สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 10

"พี่หม่า ไหนคุณบอกว่าหลินหยางเป็นพวกไร้ค่าที่เอาแต่งอมืองอเท้าไม่ใช่เหรอ? ทำไมผู้เฒ่าฉินถึงเรียกเขาว่าอาจารย์?" ชวี่ชิวซวนถามด้วยความประหลาดใจ

"ประมาณ…ประมาณว่าไอ้คนไร้ค่าคนนี้เคยเจอผู้เฒ่าฉินที่ไหนมาก่อนมั้ง มันเป็นเพียงแค่การเรียกแทนชื่อ ผู้เฒ่าฉินก็รีบไปแบบนั้นแหละ เขาไม่ได้จริงจังอะไรหรอก"

ชวี่ชิวซวนพยักหน้าด้วยท่าทางที่เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง

คนทั้งสองไม่กล้าเข้าไปรบกวน ทำได้แต่ยืนมองอยู่แบบนั้น

"อาจารย์หลิน จากการเมื่อสามปีก่อน คิดไม่ถึงว่าพวกเราจะได้มาเจอกันที่นี่ พรหมลิขิต! ฮ่าฮ่า อีกเดี๋ยวพวกเราไปดื่มและนั่งพูดคุยกันสักหน่อยดีกว่า!" ผู้เฒ่าฉินพูดด้วยความกระตือรือร้น ใบหน้าที่ชราภาพของเขาแดงก่ำ

"หลินหยาง ผู้อาวุโสท่านนี้คือ?" ซูเหยียนที่อยู่ด้านข้างถาม

"เพื่อนคนหนึ่ง"

"เพื่อน? ทำไมฉันถึงไม่รู้?"

"ผมรู้จักตั้งแต่ตอนที่ยังอยู่เยี้ยนจิน" หลินหยางตอบกลับง่ายๆ

ซูเหยียนขมวดคิ้วเล็กน้อย

เธอจำได้ว่าหลินหยางมาจากเยี้ยนจิน

แต่ไม่ได้รู้อะไรมากเกี่ยวกับครอบครัวของหลินหยาง และหลินหยางก็ไม่เคยพูดถึง

ช่างเถอะ เพราะยังไงถึงเวลาพวกเราก็จะหย่ากันแล้ว ถามไปก็ไม่มีความหมายอะไร

"อาจารย์หลิน ยัยเด็กคนนี้เป็นใคร?" ผู้เฒ่าฉินเพิ่งจะสังเกตุเห็นซูเหยียน

"ภรรยาของผม"

"สวัสดีค่ะผู้เฒ่าฉิน ฉันชื่อซูเหยียน" ซูเหยียนยิ้มเล็กน้อยแล้วพูด

"สวัสดี สวัสดี" ผู้เฒ่าฉินยิ้มแล้วยิ้มอีก ในแววตาปรากฏให้เห็นร่องรอยของความผิดหวัง "คิดไม่ถึงว่าจากลากันสามปี อาจารย์หลินก็แต่งงานแล้ว…เห้อ ถ้าหลานสาวของผมรู้เรื่อง คงจะถอนหนวดผมเกลี้ยงแน่"

"หลานสาว?" ซูเหยียนอุทานด้วยความสงสัย

"อะแฮ่ม!" หลิงหยานรีบทำเสียงกระแอม

ผู้เฒ่าฉินรู้สึกอึ้งไปสักพัก หลังจากนั้นรีบยิ้มแล้วพูด "ไม่มีอะไร ไม่มีอะไร อ๋อ ใช่แล้ว พวกคุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?"

"แค่มาทำธุระนิดหน่อย" หลินหยางตอบกลับไปอย่างไม่ใส่ใจ "อาวุโสฉิน คุณน่าจะมีธุระสำคัญต้องไปทำใช่หรือเปล่า? คุณรีบไปทำธุระของคุณเถอะ พวกเราก็ถึงเวลากลับบ้านแล้ว"

"ได้ๆ" ผู้เฒ่าฉินพยักหน้าอย่างแรง "ในเมื่อเป็นแบบนั้น อาจารย์หลิน พวกเราเจอกันคืนนี้ดีหรือเปล่า? กลางคืนพวกเรามาดื่มให้สะใจไปเลย!"

"เจอกันคืนนี้"

"ถึงเวลาผมจะโทรศัพท์หาคุณ!" ผู้เฒ่าฉินราวกับไม่ได้ยินคำพูดปฏิเสธทางอ้อมของหลินหยาง เขาแสยะยิ้ม หันหลังแล้ววิ่งกลับเข้าไปในวิลล่าของตระกูลชวี่

คุณชายหม่าและชวี่ชิวซวนมองด้วยความประหลาดใจ

"ผู้เฒ่าฉิน คุณรู้จักหมอนั่นด้วยเหรอ?" คุณชายหม่าเดินเข้ามายิ้มแล้วถาม

แต่ตอนนี้ผู้เฒ่าฉินกลับมาดูเคร่งขรึมและเฉยเมยเหมือนที่เคยเป็น เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย "พาผมไปหาคนไข้ก่อนเถอะ"

"อ๋อ ได้...ได้…เชิญทางนี้" คุณชายหม่ารีบพูดขึ้น

หลังออกจากวิลล่าตระชวี่ หลินหยางและซูเหยียนเรียกแท็กซี่กลับไปที่คฤหาสน์ตระกูลซู

สีหน้าของซูเหยียนดูไม่เป็นธรรมชาติสักเท่าไหร่ ท่าทางของเธอดูกระสับกระส่าย

หลินหยางนั่งอยู่ด้านข้าง ถือว่าดูสงบนิ่งมาก

"คุณกลับบ้านก่อน ฉันจะแวะไปหาคุณย่า" ซูเหยียนเงยหน้าขึ้นแล้วพูด

"ให้ผมไปกับคุณเถอะ" หลินหยางพูด

ซูเหยียนขมวดคิ้ว "ไม่จำเป็น คุณกลับไปก่อนเถอะ"

"ผมบอกแล้ว จากนี้ไปจะไม่ให้คุณต้องลำบากอีก และจะไม่ปล่อยให้คุณต้องเผชิญหน้ากับปัญหาทั้งหมดคนเดียว" สีหน้าของหลินหยางดูแน่วแน่อย่างกะทันหัน

ซูเหยียนรู้สึกอึ้งเล็กน้อย

เธอไม่เคยได้ยินหลินหยางพูดคำพูดแบบนี้มาก่อน

อันที่จริงเธอก็รู้สึกว่าช่วงสองวันนี้หลินหยางทำตัวแปลกไป ราวกับเขาเปลี่ยนไปไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว แต่ก็บอกไม่ถูกว่าไม่เหมือนตรงไหน

"ในเมื่อคุณอยากไปโดนด่าเป็นเพื่อนฉันก็ไปเถอะ ก็ยังไงถ้ามีคุณอยู่ข้างฉัน ฉันก็จะโดนด่าน้อยลง" ซูเหยียนขี้เกียจพูดแล้ว เธอพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่รำคาญเล็กน้อย

หลินหยางยิ้มแล้วยิ้มอีกแต่ไม่ได้พูดอะไร

เขาไม่อยากให้ซูเหยียนต้องไปเผชิญหน้ากับปัญหาเพียงลำพังอีกแล้ว

เมื่อก่อนเป็นเพราะเขาทำตามคำสั่งเสียของแม่

แต่ตอนนี้ไม่จำเป็นอีกแล้ว

เขาควรเดินบนเส้นทางที่เป็นของตัวเองแล้ว!

รถจอดลงที่ข้างทะเลสาบลี่หูของเมืองเจียงเฉิน

ซูเหยียนเหลือบมองประตูใหญ่ที่เก่าแก่ของคฤหาสน์ตระกูลซูแวบหนึ่ง หลังจากนั้นเดินเข้าไปด้วยความรู้สึกที่หนักอึ้ง

คนของตระกูลซูอยู่กันครบ ครอบครัวซูเป่ย ซูกุ้ยภรรยาและลูกชาย นอกเหนือจากนี้ แม้แต่ซูไท่ลูกชายคนโตของคุณนายซูก็รีบเดินทางกลับมาด้วย