So Sexy Girl สยบรักร้ายนายเจ้าชู้ นิยาย บท 37

“มองหน้าขนมทำไมคะ” ฉันถามพี่เควินหลังจากที่เขากอดอยู่นานถึงได้ผละออกจากกันแต่พี่เขาก็ยังกอดเอวฉันเอาไว้แล้วก็มองหน้าฉันพร้อมกับส่งยิ้มมาให้

“พี่รักขนมนะครับ” เสียงทุ้มที่อบอุ่นและกร้าวใจในเวลาเดียวกันเอ่ยคำว่ารักให้ฉันฟังรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ในเวลาไม่ถึงสองชั่วโมง แต่ยิ่งได้ฟังยิ่งใจสั่น

“ค่ะ พี่วินบอกหลายรอบแล้วนะคะ” ฉันพยักหน้ารับแล้วก็เอามือไปเช็ดน้ำตาให้เขา ต้องเอาไปจารึกไว้ในประวัติศาสตร์ชีวิตว่าเควินเสียน้ำตาให้ขนม ไม่ได้สะใจหรือภูมิใจที่ทำให้ผู้ชายร้องไห้นะคะแต่รู้สึกดีที่เขาเสียใจเพราะกลัวว่าเราจะหายไปต่างหาก

“หนูโอเคขึ้นรึยัง ยังรู้สึกแย่กับเรื่องเมื่อกี้อยู่ไหม” คำถามที่ถูกถามออกมาด้วยน้ำเสียงห่วงใยพร้อมกับแววตาที่ให้ความรู้สึกไม่ต่างกันมันทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นมากเลยล่ะค่ะ เพราะเอาจริง ๆ ก่อนหน้านี้ฉันก็ไม่ได้รู้สึกดีขึ้นมากหรอกนะคะคำพูดที่ทำให้เจ็บช้ำมันก็ยังตามมาหลอนอยู่

“ค่ะโอเคขึ้นแล้ว แต่เควินของหนูนี่สิร้องไห้จนตาแดงไปหมดแล้วน้า ไปล้างหน้าล้างตาก่อนไหมคะ”

“ไม่ต้องมาล้อพี่เลยครับ เกิดมาพี่ยังไม่เคยเสียน้ำตาให้ใครหนูคือคนแรกรับผิดชอบจิตใจพี่ด้วย” พี่เควินพูดจบก็จุ๊บลงมาที่ปากฉันเต็มแรง จากนั้นก็เอาหน้าหล่อ ๆ มานัวเนียที่คอฉัน แต่ไม่ได้เป็นแบบอารมณ์พิศวาสหรอกนะคะ มาไซร้เหมือนจะแกล้งให้จั๊กจี้มากกว่า

“ฮ่าๆๆๆ พี่วิน ไม่เอาขนมจั๊กจี้ ฮ่าๆๆ หยุดก่อนค่ะพี่วิน” ฉันหัวเราะเพราะความบ้าจี้แล้วก็พยายามบิดตัวออกยิ่งเห็นฉันบ้าจี้เท่าไหร่อีตาเฮียก็ยิ่งแกล้งหนักขึ้นจนเราล้มลงไปที่โซฟาเฮียก็ยังไม่หยุดแกล้ง เขาแกล้งจนเห็นฉันหัวเราะเหมือนใจจะขาดนั่นแหละถึงได้หยุด

“หิวไหมคะ” พอปล่อยให้ฉันให้หยุดพักหายใจคนหล่อตรงหน้าก็ลงไปนั่งที่พื้นข้างล่างแล้วก็เอามือมากอดตัวฉันไว้หลวม ๆ พร้อมกับถามขึ้นมา แต่อีหนมยังไม่หิวค่ะโมโหจนหายหิว เพิ่งซดมาม่าชามโตไปเมื่อกี้ด้วยยังรู้สึกจุก ๆ อยู่เลย เหอะ!

“ยังไม่ค่อยหิวค่ะ พี่วินล่ะคะ” ฉันก็ตอบไปตามความจริงนั่นล่ะแต่ไม่ได้ตอบออกไปทั้งหมดไม่งั้นคงเหมือนอีหนมเป็นเด็กไม่รู้จักแยกแยะ

“นิดหน่อยครับแต่พี่รอกินพร้อมหนูได้ อยากอาบน้ำก่อนไหมวันนี้ไปเจอลูกค้ามาทั้งวันนี่นา” คุณพากของน้องเปลี่ยนโหมดจากโหมดแสนดีจนเกินเหตุเข้าสู่โหมดสามีแห่งชาติได้เร็วมาก ดูหน้าก็รู้ว่าหิวแต่ยังอยากรอกินพร้อมน้อง เห็นแบบนี้ต่อให้อยากโกรธนาน ๆ ก็โกรธไม่ลงหรอกค่ะ

“ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวทำอาหารก่อนดีกว่าจะได้อาบน้ำทีเดียว พี่วินรอขนมแป๊บเดียวนะคะเดี๋ยวขนมรีบทำ” ฉันบอกพี่เควินแล้วก็รีบดีดตัวลุกขึ้นเพื่อไปทำอาหารในครัวแต่พี่เควินก็จับมือฉันเอาไว้ก่อน

“ไม่ต้องทำหรอกครับเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว เดี๋ยวพี่สั่งอาหารจากข้างล่างให้”

“เอางั้นเหรอคะ ไม่อยากทานฝีมือขนมเหรอ ขนมทำได้นะคะไม่ได้เหนื่อยอะไรมากมาย” ฉันหันไปถามเขาอย่างไม่แน่ใจเพราะกลัวว่าพี่เขาจะเกรงใจฉัน ฉันสังเกตมาหลายครั้งแล้วค่ะเวลาสั่งอาหารขึ้นมาทานพี่เขาก็ทานได้ปกตินะ แต่ถ้าเป็นฝีมือหนมเฮียวินของหนมจะซัดเกลี้ยงเพิ่มข้าว 2-3 รอบตลอดเลยมั่นใจว่าเฮียคงชอบอาหารที่หนมทำมากกว่า อิอิ

“ไม่ครับสั่งมาดีกว่า คนดีไปอาบน้ำเถอะนะเดี๋ยวพี่จัดการเอง”

“ก็ได้ค่ะ” ฉันพยักหน้ารับเพราะเหนื่อยพอตัวเหมือนกัน เหนียวตัวมากด้วยค่ะ อยู่ที่นี่สบ๊ายสบาย หิวเมื่อไหร่ก็โทรสั่งอาหารจากร้านอาหารข้างล่างคอนโดได้เลยรอไม่ถึง 15 นาทีก็ได้กิน

“...” เดี๋ยวนะ...แค่ยกโทรศัพท์ต่อสายภายในสั่งอาหารแล้วรอแค่ 15 นาทีก็ได้กินอาหารอร่อย ๆ ตามต้องการแล้วไม่ต้องลำบากอะไรนี่นา

...แล้วทำไมตอนนั้นพี่เกลถึงต้องเข้ามาค้นหาบะหมี่ในห้องพี่เควินด้วยนะ ทำไมต้องบอกว่าขี้เกียจลงไปข้างล่างทั้งที่มีบริการส่ง เขาไม่ได้คิดค่าส่งซะหน่อย อีกอย่างท่าทางก็ไม่ได้ดูไม่มีเงินนี่นา

แต่เดี๋ยว! ตั้งแต่มึงอยู่มามึงเคยเห็นซองบะหมี่สักซองไหมอีหนม? ของสดไม่ต้องพูดถึงเพราะวันแรกที่เฮียลากมึงมาในตู้เย็นมันมีแต่น้ำเปล่ากับเบียร์ไม่ใช่เหรอ!

“พี่วิน” ฉันรีบถอยหลังออกจากห้องนอนมาที่ห้องนั่งเล่นด้วยความเร็ว จะกินเผือกมันต้องกินตอนร้อน ๆ นี่แหละ

“ครับ”

“ปกติพี่วินสั่งอาหารจากข้างล่างขึ้นมาทานบ่อยไหมคะ” ฉันรีบปรี่ไปนั่งข้างเฮียแล้วก็ยิงคำถามเข้าใส่ทันที เฮียก็จะดูงงนิด ๆ ที่คำถามดูจะไร้สาระ

“ก็ไม่นะคะ หนูทำให้พี่กินอยู่แล้วไง” พี่เควินตอบคำถามด้วยใบหน้างุนงง อันนี้ฉันรู้ดีค่ะเฉพาะบางวันที่เหนื่อยถึงโทรสั่งซึ่งก็ไม่ค่อยบ่อย แต่คำตอบที่ต้องการมันไม่ใช่แบบนี้ โอเคอีหนมใช้คำถามไม่ชัดเจนเอง

“ไม่ใช่ค่ะ ขนมหมายถึงก่อนหน้านั้น ก่อนที่ขนมจะมาอยู่พี่วินสั่งอาหารมาทานรึเปล่า”

“ไม่ครับ นาน ๆ ถึงจะสั่ง” พี่เควินตอบคำถามฉันแล้วก็ยิ่งทำหน้างงหนักกว่าเดิม เออเข้าใจแหละถ้าเป็นอีหนมอยู่ดี ๆ โดนแฟนถามเรื่องสั่งอาหารด้วยท่าทางเหมือนกำลังสอบสวนเรื่องรอยลิปติกบนกางเกงในใครมันจะไม่งงวะ

“พี่วินทำทานเองเหรอคะ”

“ไม่ครับพี่กินมาจากข้างนอกแทบทุกวัน ไม่ใช่สิกินจากข้างนอกทุกวันเลย พี่ไม่เคยมานั่งกินข้าวเย็นที่ห้อง” พี่เควินตอบคำถามแล้วก็เหมือนนึกได้ถึงได้ตอบใหม่

“ไม่เคยกินข้าวเย็นที่ห้องเลยเนี่ยนะ จริงเหรอคะ” ฉันตาโตทันที นี่อีหนมนั่งกินข้าวกล่องคนเดียวที่หอแทบทุกวันเลยนะ เฮียขยันนั่งกินข้าวนอกบ้านจัง ยิ่งบอกว่าไม่เคยกินข้าวเย็นที่ห้องเลยนี่มันเวอร์ไปไหม

“จริงครับ พี่กินที่เอ่อ...กินที่ผับไอ้ตินเกือบทุกคืน” พี่เควินตอบแบบไม่เต็มเสียง เหอะ! ลืมไป อีตาเฮียนี่ออกล่าเหยื่อล่าแต้มทุกคืนคงไม่เสียเวลากลับมากินข้าวเย็นที่คอนโดหรอก

“อ่อ กินข้าวเย็นแล้วก็ตบท้ายด้วยของหวานเลยใช่ไหมคะ” ฉันพยักหน้าอย่างเข้าใจแต่แอบเบ้ปากใส่ไอ้คนเจ้าชู้จนเขารีบขยับมาใกล้ ๆ แล้วก็อ้อน

“ก็ตอนนั้นพี่ไม่มีหนูนี่ครับ แต่ตอนนี้พี่ก็ไม่เคยออกนอกลู่นอกทางเลยนะ เดี๋ยวนี้ต้องกินข้าวเย็นกับเมียทุกวันไม่งั้นกินข้าวไม่อร่อย” เสียงอ่อนเสียงหวานไปเหอะ

“ไม่ต้องมาอ้อนเลยค่ะ แล้วปกติพี่วินซื้อพวกอาหารสำเร็จรูปหรือพวกบะหมี่เอาไว้ทานเวลาหิวไหมคะ” ยังถามไม่จบเรื่องน้องไม่กล้าถามตรง ๆ เดี๋ยวเฮียจะหาว่าน้องนิสัยเหมือนเด็ก จบไม่เป็น เลยต้องอ้อมโลก อ้อมกาแลคซี่ อ้อมจักรวาล

“ไม่ครับ พี่หิวแต่เบียร์” พี่เควินเลิกทำหน้างงแล้วก็ตอบฉันเรื่อย ๆ พร้อมกับหยิบรีโมทมาเปิดทีวี

“ของสดหรืออาหารแช่แข็งในตู้เย็นล่ะ เคยซื้อมาติดห้องบ้างไหมคะ”