สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 990

กู้จื่อเฟยขมวดคิ้วแน่นเป็นปม มองเจียงเป้ยนีที่ราวีแบบไม่คิดวางมือ หมายจะใส่ร้ายเธอให้ตาย แล้วมองไปยังผู้คนด้านหลังที่คล้ายกับถูกน้ำมันหมูบดบังหัวใจ เธอจึงรับรู้ว่า ตอนนี้ไม่ว่าจะอธิบายอย่างไรก็ไร้ผลทั้งสิ้น

ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีขยะสังคมอย่างชิวเจ๋อ ใกล้ตายแล้วยังจะปรักปรำเธออีก

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ทำไมเธอต้องเสียเวลาอยู่ที่นี่ด้วย

สิ่งสำคัญที่สุดในตอนนี้คือ เย้นโม่หลิน

ขอเพียงพี่เย้นเชื่อใจเธอ ไม่เข้าใจเธอผิด ไม่เสียใจทรมาน คนอื่นจะมองเธอยังไงเธอก็ขี้เกียจสนใจ

ใบหน้ากู้จื่อเฟยเย็นเยียบอย่างเฉียบพลัน ไม่อธิบายด้วยความกังวลอีกต่อไป แต่เป็นการจ้องเจียงเป้ยนีด้วยสายตาแหลมคม

แววตาที่เฉียบคมนี้ ทำให้เจียงเป้ยนีรู้สึกเสียวสันหลัง พลางสะดุ้งตกใจ

ทว่าคิดได้ว่ากู้จื่อเฟยก็แค่หญิงอ่อนแอ ด้านหลังเธอยังมีคนมองอีกมากมาย กู้จื่อเฟยคงไม่กล้าทำอะไรส่งเดช จึงมีความกล้าอีกครั้ง

ด่าต่อไปว่า"กู้จื่อเฟย คุณจ้องฉันอย่างนี้ทำไม?ทำเรื่องอับอายเช่นนี้แล้วยังไม่สำนึกผิดอีกเหรอ?"

"เจียงเป้ยนี"

กู้จื่อเฟยกล่าวทีละถ้อยคำ พูดไปพลาง เดินเข้าหาเจียงเป้ยนีไปพลาง

"คุณวางแผนลวงใส่ฉันใช่ไหม?ทำให้ฉันมีมลทิน แล้วเลิกกับพี่เย้น?ลำบากคุณจริงๆที่ไปสืบเรื่องของฉันอย่างละเอียดเช่นนี้ เชิญชิวเจ๋อมาโดยเฉพาะ"

เจียงเป้ยนีหน้าเปลี่ยนสีทันควัน จากนั้นก็ด่าด้วยใบหน้าโหด ทว่าในใจกลับหวาดกลัว"คุณพูดเหลวไหลอะไร"

"จริงหรือเท็จ ตัวคุณเองรู้ดีที่สุด"

กู้จื่อเฟยก้าวเท้ายาวไปด้านหน้าหนึ่งก้าว อยู่ตรงหน้าเจียงเป้ยนีทันที"ฉันไม่ปล่อยคุณแน่ เจียงเป้ยนี ฉันจะทำให้คุณตายแน่ จุดจบของคุณร้องอนาถกว่าเย้นจือฮวนร้อยเท่า!"

เป็นถ้อยคำที่ขบฟันพูดด้วยความชิงชัง หนาวเหน็บเข้าถึงกระดูกจนชวนให้รู้สึกเสียวเย็น

สมองเจียงเป้ยนีปรากฏภาพเย้นจือฮวนที่มีแผลเต็มตัวอย่างน่าเวทนา

ทันใดนั้นเธอตัวสั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้ พลางถอยหลังสองสาวก้าวด้วยใบหน้าซีดขาวราวกระดาษ

กู้จื่อเฟยมองหน้าหล่อนอย่างเย็นเยียบ จากนั้นก็ก้าวเท้ายาวไปด้านหน้า ถือโอกาสที่เจียงเป้ยนีถอยหลังแล้วเกิดช่องว่าง เดินผ่านออกจากประตูผ่านตัวหล่อน

เธอไม่รีรอแม้แต่วินาทีเดียว ดึงกระโปรงชุดราตรีขึ้น จากนั้นก็รีบก้าวเท้าวิ่งไปยังทิศทางที่เย้นโม่หลินจากไป

เห็นกู้จื่อเฟยหนีไปแล้ว เจียงเป้ยนีถึงตามกลลวงทันภายหลัง

กู้จื่อเฟยจงใจขู่ขวัญเธอ!

ถือโอกาสเธอถอยหลังหนีออกไป!

เจียงเป้ยนีกล่าวด้วยความหงุดหงิด"ทุกคนเห็นแล้วใช่ไหมค่ะ กู้จื่อเฟยหนีความผิด!หล่อนอธิบายไม่ได้เลยหนี หล่อนหนีก็เท่ากับยอมรับแล้ว!หล่อนมีชู้จริงๆค่ะ สวมเขาให้พี่เย้นจริงๆค่ะ"

ผู้คนมองแผ่นหลังกู้จื่อเฟยที่วิ่งหนีไปเท้าเปล่าก็รู้สึกโกรธมาก

"รู้หน้าไม่รู้ใจจริงๆ แสร้งทำเป็นคนดีไร้เดียงสา ที่แท้เป็นผู้หญิงปล่อยตัวไร้ยางอายนี่เอง"

"ผู้หญิงอย่างนี้ไม่มีคุณสมบัติเป็นคุณนายน้อยแห่งตระกูลเย้นของพวกเรา"

"ต้องให้หล่อนไสหัวออกจากบ้านตระกูลเย้น กระทั่งตระกูลเล็กๆของหล่อนก็ต้องทำลายทิ้งให้ราบคาบ ตระกูลเย้นของพวกเราไม่อนุญาตให้มีเรื่องสกปรกแบบนี้"

ทุกคนต่างเคียดแค้น แทบอยากจะลากตัวกู้จื่อเฟยมาฉีกให้เละกันเลยทีเดียว

พวกเขาภาคภูมิใจในชื่อเสียงและเกียรติของตระกูลเย้น

รับความอัปยศอดสูของตระกูลเย้นไม่ได้

ใบหน้าเจียงเป้ยนีเผยความโกรธเคือง ทว่าก้นบึ้งของดวงตากลับมีรอยยิ้มแวบผ่าน

ถึงเย้นโม่หลินจะชอบกู้จื่อเฟยแล้วอย่างไร ถึงแม้ประกาศว่าจะแต่งงานกับเย้นโม่หลินแล้วอย่างไร?สำหรับความรักของหนุ่มสาว สิ่งที่รับไม่ได้ที่สุดก็คือการเข้าใจผิดและการทรยศ

เธอมองผู้คน แสร้งพูดด้วยเจตนาดีว่า

"เพราะกู้จื่อเฟยเป็นแฟนสาวคนแรกที่พี่เย้นพากลับมา พี่เย้นคงเสียใจมากค่ะ เรื่องนี้พวกเราถือซะว่าไม่เคยเห็นมาก่อนนะคะ ไม่ต้องพูดออกไปแล้วมั้งคะ?ไม่งั้นชื่อเสียงและภาพลักษณ์ของกู้จื่อเฟยก็จะจบสิ้นเลยค่ะ

วันหลังหล่อนคงไม่เงยหน้าเจอคนไม่ได้แล้วค่ะ"

"ถุย!หล่อนยังคิดจะเป็นคนอีกเหรอ?"

มีคนด่าทอด้วยความกราดเกรี้ยวกะทันหัน"หล่อนทำเรื่องอับอายอย่างนี้ก็สมควรโดนชี้หน้าด่า ได้รับผลตอบแทนที่โหดร้ายที่สุด"