิ่นไอที่เยือกเย็น น่ากลัวเหมือนเทพแห่งการสังหาร

“รนหาที่ตาย!”

เขาพูดอย่างเยือกเย็น แล้วก้าวเท้าใหญ่เดินเข้ามา และหิ้วคอเสื้อของป่ายฉีขึ้นมา หลังจากนั้นได้ชกไปที่ใบหน้าของป่ายฉีอย่างแรง