"โครม"หนึ่งเสียง ชิวเจ๋อก็ล้มไปกองกับพื้น ก่อนจะกระอักเลือดออกมาจากปาก
การชกครั้งนี้ เขาแทบจะต้านทานพละกำลังไม่ได้เลย ราวกับมีเหล็กหนักทุบใส่ตัวเขาก็ไม่ปาน
แม่ง มันเป็นหมัดของคนจริงหรือว่ะ?
ชิวเจ๋อถูกชกจนหัวใจหวาดหวั่น รีบลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล"คุณเย้น คุณฟังผมอธิบายนะครับ ผมกับจื่อเฟยรักกันจริง จึงได้......"
"ปัง"
เจอลูกถีบบนตัวอีกครั้ง ชิวเจ๋อกลิ้งไปหลายตลบ
เขาปวดราวกับกระดูกและข้อหัก ล้มจนรู้สึกเวียนหัวและตาลาย
ยังไม่ทันตอบสนองกลับมา เย้นโม่หลินที่มีความเย็นยะเยือกปกคลุมทั่วเรือนร่างก็เดินเข้าหา พลางแตะใส่ตัวชิวเจ๋อหลายๆครั้ง
อย่างไร้ความเมตตา
"อ๊าก!อ๊าก!ช่วยด้วย เจ็บมาก ช่วยด้วย ช่วยด้วย"
ชิวเจ๋อถูกซ้อมจนกรีดร้องอย่างอนาถ ไม่อาจคำนึกถึงภาพลักษณ์ได้แล้ว
เขาเจ็บปวดทั่วตัวจนชักกระตุก ยังต้องทนรับการจู่โจมที่ไม่จบไม่สิ้นต่อ ทำให้เขารู้สึกว่าจะโดนซ้อมให้ตายคาที่ ไม่รู้ว่ากระดูกภายในขาดไม่กี่ชิ้นแล้ว
ทว่าไม่ว่าเขาจะร้องอย่างไรก็ไม่มีคนมาช่วยเขาสักคน
กู้จื่อเฟยจัดเสื้อของตัวเองให้มิดอีกครั้ง ยืนมองชิวเจ๋อโดนกระทืบอย่างตื่นตระหนกด้านข้าง
เห็นคนที่รังแกเธอเมื่อกี้ ตอนนี้ได้รับบทลงโทษแล้ว ได้รับผลของกรรมแล้ว
ทว่าเธอไม่ดีใจเลยสักนิด
เธอมองเย้นโม่หลินด้วยดวงตาเปล่งประกาย ไอสังหารแผ่ซ่านบนตัวเขา คล้ายกับราชสีห์ที่โมโหจนเสียสติไม่มีผิดเพี้ยน
ดวงตาฉาบฉายสีแดง ชวนให้คนรู้สึกกลัวยิ่งนัก
เขาโกรธแล้วจริงๆ เป็นความโกรธที่กู้จื่อเฟยไม่เคยเห็นมาก่อน
เขาโกรธที่ชิวเจ๋อกล้าแตะต้องเธอ หรือโกรธที่เห็นภาพเธอกับชิวเจ๋อนัวเนียอยู่ด้วยกัน
"อย่าตีผมอีกเลย อย่าตีเลย ผมขอร้อง ปล่อยผมไปเถอะ......จื่อเฟย คุณรีบช่วยผมเร็ว......"
ในปากชิวเจ๋อเต็มไปด้วยเลือดสด ร้องวิงวอนด้วยเสียงสั่นเทา
เห็นขอร้องเย้นโม่หลินไม่เป็นผล จึงหันหน้าหากู้จื่อเฟยในความวุ่นวาย กล่าวเสียงอเนจอนาถอย่างน่าสงสาร"จื่อเฟยช่วยผมด้วยสิ คุณไม่ใช่บอกว่าผมเป็นไอดอลของคุณหรอกเหรอ คุณชอบผมนี่ คุณคงทนมองผมถูกตีตายไม่ได้หรอกมั้ง ......"
ไอสังหารบนใบหน้าเย้นโม่หลินเพิ่มมากจากเดิม เมื่อถีบลงไปก็เกิดเสียง"โครม"ดังขึ้นอย่างชัดเจน
ชิวเจ๋อไม่รู้ว่ากระดูกส่วนไหนหักอีกแล้ว
เขาร้องคำรามด้วยความเจ็บปวด
กู้จื่อเฟยขมวดคิ้วแน่นเป็นปม มองเขาอย่างรังเกียจ
ถึงตอนนี้แล้ว เขายังพูดอย่างนี้อีก หวังจะให้เย้นโม่หลินเข้าใจผิดให้ได้เลยใช่ไหม
ก่อนหน้านี้เธอแสดงให้รู้ว่า ชอบเขา ถือเขาเป็นไอดอลจริงๆ ซึ่งเย้นโม่หลินก็เห็นกับตา เธอจึงไม่รู้ว่าจะอธิบายอย่างไรดี
กู้จื่อเฟยระงับความแค้นเคือง จ้องชิวเจ๋อ พลางด่ารุนแรงว่า
"เศษสวะอย่างคุณมันสมควรตาย!"
ชิวเจ๋อครวญครางอย่างน่าเวทนา"จื่อเฟย คุณทำอย่างนี้ไม่ได้นะ ไม่ต้องกลัวบารมีของเย้นโม่หลินจนไม่ยอมรับความรู้สึกของพวกเราสิ คุณรักผมแท้ๆ วันหลังคุณก็ไม่อาจอยู่กับเย้นโม่หลินอย่างจริงใจหรอก
หากคุณไม่ภักดีต่อหัวใจตัวเองก็เป็นการทำร้ายคุณเย้นอย่างนี้ คุณอย่าขี้ขลาดสิ ผมจะปกป้องคุณเอง"
ชิวเจ๋อใช้ปากเน่าๆเปลี่ยนจากดำเป็นแดง
ท่าทางน่าเวทนาสักเต็มประดาของเขา ยังรักลึกซึ้งอย่างเศร้าสร้อย เทคนิคการแสดงนั้นเหนือชั้นกว่าดาราเสียอีก เขาไม่เปลี่ยนอาชีพเป็นนักแสดงก็เสียดายพรสวรรค์จริงๆ
กู้จื่อเฟยเดือดดาลจนตัวสั่นไปทั้งตัว แทบอยากฉีกปากเขาให้เละไปเลย
เธอชี้เขา พลางด่าทออย่างเคืองใจ"คุณหุบปาก แม่ง คุณอย่าพูดซี้ซั้วนะ!"
ตอนนนี้บอกว่าชอบชิวเจ๋อ เธอก็รู้สึกคลื่นไส้แล้ว
เมื่อก่อนเห่อซูเปอร์สตาร์ผ่านหน้าจอสี่เหลี่ยม เลยไม่รู้ธาตุแท้ ถึงได้เลื่อมใสเศษสวะพรรค์นี้อย่างไม่ลืมหูลืมตา
จากนั้น เย้นโม่หลินใช้สุดแรงถีบตัวชิวเจ๋อ ร่างกายชิวเจ๋อกระเด็นลอยไปไกลหลายเมตร ก่อนจะแทกกับผนังอย่างจัง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน
อืดอาด มีเรื่องคู่นั้นคู่นี้แทรกมาตลอด แล้วยังออกทะเลไปไม่รู้กี่รอบ วนอยู่แต่กับความโง่ของนางเอกและความปิดปังเพราะรักของพระเอก เฮ้อ ทนอ่านมาเพราะอยากรู้ตอนจบ แต่หงุดหงิกมาก...
ฝึกฝนตัวเองหาทางช่วยสามีมันก็ดี แต่ถึงขนาดทิ้งลูกให้คนอื่นดูแลนี่ไม่ไหว เลี้ยงเด็กยังไงให้เป็นแบบนี้ ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ แถมเป็นภาระ ใช้ชีวิตโง่ ๆ มีศัตรูอยู่ แต่ไม่พาการ็ดไปด้วย พอลูกมีปัญหาที่รร. แทนที่จะเรียกสามี มาช่วยตั้งแต่แรก เสือกจะสู้เอง...
นางเอกอ้อนแอแถมโง่ แต่ก็ไม่ฟังพระเอก เสือกวิ่งไปวิ่งมาให้ถูกคนทำร้าย อ่านแล้วรำคาญ...
นางเอกโง่เง่าไม่มีการพัฒนา...
ทำไมไม่บอกพระเอกแล้วให้จัดการกับนังนั่น...
โอน่อหยาก็รู้นี่นาว่านางเอกเป็นคู่หมั้นประธาน ทำไมยังกล้าใส่ร้ายหรือแปลกใจว่านางเอกยังมีคนหนุน...
เนื้อเรื่องยืดยาวววน่าเบื่อมาก วนไปมาไม่เข้าเรื่องสักทีอ่านจนไม่อยากอ่านต่อน่าเบื่อเกิน ไม่เข้าเรื่องพระเอกกับนางเอกสักที วนอยู่ที่เดิมจนไม่น่าติดตามเพราะน่าเบื่อ...