สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 102

ทันทีที่งานเลี้ยงเริ่มต้นขึ้น ผู้คนเริ่มพากันดื่มกิน เสียงประทัดดังก้องไม่หยุด แขกนำของขวัญมาอวยพรไม่ขาดสาย

"พ่อ ขออวยพรให้พ่อสุขภาพแข็งแรงอายุยืนยาว นี่เป็นเห็ดหลินจือพันปีที่ผมตั้งใจซื้อมาให้พ่อโดยเฉพาะ พ่อแบ่งต้มกินทีละนิด รับรองอายุพ่อยืนยาวร้อยปีสุขภาพแข็งแรงแน่นอน!" ในตอนนั้นเอง จางเซียงเดินเข้ามาพร้อมกับของขวัญยิ้มแล้วพูด

"เห็ดหลินจือพันปี?"

"ผมเคยได้ยินแต่เห็ดหลินจือร้อยปี เห็ดหลินจือพันปีนี่มัน…แหมแหมแหม…สุดยอด สุดยอด!"

"จางเซียงคนนี้กตัญญูรู้คุณ!"

แขกที่อยู่โดยรอบพากันพูดชื่นชมจางเซียง

ชายชราหัวเราะฮ่าฮ่าแล้วโบกมือ "ดี ดี ดี จางเซียง มา ดื่ม!"

"ขอบคุณคุณพ่อ!"

จางเซียงเดินไปข้างหน้า ดื่มเหล้าที่ชายชรารินให้หมดแก้ว

คนที่มีโอกาสได้ดื่มเหล้าที่ชายชรารินให้ แสดงว่าได้รับความชื่นชมจากชายชรา ทั่วทั้งมณฑลกวงหลิวมีไม่กี่คนที่มีโอกาสได้ดื่ม แม้แต่คนของตระกูลจางก็ตาม

บนใบหน้าของจางเซียงเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ก้าวถอยหลังด้วยความพึงพอใจ คนที่อยู่ฝั่งของจางเซียงพากันยกนิ้วโป้งให้ รู้สึกดีใจแทนเขา

จางฮั่วเกอลูกชายคนที่สองเห็นภาพนี้ สีหน้าเคร่งขรึมลงรีบก้าวออกมาข้างหน้าแล้วพูด "พ่อ นี่เป็นชาหลงจิ่งเกรดพิเศษในรอบศตวรรษ เล่ากันว่าเป็นชาที่คัดสรรออกมาจากใบชาหลงจิ่งหนึ่งพันชั่งเหลือเพียงห้าสิบกรัม ต้องใช้เวลานานนับสิบปีถึงจะได้ของพรุ่งนี้ออกมา ลูกต้องไปขอร้องอ้อนวอนราชาชากว่าจะได้มา ทั้งหมดก็เพื่อนำมาให้พ่อได้ลองชิม"

ทันทีที่พูดคำพูดประโยคนี้ออกมา สีหน้าของทุกคนถึงก็เปลี่ยนไปทันที

"ราชาชา?"

"นั่นเป็นถึงผู้เชี่ยวชาญนักชิมชาที่มีชื่อเสียงที่สุดในประเทศเลยนะ!"

"ชาที่อยู่ในมือของเขาล้วนแต่ถูกส่งตรงไปที่เยี้ยนจิน คนทั่วไปอย่าหวังเลยว่าจะได้มาครอบครอง"

"ทุกคนดูหน้าผากของจางฮั่วเกอ!"

"เขาคงจะต้องคุกเข่าโขกหัวให้กับราชาแน่นอน ถึงจะได้ชานี้มา…"

มีผู้คนไม่น้อยพูดด้วยอารมณ์ รู้สึกชื่นชมในความกตัญญูของจางฮั่วเกอลูกชายคนที่สอง

ชายชราก็รู้สึกซาบซึ้งมากเหมือนกัน เขาลุกขึ้นแล้วเดินตรงเข้าไปหา

"ฮั่วเกอ…ทำไมต้องลำบากมากขนาดนี้" ชายชราถอนหายใจ หลังจากนั้นใช้มือเช็ดแผลบนหน้าผากของจางฮั่วเกอ

"พ่อ ไม่เป็นไร ขอแค่พ่อมีความสุขแค่นี้นับอะไรไม่ได้หรอก" จางฮั่วเกอยิ้มแล้วพูด

"เห้อ…"

ผู้เฒ่าจางทนดูไม่ได้ ถึงกับน้ำตานองเบ้า

พูดจบ เขารินเหล้าสองแก้ว

"มา เราสองพ่อลูกมาดื่มกัน"

"มา" จางฮั่วเกอยกเหล้าขึ้นมาดื่มหมดแก้วโดยตรง

หลังจากที่ดื่มจบ จางฮั่วเกอโดนชายชราลากไปพูดคุยที่ด้านข้างโดยตรง

หลังจากที่เห็นภาพนี้ มีแขกไม่น้อยที่รู้สึกแอบอิจฉา

ดูเหมือนจางฮั่วเกอที่อยู่ในใจของชายชราจะไม่ธรรมดา…

"รีบไปสิ" สีหน้าของจางชิงหยู่ดูไม่เป็นธรรมชาติเท่าไหร่ เธอหันไปพูดกับซูกวงที่อยู่ด้านข้าง

ซูกวงก้มหน้ามองกำไลที่สั่งทำพิเศษในมือแล้วรู้สึกลังเลเล็กน้อย

"เทียบกับจางเซียงและจางฮั่วเกอ ของที่อยู่ในมือมันไร้ค่ายังไงไม่รู้…"

แต่จนถึงตอนนี้เขาไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว

"พ่อ เอาอันนี้ไป!" ในตอนนั้นเองที่หลินหยางพูดขึ้น

ซูกวงหันไปมอง กลับเห็นหลินหยางถือภาพวาดอยู่ในมือ

"นี่…"

"เอาไปเถอะ" หลินหยางยิ้มเล็กน้อยแล้วพูด

ซูกวงรู้สึกลังเลเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็รับไป

หลังจากที่รู้ข้อมูลเกี่ยวกับภาพวาด ซูกวงสูดหายใจเข้าลึกๆ ลุกขึ้นแล้วเดินตรงเข้าไปหาชายชรา

"พ่อ ผมขออวยพรให้สุขภาพแข็งแรง อายุยืนยาว นี่เป็นภาพชางเยว่ที่ชิงหยูตั้งใจเลือกมาให้คุณ หวังว่าคุณจะชอบมัน" ซูกวงก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับภาพวาด

"ภาพชางเยว่?"

แววตาของชายชราลุกวาวเป็นประกาย

แต่แล้วในตอนนั้นเอง ฮึ่ม มีเสียงพ่นลมออกจากจมูกที่เย็นชาดังขึ้น

"ภาพชางเยว่? น่าขำสิ้นดี ของจริงอยู่ที่ผม คุณเอาของลอกเลียนแบบมาแบบนี้หมายความว่ายังไง?"