สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 988

ภายในงานเลี้ยง เค้กถูกตัดท่ามกลางสายตาทุกคน บรรยากาศของงานเต็มไปด้วยความรื่นรมย์หรรษา

เย้นซิวหย่ากลับถามด้วยความฉงนใจ

"จื่อเฟยล่ะ?ตัดเค้ก ทำไมไม่เห็นเธอล่ะ?"

หล่อนถามเช่นนี้ เดิมทีผู้คนที่สงสารว่าตัวเอกในงานคืนนี้อย่างกู้จื่อเฟยทำไมไม่อยู่ ตอนนี้ก็ยิ่งอยากรู้มากขึ้น

เย้นโม่หลินอธิบายสีหน้าเรียบเฉย"เธอไปเปลี่ยนเสื้อ เดี๋ยวก็มา"

เย้นซิวหย่าพยักหน้าหงึกๆด้วยความเข้าใจ กล่าวว่า

"อย่างนี้นี่เอง มิน่าล่ะเมื่อกี้ชิวเจ๋อบอกว่าไม่เห็นกู้จื่อเฟย"

พูดพลางมองรอบๆ"ฉันต้องบอกชิวเจ๋อหน่อยว่าไม่ต้องหาแล้ว เอ๋......ชิวเจ๋อล่ะ?"

เห็นคนส่วนมากยืนอออยู่ตรงนี้กันหมด แต่ด้านในหรือด้านนอกก็ไม่เห็นเงาของชิวเจ๋อเลย

คนอื่นก็รู้สึกสงสัย เวลาเจ้าภาพตัดเค้ก ผู้เป็นแขกควรอยู่ร่วมด้วยถึงจะถูก ทำไมหายไปกะทันหันล่ะ?

เวลานี้ มีคนบอกว่า"คุณหญิงสาม เมื่อกี้ฉันเห็นชิวเจ๋อเดินไปที่ตึกเล็กหลังนั้นค่ะ"

ผู้คนมองตามตึกเล็กที่ใกล้ที่สุด

สีหน้าเย้นโม่หลินมืดครึ้มทันที

มีคนพูดเสียงเบาต่อว่า"เหมือนกู้จื่อเฟยก็ไปเปลี่ยนเสื้อตรงนั้นนะ?งั้นชิวเจ๋อคือไปหาเธอใช่ไหม......"

สีหน้าเย้นโม่หลินยิ่งมืดครึ้มกว่าเดิม

เขาวางมีดตัดเค้กลง กล่าวเสียงเครียดกับกงจืออวีว่า

"ผมไปดูก่อนครับแม่"

พูดจบ เขาก็ไม่ใส่ใจคนอื่น รีบสาวเท้าเดินไปยังตึกเล็กหลังนั้น

เย้นซิวหย่าเห็นเย้นโม่หลินไป ส่วนลึกของดวงตาพลันเผยรอยยิ้มลำพองใจขึ้น

เจียงเป้ยนีวิ่งไปขวางทางเย้นโม่หลิน

เธอกล่าวด้วยความหวังดี"พี่เย้นค่ะ ยังรอให้พี่นำตัดเค้กนะคะ อีกอย่างชิวเจ๋อคือไอดอลในใจกู้จื่อเฟย กู้จื่อเฟยชอบเขามาหลายปี ไม่ง่ายเลยกว่าจะได้เจอหน้ากัน คงมีเรื่องให้คุยเยอะ พวกเขาอยากคุยกันตามลำพังก็เข้าใจได้อยู่นะคะ คุณอย่าพึ่งไปสนใจเลยค่ะ ตัดเค้กกันดีกว่าค่ะ?"

ไม่พูดยังพอว่า เมื่อพูดแล้ว ใบหน้าเย้นโม่หลินราวกับฟ้าอันมืดมนก่อนฝนกับลมจะกระโชกแรง

หัวใจเขายิ่งปั่นป่วนเป็นเท่าทวีคูณ

เขาไม่ได้แยแสเจียงเป้ยนี เดินผ่านเธอแล้วรีบเดินไปยังตึกเล็กทันที

เจียงเป้ยนีตะโกนด้วยความกังวล"พี่เย้น......"

แม้นสีหน้าเธอจะกังวล ทว่าในใจกลับมีความสุขอย่างระงับไม่อยู่

ไฟลุกโชนอย่างรุนแรงแล้ว

ด้านในห้องข้าวของระเกะระกะไปหมด

ของเกลื่อนกลาดเต็มพื้น ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้า เครื่องแต่งหน้าหรืออุปกรณ์ตกแต่งภายในห้อง ล้วนร่วงหล่นใส่พื้นจนยุ่งเหยิง

ภายในห้องราวกับเคยมีลมแรงพัดโหมกระหน่ำเข้ามา

และเวลานี้ กู้จื่อเฟยถูกชิวเจ๋อขืนใจทับร่างกายอยู่บนเตียง ชุดราตรีสีแดงแหวกไหล่ลงมากว่าครึ่ง

หน้าผากชิวเจ๋อถูกทุบจนเลือดสดไหลซึม

เขาจับหน้าผาก ยกนิ้วมือที่เปื้อนเลือดมาเลีย ท่าทางขี้เล่นอย่างดุร้าย

"เป็นแมวป่านี่เอง"

"ไอ้สารเลว โรคจิต ไร้ยางอาย!หลีกไป!"

กู้จื่อเฟยตะโกนด่าสุดเสียง ความโกรธเคือง ความสะอิดสะเอียนถึงขีดสุด

ชิวเจ๋อคนต่ำทรามขนานแท้เลย

คือหมาหัวเน่าที่น่าขยะแขยงที่สุด

"คุณปลุกอารมณ์ผมแล้ว ผมจะปล่อยคุณไปได้ยังไง?"

ชิวเจ๋อยิ้มอย่างอำมหิตดุจนกล่าเหยื่อ ก้มหน้าหมายจะประทับจูบที่ริมฝีปากกู้จื่อเฟย

สองมือและสองขาของกู้จื่อเฟยถูกเขาพันธนาการจนขยับเขยื้อนไม่ได้ เมื่อเห็นปากอันน่าขยะแขยงของเขาใกล้เข้ามา จึงได้แต่ปิดปากแน่น ก่อนจะเอียงหน้าหนี

ริมฝีผากชิวเจ๋อหล่นอยู่ที่ใบหน้าของกู้จื่อเฟย

ชิวเจ๋อยิ้มอย่างขี้เล่น"ในเมื่อคุณไม่ชอบเมาท์ทูเมาท์ งั้นก็จูบที่อื่นละกัน"