สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1011

ภายในสวนที่เงียบสงบ

หญิงสาวคนหนึ่งนั่งอยู่ด้านหน้าโต๊ะหินอ่อนกลางลานบ้าน จ้องมองไปที่ชาบนโต๊ะหินด้วยความงุนงง

ในขณะนั้น ประตูลานบ้านถูกผลักเปิดออก และร่างหลายร่างเดินเข้ามา โดยมีผู้หญิงคนหนึ่งที่แต่งหน้าจัดหนักเป็นคนที่เดินนำเข้ามา ด้านหลังของเธอเป็นกลุ่มคนที่แต่งชุดบอดี้การ์ดและสาวใช้

ผู้หญิงคนนั้นแต่งตัวหรูหราดูหยิ่งยโส เนื่องจากเธอได้รับการดูแลอย่างดี ผิวของเธอจึงดูสวยและอ่อนโยน และถึงแม้เธอจะอายุมากแต่เธอก็ยังมีเสน่ห์

หญิงสาวคือหยานเค่อเอ๋อเห็นคนกำลังเดินเข้ามา ใบหน้าของเธอซีดในทันที เธอลุกขึ้นยืนทันที ก้มศีรษะลงแล้วพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือว่า: "แม่..."

แปะ!

เสียงฝ่ามือที่ดังสนั่น

ร่างที่บอบบางของหยานเคอเอ๋อสั่นเล็กน้อย เธอถอยหลังไปสองก้าวและเกือบจะล้มลงบนพื้น

มีรอยฝ่ามือที่ชัดเจนบนใบหน้าของเธอ

หยานเคอเอ๋อตกใจ เงยหน้าขึ้นมองผู้หญิง

แต่เมื่อเห็นหน้าผู้ที่เต็มไปด้วยด้วยความรังเกียจ เธอก็ตบหลังมืออีกครั้ง

แปะ!

หยานเคอเอ๋อเกือบจะเป็นลม น้ำตาไหลลงมา

"นังตัวดี ยังกล้าหนีอีกหรอ? ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ หมู่บ้านราชาสมุนไพรของพวกเราจะเกิดปัญหาเยอะขนาดนี้หรอ? ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ หมู่บ้านราชาสมุนไพรของพวกเราจะมีคนตายเยอะขนาดนี้หรอ? เพราะเธอนังตัวดี!" ผู้หญิงตะโกนด่า

"ขอโทษ...แม่..." หยานเคอเอ๋อเสียใจอย่างมาก ก้มหน้าพูดเบาๆ

น้ำตาของเธอไหลออกมาจากเบ้าตาและหยดลงบนพื้น

"ยังมีหน้ามาร้องไห้อีกหรอ? มานี่!"

ผู้หญิงจับผมของหยานเคอเอ๋อและลากออกไปด้านนอก

"อ๊า เจ็บ...ปล่อย...เจ็บ...แม่ ปล่อย..."

หยานเคอเอ๋อตะโกนด้วยความเจ็บปวด เธอไม่สามารถทนต่อความเจ็บปวดที่รุนแรงนี้ได้ ดิ้นรนที่จะให้ผู้หญิงปล่อยมือ

ผู้หญิงหยุด หันกลับไปมอง ใบหน้าของเธอเย็นชาราวกับถูกปกคลุมด้วยน้ำค้างแข็ง

"กล้าดียังไงมาขัดขืน?"

"แม่...คุณจะพาฉันไปไหน?" หยานเคอเอ๋อถามด้วยความกลัวและเสียใจ

"เหอะ จะถามไปทำไม? แม้ว่าฉันจะเป็นแค่แม่เลี้ยงของเธอ! แต่ฉันก็เป็นแม่ของเธอ! ฉันจะให้เธอไปไหน ก็ต้องไป! รีบมานี่ ถ้ามาพูดอะไรไม่รู้เรื่องอีก ฉันจะตัดลิ้นของเธอแล้วเอาไปทำเหล้าองุ่น!"

ผู้หญิงด่า จากนั้นก็คว้าผมของหยานเคอเอ๋อและเดินไปด้านหน้า

หยานเคอเอ๋อเจ็บจนแทบจะเป็นลม เธอรีบจับมือผู้หญิงคนนั้น

"นังสารเลว

ผู้หญิงโมโหสุดขีด เธอปล่อยมือ ต่อยและเตะหยานเคอเอ๋อ

หยานเคอเอ๋อไม่กล้าต่อต้าน

เธอรู้ว่าจะเป็นยังไงถ้าต่อต้าน ทำได้เพียงขดตัวเองด้วยความสั่นเครือ

หลังจากนั้นไม่นาน ร่างกายของหยานเคอเอ๋อก็ปกคลุมรอยม่วงช้ำตามตัว

"ท่านหญิง ถ้าให้ผู้เฒ่าเห็นว่ามีบาดแผลมากมายบนร่างกายของคุณผู้หญิง เกรงว่าจะไม่สามารถอธิบายได้ง่าย" คนข้างๆ ทนดูต่อไปไม่ได้ พูดออกมาอย่างระมัดระวัง

เมื่อผู้หญิงได้ยิน เธอจึงกระทำเบาลง

"เหอะ ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นว่าเธอกำลังจะไปถวายตัว เธอคิดว่าวันนี้ฉันจะปล่อยเธอไปหรอ? รีบมานี่! ได้ยินไหม?" ผู้หญิงตะโกน

หยานเคอเอ๋อเช็ดน้ำตาเงียบๆ และลุกขึ้นอย่างยากลำบาก

ภายใต้การผลักและกระทำต่างๆ ของผู้หญิงคนนั้น ในที่สุดเธอก็มาถึงจุดหมาย

หลุมฝังศพหลังหมู่บ้านราชาสมุนไพร

"ฟังไว้นะ คนเหล่านี้เป็นคนจากหมู่ราชาสมุนไพรที่ถูกเธอฆ่า ไปเขกหัวร้อยครั้งให้แต่ละหลุมฝังศพ! จำเอาไว้หลุมละหนึ่งร้อยครั้ง ถ้าขาดฉันจะจัดให้หนัก! ได้ยินไหม?" ผู้หญิงพูดด้วยความจริงจัง

ลมหายใจของหยานเคอเอ๋อสั่นไหว มองไปด้านหน้าด้วยความอึ้ง

มีหลุมฝังศพที่สร้างขึ้นใหม่เหล่านี้หลายร้อยแห่ง

เธอต้องเขกหัวรวมกันนับหมื่นเลยไหม?

นี่จะเขกหัวจนตายเลยหรอ?

"พวกคุณสองคนคอยดูเธอเอาไว้ ทุกคนที่เธอก้มลงเขกหัวต้องมีเสียงดังขึ้นมาให้ได้ยิน ถ้าฉันรู้ว่าพวกคุณไม่ทำอะไรเมื่อเห็นเธออู้หล่ะก็ พวกคุณก็ไปเขกหัวพร้อมกับเธอ!"

ผู้หญิงพูดด้วยความดุดันและเดินออกไป

หยานเคอเอ๋อเช็ดน้ำตาด้วยความเจ็บปวด คุกเข่าลงอย่างหมดหนทาง เขกหัวทีละครั้ง

เมื่อผ่านไปสิบครั้ง หน้าผากของหยานเคอเอ๋อก็แดงขึ้น

"ทำแบบนี้ต่อไป เกรงว่าหัวสมองคงแตกจนไม่สามารถเขกได้เสร็จแน่ๆ" หนึ่งในสองคนนั้นส่ายหัวและพูด