สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 9

คุณชายหม่ารู้สึกประหลาดใจ

ในความทรงจำของเขา หลินหยางเป็นเพียงคนไร้ความสามารถและอ่อนแอคนหนึ่งมาโดยตลอด เป็นคนประเภทไม่ว่าจะโดนคนอื่นดุด่าหรือตบตีก็ไม่โต้ตอบ

ทำไมวันนี้เขาถึงกล้าเดินออกมา?

สีหน้าของคุณชายหม่าไม่เป็นธรรมชาติขึ้นมาทันที เขารู้สึกข้อมือของตัวเองเหมือนโดนคีมหนีบ มันทำให้เขาทรมานมาก

"ปล่อยมือ" คุณชายหม่ากัดฟันเล็กน้อย

"ฮืม? ทำให้คุณชายหม่าเจ็บเหรอ? ขออภัย ขออภัย!" หลินหยางรีบปล่อยมือแล้วทำท่าเหมือนขอโทษ แต่แล้วเขาก็เดินเข้าไปแล้วถามด้วยความระมัดระวัง "เออ คุณชายหม่า เมื่อกี้คุณบอกว่าจะเลี้ยงข้าว…เป็นเรื่องจริงหรือเปล่า?"

คุณชายหม่ารู้สึกอึ้งตอบกลับไปโดยไม่รู้ตัว "จริงสิ…"

"อืม งั้นซูเหยียนของเรามีเวลาว่าง มีเวลาว่างตั้งแต่คืนนี้เลย" หลินหยางรีบยิ้มแล้วพูด

"จริงเหรอ?" คุณชายหม่าเบิกตากว้าง บนใบหน้าเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ

ซูเหยียนก็เงยหน้าขึ้นอย่างกะทันหันเหมือนกัน เธอมองไปทางหลินหยางด้วยความตกใจ

"ฮ่าฮ่าฮ่า หลินหยาง คนอื่นมองว่าคุณเป็นคนโง่และไร้ประโยชน์ แต่ดูเหมือนคนพวกนั้นกำลังใส่ร้ายคุณนี่นา อย่างน้อยนายก็มีวิสัยทัศน์ที่กว้างขวาง รู้จักทำตัวเหมาะสมตามกาลเทศะ!" คุณชายหม่าตั้งสติได้หัวเราะเสียงดัง

ในมุมมองของเขา คนไร้ค่าคนนี้กำลังจะส่งภรรยาของตัวเองขึ้นเตียงของเขา!

เหอเหอ กำลังคิดจะตีสนิทกับฉันเหรอ? ก็ยังถือว่าพอมีสมองอยู่

คุณชายหม่ายิ้มอย่างเย็นชาในใจ สายตาที่มองหลินหยางเต็มไปด้วยความดูถูก

รวมไปถึงชวี่ชิวซวนที่อยู่ด้านข้างก็ด้วย

คนที่ไต่เต้าขึ้นที่สูงโดยการพึ่งพาผู้หญิง แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยมีคนให้เกียรติ

"หลินหยาง!" ซูเหยียนโกรธจนน้ำตาแทบจะทะลักออกมาแล้ว "คุณหุบปากไปเลย ใครใช้ให้คุณตัดสินใจแทนฉัน?"

"คนอื่นเขาเลี้ยงข้าวทั้งทีไม่ดีตรงไหน?" หลินหยางมองเธอด้วยท่าทางอยากรู้อยากเห็น

"คุณ…" ซูเหยียนรู้สึกโกรธจนไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว

เป้าหมายของหม่าฟงคืออะไร ไม่ว่าใครก็สามารถมองออก มีแต่หลินหยางคนเดียวที่ยังเสแสร้งทำเป็นเลอะเลือน!

หลินหยางหันไปยิ้มให้คุณชายหม่า "คุณชายหม่า ไม่ต้องสนใจเธอ ใช่แล้ว ร้านอาหารมิชลินที่เปิดในศูนย์การค้าใช่หรือเปล่า?"

"ใช่ ใช่ ใช่! ถึงเวลาผมจะจองโต๊ะเอาไว้เอง" คุณชายหม่าพูดอย่างยิ้มแย้ม

"ก็ได้ งั้นคืนนี้หนึ่งทุ่ม ผมกับซูเหยียนจะไปถึงตรงตามเวลา" หลินหยางพูดอย่างใจกว้าง

"ได้ ผมจะรอพวกคุณ"

คุณชายหม่าพยักหน้า

แต่ในตอนนั้นเอง เขารู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้องกะทันหัน มองไปทางหลินหยาง "รอก่อน หมายความว่ายังไง? คุณกับซูเหยียน?"

"ใช่แล้ว!" หลินหยางทำหน้างง "หรือคุณชายหม่าจะเลี้ยงพวกเราทั้งครอบครัว?"

เลี้ยงยายสิ!

คุณชายหม่าด่าในใจ เขาเพิ่งจะรู้ตัวว่าโดนหลินหยางปั่นหัว

ซูเหยียนและชวี่ชิวซวนก็เข้าใจแล้ว

"ผมเชิญซูเหยียนแค่คนเดียว…" คุณชายหม่ากัดฟันพูด

"ถ้าเป็นแบบนั้นซูเหยียนคงไปไม่ได้แล้ว"

"เพราะอะไร?"

"เพราะภรรยาของผมต้องนั่งคู่กับผมเท่านั้นเธอถึงจะกินข้าวลง" หลินหยางยิ้มแล้วพูด

"คุณ…" คุณชายหม่ารู้สึกโกรธจนหน้าคล่ำม่วง แต่เขากลับไม่รู้จะโต้แย้งยังไง ทำได้แต่พูด "งั้น…งั้นเจอกันคืนนี้ ไม่แน่คืนนี้ผมอาจจะมีธุระ…"

"งั้นก็เสียดายแย่เลย ผมตั้งใจเอาไว้ว่าจะพูดคุยกับคุณชายหม่าให้เต็มที่เลย" หลินหยางทำหน้าผิดหวัง

"วางใจเถอะ ต้องมีโอกาสแน่" คำพูดของคุณชายหม่ามีความหมายที่ลึกซึ้งแฝงอยู่ ในส่วนลึกของแววตามีประกายของความดุร้ายปรากฏขึ้น

ถ้าหากด้านข้างไม่มีคนอยู่ เขาคงจะเก็บก้อนหินจากพื้นขึ้นมาทักทายหัวของหลินหยางแล้ว

"นี่! พวกคุณพูดพอหรือยัง? ฉันไม่มีเวลามาฟังพวกคุณพูดไร้สาระ!"

ชวี่ชิวซวนทำเสียงกระแอม สองมือเท้าเอว จ้องไปที่หลินหยางแล้วพูด "ฉันขอถามหน่อย ที่พี่หม่าพูดมาเป็นเรื่องจริงเหรอ? ตกลงคุณช่วยคุณปู่ได้หรือเปล่า?"

"ได้อยู่แล้ว" หลินหยางพูด

"คุณเป็นหมอ?"

"ไม่ใช่"

"ไม่ใช่หมอ? แล้วคุณอาศัยอะไรมาบอกว่าสามารถช่วยปู่ของฉันได้?"

"ผมเคยเรียนการแพทย์"

"แค่นี้?"

ชวี่ชิวซวนเบิกตากว้าง

"คุณเคยเรียนการแพทย์? ทำไมฉันถึงไม่รู้เรื่อง?" ซูเหยียนที่อยู่ด้านข้างก็รู้สึกอึ้งเหมือนกัน

"ตอนผมยังเป็นเด็กเคยได้รับการฝึกอบรมวิชาแพทย์แผนจีนในครอบครัว หลังจากที่มาถึงเมืองเจียงเฉิน ผมก็ศึกษาตำราเกี่ยวกับการแพทย์มาโดยตลอด" หลินหยางพูด

"ถึงว่าฉันมักจะเห็นคุณถือหนังสือเดินไปเดินมา ที่แท้หนังสือพวกนั้นก็เกี่ยวกับทางการแพทย์?" ซูเหยียนเหมือนจะนึกได้แล้ว

คุณชายหม่าหลุดหัวเราะ "แค่เคยดูหนังสือเน่าไม่กี่เล่มก็กล้ารักษาคนแล้วเหรอ? หลินหยาง สมองของคุณมีปัญหาหรือเปล่า? หรือคุณเห็นผู้เฒ่าชวี่เป็นหนูทดลอง?"