สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 982

"วันหลังคุณก็แต่งงานได้กับผมคนเดียวเท่านั้นแล้ว"

น้ำเสียงที่แข็งกระด้างของเย้นโม่หลินระคนความตื่นเต้นเล็กน้อย"กู้จื่อเฟย คุณต้องไตร่ตรองให้ดีนะ?ถ้าออกไปพร้อมกับผมแล้วก็กลับคำไม่ได้อีก"

กู้จื่อเฟยตะลึงงัน คาดไม่ถึงว่ายังมีแบบนี้ด้วย

ประกาศสถานะแฟนสาวก็ยังพอว่า ทว่านี่กระทั่งงานแต่งก็ถือเป็นอันตกลงแล้วหรือ?

หากเธอพยักหน้าออกไปด้วยกัน ไม่ใช่กลายเป็นว่ายอมแต่งงานกับเย้นโม่หลินแล้วหรอกหรือ?

นี่มันรวบรัดตัดตอนผ่านขั้นตอนการขอแต่งงานไม่ใช่หรือ?

ทันใดนั้นกู้จื่อเฟยรู้สึกเลิ่กลั่กเล็กน้อย

เธอชอบเย้นโม่หลินมากและมั่นใจว่าเย้นโม่หลินก็มีใจต่อเธอ ทว่าถึงอย่างไรเย้นโม่หลินก็ยังไม่ยอมรับว่ารักเธอ เรียกได้ว่ายังไม่เข้าใจความหมายของคำว่ารักเท่าใดนัก

ถ้าหากแต่งงาน เธอหวังเป็นอย่างยิ่งว่า เขาจะเข้าใจความหมายของคำว่ารักแล้วค่อยแต่งงานกับเธอ

เย้นโม่หลินเห็นกู้จื่อเฟยลังเลและกระอักกระอ่วน จากที่ไม่ค่อยสบายใจอยู่แล้วก็จมดิ่งในหุบเหวลึก จากนั้นก็มีแต่ความมืดมน ไม่เห็นแสงตะวันเลย

สีหน้าเขามืดครึ้ม กล่าวเสียงทุ้มต่ำว่า"หากคุณไม่ยินดี ผมจัดการให้คุณเข้างานคนเดียวก็ได้"

สิ้นเสียง เย้นโม่หลินหันกายเตรียมจะจากไป

กู้จื่อเฟยยิ่งมึนหนักกว่าเดิม เธอยังไม่ทันพูดอะไรเลยนะ?

ทำไมจึงกลายเป็นไม่ยินดีซะงั้น

กู้จื่อเฟยรีบจับข้อมือของเย้นโม่หลินไว้ กล่าวด้วยความร้อนรนว่า"ฉันไม่ได้บอกว่าไม่ยินดีสักหน่อยนี่ค่ะ"

เย้นโม่หลินพลันหันหลังกลับมากะทันหัน ดวงตาฉายประกายความสดใสอันน่าสะดุดตา

กล่าวด้วยความดีอกดีใจว่า"หมายความว่าคุณยินดีหรือ?"

กู้จื่อเฟย"......"

ก็ไม่ใช่จะยินดีโดยตรงหรอกนะ

ทว่าเห็นท่าทางของเย้นโม่หลินมีให้เลือกเพียงสองทางเท่านั้น ขมับของกู้จื่อเฟยก็เต้นกระตุกไม่หยุด

มันทำให้เธอลำบากใจเหลือเกิน

เธอลังเลสักครู่ ก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่วเบาว่า"งั้นถือว่ายินดีไปก่อนชั่วคราวค่ะ"

"คุณยินดีก็ดีแล้ว"

เย้นโม้หลินฟังแค่ใจความสำคัญเท่านั้น ขยับมือไปจับมือเล็กของกู้จื่อเฟย ใบหน้าที่หล่อเหลา มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย

หล่อแบบมีเสน่ห์มาก

เขากล่าวเสียงเข้ม"ผมจะส่งคนไปสู่ขอที่บ้านของคุณนะ จะเตรียมงานแต่งให้ดีแน่นอน คุณไม่ต้องกังวลอะไรทั้งนั้น"

กู้จื่อเฟยเบิกตากว้างกะทันหัน มองเย้นโม่หลินด้วยใบหน้าไม่อยากจะเชื่อ

ทำไมคุยไปถึงเรื่องสู่ขอ เรื่องงานแต่งงานแล้วล่ะ?

จังหวะของเย้นโม่หลินรวดเร็วสายฟ้าแลบเกินไปหรือเปล่า

ใครบอกว่าเย้นโม่หลินเฉื่อยชาด้านความรักกันล่ะ?จังหวะของเขาเยี่ยมกว่าการวางอุบายเสียอีก!

กู้จื่อเฟยไม่รู้ตัวเลยว่าตนออกจากห้องและไปถึงงานเลี้ยงได้อย่างไร

เธออยู่ในภวังค์ตกตะลึงหลังถูกฟ้าผ่าไม่หาย

ในใจมีความเบิกบานอย่างไม่เอาไหนร่วมด้วย

จัดงานเลี้ยงในสวนดอกไม้อันกว้างใหญ่ ประดับประดาไปด้วยดวงไฟอันเจิดจรัส บรรยากาศงดงามยิ่งนัก

กู้จื่อเฟยถูกเย้นโม่หลินจูงมือ เดินไปยังจุดศูนย์กลางท่ามกลางสายตาฝูงชน ก่อนจะยืนอยู่ข้างกายเย้นเจิ้นจื๋อกับกงจืออวี

เย้นโม่หลินยืนโค้งตัวคำนับผู้ใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าทั้งสองท่าน

"คุณพ่อ คุณแม่"

ภายใต้สายตาจดจ้องของทุกคน กู้จื่อเฟยยิ้มทักทายอย่างหวานละมุน

"สวัสดียามเย็นค่ะ คุณลุง คุณป้า"

ร่างกายเย้นเจิ้นจื๋อยังอ่อนแอ จำเป็นต้องพักรักษาตัว ทว่าเขายืนกรานจะเข้าร่วมงานเลี้ยงคืนนี้ให้ได้ จึงนั่งรถวีลแชร์มา

นี่ถือเป็นงานประกาศข่าวแต่งงานของเย้นหว่าน เขาในฐานะพ่อบังเกิดเกล้า จำเป็นต้องมาเพื่อเป็นหน้าเป็นตาแก่ลูกสาวอยู่แล้ว

และอีกอย่าง ไม่เพียงแต่เรื่องนี้เรื่องเดียว คืนนี้ยังมีอีกเรื่องที่สำคัญมากๆ

นั่นก็คือเรื่องของลูกชายตรงหน้ากับว่าที่ลูกสะใภ้ของตน