So Sexy Girl สยบรักร้ายนายเจ้าชู้ นิยาย บท 36

“หยุดพูดสักทีเกล! ถ้าฉันดูแลเธอกับลูกไม่ได้ฉันก็ไม่มีน้ำหน้าจะไปดูแลใครเหมือนกัน!”

“...” หึ! คำนี้ได้ยินแล้วเจ็บสุด ๆ ไปเลยค่ะ ถ้าเขาบอกว่าเขาเลือกผู้หญิงคนนั้นฉันมั่นใจว่าฉันจะเจ็บ เจ็บมาก แต่คงไม่เจ็บเท่าประโยคนี้ของเขา...

มึงจะห่วงหาอาวรณ์กันเท่าไหร่ก็ตามสบายแต่ไม่ใช่มาเหยียบใจอีหนมแบบนี้!

ปั๊ก!

“โอ๊ย!”

“วิน!”

“ดูแลกันให้หนำใจเลยนะ ดูแลเมียกับลูกของนายไปไอ้สันดานหมา! ส่วนพี่เกลก็เลิกร้องไห้สักที น่ารำคาญ!” พอร่างกายเป็นอิสระเพราะฉันถีบไข่ไอ้บ้านั่นจนล้มลงไปกองที่พื้นก่อนที่จะพูดออกไปดัง ๆ เอาให้ดังลั่นห้องลั่นไปทั้งตึกเลย

ปัง!

ที่จริงอยากด่าแรง ๆ แต่ไม่อยากเสียปากเปลืองน้ำลายไปมากกว่านี้ก็เลยเลือกพูดแค่นั้นแต่ระบายความโกรธด้วยการตะโกนดัง ๆ แทน

“ฮึก! ฮื่อ ๆๆ อีหนมอีโง่!” ตอนนี้ฉันวิ่งเข้ามาในห้องแล้ว อย่าว่าฉันโง่งี่เง่าไม่ยอมออกไปจากที่นี่หรือหนีกลับมารอเขามาง้อที่ห้องนะคะฉันแค่เข้ามาเก็บของเพราะข้าวของฉันอยู่ที่นี่หมดเก็บแล้วก็ย้ายออกไปให้เสร็จวันนี้ไปเลย เสียใจแต่ไม่มีอะไรต้องคิดเยอะเพราะอยู่ไปก็มีแต่จะเจ็บ

อุตส่าห์คิดว่าตัวเองโชคดีที่ได้เจอผู้ชายดี ๆ แบบเขา แต่ไม่ใช่เลย เมื่อก่อนเคยด่าว่าสันดานหมายังไง ตอนนี้ก็เช่นกัน ทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยสรรเสริญเยินยอฉันขอถอนคำพูดทั้งหมด

ไอ้ห่วยแตก!

“ฮื่อ อื่อ ๆๆๆ” แม่งเอ๊ย! เก็บของไปอีหนมก็ต้องมานั่งร้องไห้ไป เฮงซวย! ทำไมฉันไม่เกิดมาสตรองมาก ๆ แบบที่สามารถเดินเชิดออกมาได้โดยที่ไม่ต้องเสียน้ำตา ทำไมฉันถึงไม่เข้มแข็งขนาดนั้นนะ

“ไม่ใช่ลูกพี่”

“...”

“ได้ยินไหมครับ”

“...” ฉันนิ่งไปพักใหญ่เพราะมัวแต่เก็บของไปร้องไห้ไปเลยไม่ทันได้สังเกตว่าเขาเข้ามาในห้องตอนไหน

“เก็บปากที่เอาแต่พ่นคำโกหกไว้เถอะ” ฉันตอกกลับไปแล้วก็เก็บของต่อไม่ได้หันไปสนใจไอ้บ้านั่น หึ! ไม่ใช่ลูกพี่งั้นเหรอ พอไม่อยู่ต่อหน้าผู้หญิงคนนั้นก็กล้าพูดเชียวนะ ยิ่งเข้ามาพูดแบบนี้ก็เลยรู้เลยว่าผู้หญิงคนนั้นสำคัญกับเขามากแค่ไหน

“พี่ไม่ได้โกหกครับ น้องกรีนไม่ใช่ลูกพี่จริง ๆ” เกลียด! ถ้าฉันเป็นลูกแล้วได้ยินพ่อมันพูดแบบนี้ฉันจะรีบไปอำเภอขอเปลี่ยนนามสกุลใหม่ไม่ขอใช้นามสกุลห่วย ๆ ของผู้ชายที่ดีแต่ไข่หรอก

“เลิกพูดแล้วไปดูแลลูกเมียคุณให้ดีเถอะ รำคาญ!” ไม่กงไม่เก็บมันแล้วของ เอาไปแค่นี้ก็ได้วะ ถ้าอยู่นานเดี๋ยวอีหนมก็ร้องไห้แสดงความอ่อนแออีก

“ขนม” หึ! ยังกล้ามาเรียกชื่อฉันด้วยน้ำเสียงอ่อนใจเหมือนเวลาเรียกเด็กที่มันเอาแต่งอแง

“ถ้าไม่ใช่ลูกคุณแล้วลูกใคร?” ฉันหันไปถามแล้วก็จ้องหน้าหล่อ ๆ นั่นเขม็ง เมื่อกี้ปกป้องดูแลกันตอนนี้อยู่กับฉันสองคนกลับมาพลิกลิ้น เพิ่งรู้ว่าสะตอได้แรงกว่าผู้หญิงอีก

ที่จริงก็ถามไปอย่างนั้นแหละค่ะรู้ว่าเขาก็คงโกหกอยู่ดี แต่อยากให้เขาตอแหลออกมาเยอะ ๆ ฉันจะได้รู้สึกเกลียดเขามากกว่ารักใจมันจะได้ไม่ต้องเจ็บนาน

“พี่บอกไม่ได้” เขามองหน้าฉันด้วยสายตาเหมือนคนที่กำลังลำบากใจที่จะพูด ทำไมไม่พูดออกมาล่ะหรือมึงคิดชื่อตัวละครไม่ทันเหรอ!

“บอกไม่ได้ก็เพราะคุณเป็นพ่อของเด็กจริง ๆ ไง” ฉันเดินไปหยุดที่หน้าเขาแล้วก็ตอกกลับไปก่อนที่ไปเดินออกมาทันที น้ำตามันจะไหลค่ะ บอกแล้วว่าไม่ได้เข้มแข็งอะไรขนาดนั้นแค่ตัดสินใจได้เร็วว่าควรจะเอายังไงกับชีวิตดี

หมับ!

“ที่รักอย่าทิ้งพี่ไป พี่กับเกลไม่ได้เป็นอะไรกันจริง ๆ” เขากอดฉันจากด้านหลังเต็มแรง กอดแรงจนฉันหายใจแทบจะไม่ออก

“ปล่อย”

“ไม่ครับ หนูเชื่อพี่ได้ไหมพี่ขอร้อง” อยู่ดี ๆ น้ำเสียงเขามันก็เริ่มสั่น แต่จะให้เชื่ออะไรวะคำอธิบายอะไรก็ไม่มีสักคำ มีแต่บอกให้เชื่อใจอยู่นั่น หรือต่อให้อธิบายฉันก็ไม่รู้ว่าควรที่จะเชื่อไหม

“คำพูดทุกคำ การแสดงออกทุกอย่างที่คุณทำตอนที่อยู่ในห้องผู้หญิงคนนั้นมันบอกมาหมดแล้วค่ะว่าอะไรเป็นอะไร อย่าพยายามคิดหาทางโกหกเพื่อรั้งผู้หญิงโง่ ๆ เอาไว้เล่นสนุกเลย” ฉันพูดไปน้ำตาก็ค่อย ๆ ไหลออกมา

“ไม่ครับพี่ไม่ได้หลอกขนมนะที่รัก คนดีเชื่อใจพี่ได้ไหม” เขาซุกหน้าที่คอฉันแล้วก็เพิ่มแรงกอดให้แน่นขึ้น

“ให้เชื่อใจอะไรคะ คุณบอกไม่ใช่ลูกคุณแต่คุณตอบไม่ได้ว่าลูกใคร ผู้หญิงคนนั้นจะไปคุณก็รั้งเอาไว้ไม่ให้ไปไหน คุณแคร์เขา แคร์มากห่วงมาก มากจนคุณพูดเองว่าถ้าดูแลผู้หญิงคนนั้นกับลูกไม่ได้คุณก็ไม่มีน้ำหน้าจะไปดูแลใคร!” จากตอนแรกฉันพยายามตั้งสติพูดดี ๆ แต่แค่แป๊บเดียวฉันก็ตะโกนออกมาเหมือนคนอาละวาดแล้วก็พยายามบิดตัวให้หลุดจากเขา แม่งเอ๊ย! คำสุดท้ายนี่มันกรีดใจฉันที่สุดนึกถึงทีไรเหมือนโดนเอาค้อนมาทุบใจทุกครั้ง!

“ลูกไอ้คริช ลูกไอ้เชี่ยคริช!” เขาพูดขึ้นมาแล้วก็กอดฉันแน่น แต่พูดว่าอะไรนะ?

“ลูกใครนะ” ฉันหยุดดิ้นแล้วก็ถามทันที

“ลูก...ไอ้คริชครับ” พอเห็นฉันหยุดนิ่งเขาก็ตอบเบา ๆ พร้อมกับคลายแรงกอดรัดให้เป็นแค่กอดหลวม ๆ

พรึ่บ!

“ตอแหล!” ฉันอาศัยจังหวะที่เขาคลายแรงกอดพลิกตัวออกมาแล้วก็ตะโกนด่าไอ้หล่อหน้าด้านสันดานจัญไรนี่ทันที กูคร้านจะฟังคำตอแหลแล้วนะมึง!

“...ที่รัก” ไอ้บ้าเควินมองฉันด้วยความอึ้งก่อนที่จะเรียกฉันด้วยเสียงเบาหวิว

“เห็นฉันโง่มากเหรอฮะถึงได้ตอแหลไม่เลิก ถ้าเป็นลูกคุณคริชจริงแล้วเกี่ยวอะไรกับนายที่ต้องมาดูแล ซื้อคอนโดให้อยู่ เรียกเด็กคนนั้นว่าลูก แถมยังเรียกว่าคนในครอบครัว!”

“หนูฟังพี่ก่อน”

“ฟังอะไร ถ้าจะอ้าปากพูดก็ช่วยพูดความจริง!” ฉันชี้หน้าแม่งเลย ชี้หน้าด่าพร้อมกับน้ำตาไหลที่เป็นทาง

“ก็เป็นคนในครอบครัวจริง ๆ ครับ ไอ้คริชมันเป็นลูกคนโตของพ่อกับแม่” เขามองฉันด้วยตาแดง ๆ นอกจากจะหน้าด้านแล้วยังอินกับบทจนบีบน้ำตาได้อีกนะ

“ลูกคนโตของพ่อกับแม่?” เชี่ยไรเนี่ย โอ๊ย!

“อือ มันเป็นลูกคนโต ส่วนพี่เป็นลูกคนเล็ก” เขาบอกฉันเสียงเบาด้วยใบหน้าที่เหมือนไม่พอใจอะไรสักอย่าง แต่อีหนมนี่กำลังจะไม่พอใจไอ้คนตรงหน้าว่าจะใช้ศัพท์เยอะทำไม

“จะบอกว่าคุณคริชเป็นพี่ชาย” ฉันถามย้ำอีกรอบเพราะรู้สึกรำคาญกับศัพท์ที่เขาใช้อธิบาย

“ไม่ครับ” แต่ไอ้บ้านี่กลับส่ายหน้าปฏิเสธ

“ไม่ใช่พี่ชายแล้วจะเป็นลูกคนโตของพ่อแม่นายได้ยังไง!”