สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 104

แต่แล้วในตอนนั้นเอง มีเสียงหัวเราะดังมาจากนอกบ้าน หลังจากนั้นมีคนกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามา

"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า พี่จาง วันนี้เป็นวันครบรอบวันเกิดของคุณ ผมหน้าด้านมาขอเหล้าดื่ม ไม่รู้ว่าคุณจะยินดีต้อนรับผมหรือเปล่า!"

"ใครกันที่เสียมารยาทแบบนี้?" "ถึงขั้นกล้าเรียกผู้เฒ่าจางว่าพี่?" "เย่อหยิ่งชะมัด!"

มีผู้คนไม่น้อยขมวดคิ้วหันไปมองตามทิศทางของเสียง กลับเห็นชายชราคนหนึ่งที่สวมชุดถังจวงเดินเข้ามาอย่างยิ้มแย้ม

"ปรมาจารย์หลิว!"

มีคนจำผู้มาได้ในทันที

"พระเจ้า คิดไม่ถึงว่าปรมาจารย์หลิวจะมาด้วย!"

"ผู้เฒ่าจางมีหน้ามีตาใช้ได้เลย"

พวกแขกพากันอุทาน

เกิดความโกลาหลขึ้นทันที

คนคนนี้ไม่ใช่บุคคลธรรมดาทั่วไป!

"คุณปู่หลิว!"

ทางด้านของจางก้าน เฉิงผิง จางเม้าเหนียนและคนอื่นที่รุ่นราวคราวเดียวกับพวกเขาก็จำผู้มาได้ ทุกคนรีบเดินตรงเข้าไปต้อนรับพร้อมกับตาที่ลุกวาวเป็นประกายทันที

ผู้มาคือหลิวซินหัวผู้เชี่ยวชาญทางด้านการประเมินสมบัติที่มีชื่อเสียงของประเทศจีน เป็นปรมาจารย์ในวงการนักประเมินสมบัติ เขาและผู้เฒ่าจางรู้จักกันมาหลายปีแล้ว

"น้องหลิว คุณมาได้ยังไง? มา มา มา นั่งก่อน นั่งก่อน!"

ผู้เฒ่าจางรีบลุกขึ้นเดินไปต้อนรับทันที

เขาเป็นแขกที่ไม่ได้จะพบเห็นบ่อย ทุกคนรู้แต่ว่าเขาเป็นนักประเมินสมบัติ แต่ไม่มีใครรู้เบื้องหลังที่น่ากลัวของเขา

"ลุงหลิว!"

"ลุงหลิว ช่วงนี้สบายดีหรือเปล่า?"

"ลุงหลิว เชิญทางนี้"

ลูกชายของผู้เฒ่าจางรีบเดินมาทักทายเอาอกเอาใจปรมาจารย์หลิว

"คุณก็ไปด้วยสิ!" จางชิงหยูใช้แขนกระแทกเอวของซูกวงแล้วพูด

ถ้าหากมีโอกาสได้รู้จักกับปรมาจารย์หลิวต่อหน้าชายชรา ทุกคนก็จะมีโอกาสได้แสดงความสามารถของตัวเองไม่ใช่เหรอ?

ซูกวงลังเลอยู่สักพัก สุดท้ายพยักหน้าแล้วก้าวเดินออกไป

แต่ทันทีที่เขาเพิ่งก้าวออกไปกลับโดนเหรินอ้ายขวางเอาไว้

"ไสหัวไปที่อื่นเลย ยังขายหน้าไม่พออีกเหรอ?" เหรินอ้ายพูดตำหนิ

ซูกวงอ้าปากเหมือนกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายก็ถอนหายใจเลือกที่จะถอยหลังกลับไป

จางชิงหยู่จ้องเหรินอ้ายด้วยความโกรธจนไม่รู้จะทำยังไง แต่เธอก็พูดอะไรไม่ออก

แต่แล้วในตอนนั้นเอง เหมือนปรมาจารย์หลิวจะสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง

"คุณ?" เขายกมือขึ้นชี้ไปทางซุกวง

ร่างกายของซูกวงสั้นสะท้านทันที

"คุณ…คุณรู้จักปรมาจารย์หลิวด้วยเหรอ?" เหรินอ้ายหน้าซีด

จางคุนและคนอื่นก็มึนงงไปหมดเหมือนกัน ทุกคนหันไปมองทางซูกวงพร้อมกัน ท่าทางของแต่ละคนดูไม่อยากเชื่อ

กลับเห็นปรมาจารย์หันหลังแล้วเดินตรงเข้าไปทางซูกวงอย่างกะทันหันโดยไม่สนใจคนของตระกูลจาง

"อะไรนะ?"

คราวนี้แม้แต่แขกทุกคนก็มองตาค้าง

ซูกวงดูประหม่ามาก เขากลืนน้ำลายลงคอโดยไม่รู้ตัวหลายครั้ง เห็นปรมาจารย์หลิวเดินตรงเข้ามา เขารีบจัดแจงเสื้อผ้าของตัวเองแล้วเค้นรอยยิ้มออกมาเดินตรงเข้าไปหาเหมือนกัน

แต่ตอนที่เขาเพิ่งเดินออกไป ปรมาจารย์กลับเดินอ้อมผ่านเขาตรงไปหาหลินหยางที่อยู่ด้านหลัง หลังจากนั้นจับมือของหลินหยางแล้วพูดด้วยความตื่นเต้น "น้องชาย มันคือพรหมลิขิต คิดไม่ถึงว่าพวกเราจะได้เจอกันที่นี่อีกแล้ว?"

ภาพนี้ทำให้ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์เงียบลงทันที

จางซงหง จางคุนและคนอื่นตัวแข็งทื่อยืนอยู่ตรงที่เดิม

ทุกคนไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง ปรมาจารย์หลิวรู้จักหลินหยาง?

นี่มันน่าตกใจยิ่งกว่ารู้จักซุกวงเสียอีก…

"ฮืม ผู้อาวุโส คุณเองเหรอ" หลินหยางจำผู้มาได้แล้ว แต่สีหน้าของเขาไม่ได้ดูดีใจเท่าไหร่

"น้องชาย ขอร้องแหละ ให้ผมชื่นชมภาพชางเยว่อีกครั้งได้หรือเปล่า? ผมดูแค่แวบเดียว แค่แวบเดียว ผมจะไม่เสนอราคาอีกแล้ว!" ปรมาจารย์หลิวพูดด้วยความกระหายและร้อนรน

ทุกคนที่อยู่โดยรอบได้ยินคำพูดประโยคนี้ถึงกับตกตะลึง

ชื่นชมภาพชางเยว่

แล้วทำไมต้องมาหาหมอนี่?

ทันทีที่เขาพูดจบ จางเม้าเหนียนที่อยู่ด้านข้างอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้น

"อาวุโสหลิว คุณอยากดูภาพชางเยว่? คุณน่าจะมาหาพ่อของฉันสิ พ่อของฉันมีภาพต้นฉบับ ภาพที่อยู่ในมือของหมอนั่นเป็นแค่ของเลียนแบบ ของเลียนแบบมีอะไรน่าดู?"