สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 103

"พี่เขย วันนี้เป็นวันครบรอบวันเกิดของคุณพ่อซึ่งเป็นวันมงคล สมาชิกทุกคนของตระกูลจางควรจะมาอวยพรวันเกิดด้วยความจริงใจ ความจริงของขวัญจะแพงหรือถูกไม่สำคัญ สิ่งสำคัญที่สุดคือความจริงใจ ถ้าหากคุณไม่มีเงิน ซื้อของประดับเล็กน้อยมาให้คุณพ่อก็ได้ แต่คุณกลับซื้อของปลอมแบบนี้มาเป็นของขวัญวันเกิดของคุณพ่อมันหมายความว่ายังไง? คุณคิดว่าคุณพ่อของเราเป็นคนประเภทชอบของเลียนแบบเหรอ? ถ้าหากเรื่องนี้ถูกเผยแพร่ออกไปคุณพ่อไม่ขายหน้าแย่เหรอ? ตกลงคุณทำแบบนี้หมายความว่ายังไง?"

ซูกวงได้ยินแล้วถึงกับหน้าซีดทันที

"ขายหน้าสิ้นดี!" จางเซียงพูด

"ซูกวง คุณทำอะไรของคุณ?" จางคุนถามด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

"ทำไมชิงหยู่ถึงไปแต่งงานกับคนที่ไร้ประโยชน์แบบนี้?" จางฮั่วเกอส่ายหัวแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

"เหลวไหลสิ้นดี"

"ใช่"

ใครที่อยู่โดยรอบพากันวิพากษ์วิจารณ์เช่นกัน มีทั้งเสียงหัวเราะเยาะและคำพูดถากถาง

ซูกวงที่ยืนอยู่ตรงกลางเริ่มไม่เป็นตัวเอง เขาแทบอยากจะมุดลงดินเดี๋ยวนี้ไปเลย

ส่วนจางชิงหยู่และซูเหยียน ทั้งสองคนรู้สึกโกรธจนแทบจะระเบิดแล้ว

"พอแล้ว พอแล้ว เลิกพูดกันได้แล้ว!" ผู้เฒ่าจางทนดูไม่ได้แล้ว

ถึงแม้เขาจะไม่ชอบซูกวงลูกเขยคนนี้ แต่ไม่ว่ายังไงลูกสาวของตัวเองก็แต่งงานกับเขาไปแล้ว ถือได้ว่าเป็นคนของตระกูลจาง วันนี้มีคนนอกอยู่ตั้งมากมาย เขาไม่อยากทำให้มันเป็นเรื่องจนกลายเป็นเรื่องตลกของคนนอก

"พ่อ…" ซูกวงมองเขาแวบหนึ่ง

"แกถอยลงไปก่อนเถอะ" ผู้เฒ่าจางพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

"ครับ…" ซูกวงถอนหายใจ เดินกลับพร้อมกับภาพวาด

ส่งมอบของขวัญไม่สำเร็จ เกรงว่าตอนนี้คงจะไม่เพียงแค่ขายหน้าแล้ว แม้แต่ภายในใจของชายชราก็คงจะรู้สึกแย่ต่อครอบครัวของเขาแล้วมั้ง?

ได้ไม่คุ้มเสียเลย…

แต่แล้วในขณะที่ซูกวงกำลังถอยกลับมา มีเสียงพูดขึ้นอย่างกะทันหัน

"พ่อ คุณกลับมาทำไม? ภาพวาดยังไม่ได้เอาให้คุณตาเลย!"

หลังจากได้ยินคำพูดประโยคนี้ทุกคนถึงกับอึ้ง

หันไปมองตามทิศทางของเสียง ทุกคนพบว่าหลินหยางก้าวออกมาพูด

"หลินหยาง?"

"ไอ้คนไร้ประโยชน์คนนี้ยังกล้าพูดอีกเหรอ?"

"ทั้งที่รู้ว่าเป็นของเลียนแบบยังจะให้อีก? แบบนี้ไม่เท่ากับตบหน้าท่านผู้เฒ่าเหรอ?"

"เหอ ครอบครัวนี้น่าสนใจดี ซูกวงว่าไร้ประโยชน์แล้ว หลินหยางยิ่งไร้ประโยชน์กว่า! มีแต่ทำให้จางชิงหยู่และซูเหยียนต้องลำบากเสียเปล่า"

แขกที่อยู่โดยรอบพากันหัวเราะเสียงเบา

"หลินหยาง คุณกำลังพูดอะไรอยู่เนี่ย? ยังขายหน้าไม่พออีกเหรอ?"

"คุณคิดว่าคุณปู่จะรับของลอกเลียนแบบต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้เหรอ?"

เฉิงผิงและจางเม้าเหนียนพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

อันที่จริงบางครั้งของลอกเลียนแบบเกรดเอก็มีราคาสูงกว่าของจริงด้วยซ้ำไป แต่ยังไงของปลอมก็คือของปลอม ต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้ แม้ว่าภาพวาดภาพนี้จะสมบูรณ์แบบมากแค่ไหน ผู้เฒ่าจางก็ไม่มีทางรับ ยิ่งไปกว่านั้นนี่ยังเป็นถึงภาพชางเยว่ของกู้ไค่จือ เป็นเรื่องยากมากที่จะวาดเลียนแบบขึ้น ก่อนหน้านี้ก็มีของเลียนแบบแพร่หลายในตลาดแต่ไม่สามารถเปรียบเทียบกับของจริง

เพียงแต่ว่า

ทันทีที่เฉิงผิงเพิ่งพูดจบ หลินหยางกลับส่ายหัว

"ใครบอกคุณว่านี่เป็นของลอกเลียนแบบ?"

"อะไรนะ?"

"ไม่ใช่ของปลอม?"

แขกที่อยู่โดยรอบเกิดความโกลาหลขึ้นอีกครั้ง

"ล้อเล่นหรือเปล่า นายบอกว่านี่ไม่ใช่ของลอกเลียนแบบ แสดงว่ามันเป็นของจริงอย่างนั้นเหรอ? แสดงว่าความหมายของนายคือภาพวาดชางเยว่ที่ครอบครัวของคุณลุงมอบให้เป็นของปลอมเหรอ?" จางก้านลูกชายของจางคุนยิ้มแล้วพูด

มีผู้คนไม่น้อยก็หลุดหัวเราะเหมือนกัน

จางซงหงเป็นคนระดับไหน เป็นเสาหลักของตระกูลจาง เป็นบุคคลมีหน้ามีตาในมณฑลกวงหลิว ซูกวงล่ะ? พนักงานระดับล่างคนหนึ่งของเมืองเจียงเฉิน เป็นมนุษย์เงินเดือนที่ต้องทำงานไปตลอดทั้งชีวิต คนทั้งสองใครที่สามารถครอบครองของจริง เรื่องนี้ไม่ต้องไปคาดเดาแล้ว

"หลินหยางเลิกพูดได้แล้ว"

ซูกวงเริ่มรู้สึกกระวนกระวาย

มันไม่ง่ายเลยที่ชายชราจะบอกให้เขาถอยกลับ แต่หลินหยางกลับกระโดดออกมาพูดอย่างกะทันหัน เขาต้องการให้ตัวเองขายหน้าเหรอ?

"พ่อ คุณเปิดภาพวาดออก ให้ทุกคนได้เห็นกับตาตัวเองหน่อยว่าภาพของคุณเป็นของปลอมหรือเปล่า!" หลินหยางพูด

"เรื่องนี่…"

"เรื่องมันมาถึงขนาดนี้แล้วคุณยังมีทางเลือกอื่นอีกเหรอ?"

ซูกวงได้ยินแบบนี้แล้วสีหน้าเดี๋ยวซีดเดี๋ยวแดง สุดท้ายถอนหายใจแล้วพูด "ก็ได้"

ยังไงตอนนี้ก็ขายหน้าจะแย่อยู่แล้ว ตอนนี้คงทำได้แต่ทำตามที่หลินหยางพูด

ซูกวงปลดเชือกที่อยู่บนภาพวาดออก หลังจากนั้นกางภาพวาดให้ทุกคนได้เห็น

สายตานับไม่ถ้วนของผู้คนที่อยู่โดยรอบหันไปมอง

ชายชราก็หันไปมองด้วย

มีผู้คนมากมายเคยเห็นภาพชางเยว่ แต่ภาพนี้กลับมีกลิ่นอายที่เป็นเอกลักษณ์ของตัวเอง ซึ่งไม่มีใครสามารถอธิบายได้