สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 101

"ผมว่าเรื่องนี้กำลังจะสำเร็จแล้ว พี่ ถึงเวลาอย่าลืมเชิญผมดื่มเหล้ามงคลด้วย…"

คนของตระกูลจางที่อยู่โดยรอบต่างพูดเอาอกเอาใจ บนใบหน้าของแต่ละคนเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

แม้แต่จางอ้ายฉีก็เป็นหนึ่งในนั้นด้วย

ก่อนหน้านี้พวกเขาปฏิบัติต่อครอบครัวของจางชิงหยู่อย่างเฉยเมยและเต็มไปด้วยคำพูดจาถากถาง แต่ตอนนี้กลับมานับญาติจนไม่สามารถนับได้อีกแล้ว การเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันแบบนี้ไม่ว่าใครก็รู้สึกตกใจ

จางชิงหยู่เพลิดเพลินกับการเอาอกเอาใจของคนอื่น เธอโบกมือแล้วพูดอย่างยิ้มแย้ม "เรื่องเล็กน้อย เรื่องเล็กน้อย ถึงเวลามาดื่มเหล้ามงคลกันทุกคนเลย"

ซูเหยียนที่อยู่ด้านในได้ยินคำพูดประโยคนี้เธอโกรธจนแทบจะระเบิดแล้ว

"ปล่อยให้พวกเขาพูดไปเถอะ"

หลินหยางยังคงนิ่งสงบเหมือนเดิม

ในตอนนั้นเอง เฉิงผิงเดินเข้ามาอย่างกะทันหัน

"พวกคุณสองคนตามฉันมา คุณปู่ต้องการพบพวกคุณ!"

"มีอะไรเหรอ?"

ซูเหยียนรู้สึกสับสนไปหมด

"ตามฉันมาก็พอ!"

เฉิงผิงหรี่ตาลงยิ้มแล้วพูด

หัวใจของซูเหยียนรู้สึกเย็นวูบ เธอรู้สึกว่าต้องมีอะไรแน่นอน

คนทั้งสองเดินตามเฉิงผิงออกจากห้องโถงตรงไปที่ใจกลางของสวน

นี่เป็นที่พักของผู้เฒ่าจาง ปกตินอกจากคุณนายจางคนอื่นห้ามเดิมเข้ามาตามใจชอบเด็ดขาด

ตระกูลจางมีกฎระเบียบที่เคร่งครัด ชายชราก็เป็นคนที่เข้มงวดมาก มีกฎระเบียบในสมัยโบราณทุกเขียนเข้าไปในกฎของตระกูล

หลังจากที่เดินเข้าไปในบ้าน

ชายชรากำลังนั่งดื่มชาอยู่ในห้องรับแขกเพียงลำพัง

นี่เป็นครั้งที่สองที่หลินหยางได้เจอกับผู้เฒ่าจาง

ก่อนหน้านี้เคยเจอตอนส่งตัวเจ้าสาวในงานแต่ง

ชายชราคนนี้ถึงแม้ผมหงอกจะเต็มหัว แต่สีหน้าของเขาดูมีชีวิตชีวาท่าทางกระฉับกระเฉง

เห็นคนทั้งสองเดินเข้ามา ชาชาววางแก้วชาที่อยู่ในมือลงแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง "พวกเธอสองคน คุกเข่าลง!"

ซูเหยียนไม่สามารถแบกรับออร่าของชายชรา เธอตกใจจนเข่าอ่อนเข่าลงกับพื้น

"คุณตา…" เธอก้มหน้าลงท่าทางดูหวาดกลัว

แต่ว่าหลินหยางกลับยืนอยู่ตรงนั้นด้วยท่าทางที่สบายใจ

"หลินหยาง แกไม่คิดจะคุกเข่าเหรอ?" จางจงหัวขมวดคิ้ว

หลินหยางเงียบไปสักพัก สุดท้ายพยักหน้าแล้วคุกเข่าลงพูดอวยพรชายชรา "หลานเขยหลินหยาง ขอให้ท่านผู้เฒ่าสุขภาพแข็งแรงอายุยืนยาว!"

ชายชรารู้สึกอึ้งไปสักพัก แต่ไม่นานเขาก็ตะคอกด้วยความโกรธ "หลินหยาง! แกเลิกมาพูดจาเล่นลิ้นได้แล้ว ฉันไม่ได้บอกให้แกผู้อวยพร! ตอนนี้แกยังไม่รู้ตัวอีกเหรอว่าตัวเองทำอะไรผิด?"

"ท่านผู้เฒ่า ผมทำอะไรผิดเหรอ?" หลินหยางงงเป็นไก่ตาแตก

"ฉันขอถามแกหน่อย รถที่อยู่ข้างนอกไปเอามาจากไหน" ชายชราถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

หลินหยางขมวดคิ้ว เหลือบมองเฉิงผิงที่อยู่ด้านข้าง

"คนทั้งตระกูลคิดว่าไคโม่เป็นคนมอบให้ แต่อันที่จริงแล้วมันไม่ใช่ แกได้มาเพราะไปพนันม้ากับพวกไคโม่ถูกหรือเปล่า?" ผู้เฒ่าจางพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

"ดูเหมือนเฉิงผิงจะบอกเรื่องทุกอย่างให้ท่านผู้เฒ่ารู้แล้ว?"

"โชคดีที่เฉิงผิงบอกให้ฉันรู้ก่อน ไม่อย่างนั้นตระกูลจางคงจะเกิดเรื่องใหญ่แน่นอน!" ผู้เฒ่าจางพูดด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์ "หลินหยาง ฟังให้ดี ฉันไม่สนว่าแกจะใช้วิธีอะไร รีบเอาเงินทั้งหมดที่แกได้มาไปคืนเดี๋ยวนี้ รวมทั้งบ้าน รถ บัตรธนาคาร แล้วก็เงื่อนไขข้อตกลงที่ควรจะฉีกทิ้งก็ฉีกทิ้งให้หมด จัดการบัญชีทั้งหมดให้เรียบร้อยเข้าใจหรือเปล่า?"

คำพูดประโยคนี้ทำให้ซูเหยียนมองตาค้าง

หลินหยางเงยหน้าขึ้น

"คุณตา เพราะอะไร?" ซูเหยียนเริ่มรู้สึกร้อนรนแล้ว

"เพราะเงินพวกนี้ไม่สะอาด!" ผู้เฒ่าจางขมวดคิ้วตะคอกด้วยความโกรธ

ซูเหยียนถึงกับสะดุ้งตกใจ

"ชนะติดต่อกันเจ็ดครั้ง และยังใช้ม้าของไคโม่ชนะเขาในสนามม้าของเขา? เธอรู้หรือเปล่าว่ามันยากมากแค่ไหน? ตามหลักแล้วมันเป็นไปไม่ได้! นอกเสียจากใช้วิธีโกงถึงจะสามารถทำได้ เหยียนเอ๋อ ตาอยู่มานานขนาดนี้แล้ว ลูกเล่นของพวกเธอหลอกไคโม่ได้ แต่คิดว่าหลอกฉันได้เหรอ? หลอกตระกูลไคได้เหรอ?" ผู้เฒ่าจางพูดด้วยความโกรธ

ซูเหยียนได้ยินคำพูดของเขาแล้วถึงจะเข้าใจ ดูเหมือนชายชราจะคิดว่าหลินหยางใช้วิธีการโกงบางอย่างเอาชนะไคโม่?

อันที่จริงหลินหยางทำแบบนั้นจริง

"พวกเธอสามารถหลอกพวกไคโม่ แต่คนที่อยู่เบื้องหลังของพวกเขาไม่มีทางโดนพวกเธอหลอก ได้ยินมาว่าครั้งนี้พวกเธอได้เงินมาจากพวกเขาสูงถึงหลายร้อยล้าน นี่ไม่ใช่เรื่องที่พวกเขาจะสามารถแบกรับได้ และพวกเขาก็ต้องไปอธิบายสถานการณ์กับคนในตระกูลแน่นอน ถึงเวลานั้นคนของตระกูลพวกนี้มาหาถึงที่ ถึงแม้ตระกูลจางจะมีอิทธิพลอย่างกว้างขวางในมณฑลกวงหลิว แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะรับมือกับกลุ่มอิทธิพลหลายกลุ่มพร้อมกัน แม้แต่พวกเราก็ช่วยพวกเธอไม่ได้ แล้วใครจะช่วยพวกเธอได้อีก? พวกเธอรีบเอาเงินไปคืนให้หมด ถ้าหากไม่ทำตามที่ฉันสั่งก็ไสหัวออกจากตระกูลจาง" จางจงหัวตะคอกด้วยสีหน้าที่แดงก่ำ