สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1046

ฆ่าล้างหมู่บ้าน?

สมองของโชหมิ่งและฉงจี้เทียนแทบจะระเบิด รู้สึกว่างเปล่าคิดอะไรไม่ออก

ผู้คนที่อยู่โดยรอบก็มองตาครั้งเช่นกัน

เขาคิดจะทำอะไร?

ฆ่าล้างเผ่าพันธุ์เหรอ?

หมอเทวดาหลินคนนี้…เป็นปีศาจหรือยังไง?

ทุกคนยืนตัวสั่น สีหน้าซีดขาว ล้วนแต่คิดว่าตนเองหูฝาด

"หมอเทวดาหลิน คุณ…คุณพูดอะไรนะ? ฆ่าหลังหมู่บ้าน? แบบ…แบบนี้มันจะได้ยังไง?"

"หมอเทวดาหลิน พวกเราไม่รู้เรื่องด้วยเลย! คนของหมู่บ้านราชาสมุนไพรแค่ทำตามคำสั่งของท่านผู้นำและหัวหน้าหมู่บ้าน! ที่พวกเราทำไปทั้งหมดเพราะถูกพวกเขาบงการ!"

"มันไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเราเลยจริงๆนะหมอเทวดาหลิน!"

"ขอร้อง ปล่อยพวกเราไปเถอะ!"

มีผู้คนมากมายเริ่มคุกเข่าลงขอร้องทั้งน้ำตา

"ไว้ชีวิตพวกคุณ? ตอนที่หมู่บ้านราชาสมุนไพรของพวกคุณใช้คนเป็นมาทำยา พวกคุณฆ่าผู้บริสุทธิ์และวางยาผู้ที่ต่อต้านพวกคุณ ทำไมพวกคุณถึงไม่ไว้ชีวิตของพวกเขา?"

หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่ดุร้าย

ในใจของเขารู้สึกเกลียดชังมาก เป็นความเกลียดชังแบบที่ไม่มีใครสามารถลบล้าง

ครั้งนี้ เขายินดีเป็นคนบาปแต่ไม่ยอมจบแค่นี้

ทันทีที่สิ้นเสียงพูด ยกแขนขึ้นแล้วฟาดลงอย่างไม่ลังเล

พลังของเขาในตอนนี้น่าตกใจมาก ทันทีที่ฟาดแขนลงไป ไม่ว่าใครก็ตามที่โดนล้วนแต่ร่างกายระเบิด ตายอย่างน่าอนาถทันที

เห็นหลินหยางลงมือฆ่าอย่างไร้ความปราณี คนของหมู่บ้านราชาสมุนไพรโกรธอย่างสมบูรณ์แล้ว

"หมอเทวดาหลิน! คุณรังแกกันมากเกินไปแล้ว!"

"คิดว่าพวกเรารังแกง่ายขนาดนั้นจริงเหรอ?"

"พวกเราทุกคนลุยพร้อมกัน!"

คนของหมู่บ้านราชาสมุนไพรจู่โจมกลับด้วยความโกรธ ส่งเสียงคำรามพร้อมกับพุ่งเข้าไปหาหลินหยาง

แต่พวกเขาใช่คู่ต่อสู้ของหลินหยางเหรอ? ทันทีที่ปะทะกัน มันกลายเป็นภาพของการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์อยู่ฝ่ายเดียว

คนของหมู่บ้านราชาสมุนไพรล้มตายจำนวนมาก

แทบจะไม่มีใครสามารถต้านทานการจู่โจมของหลินหยางได้เกินหนึ่งกระบวนท่า หรือแม้กระทั่งสมาชิกอาวุโสก็โดนฆ่าด้วยหมัดเดียว

"หา!"

"ช่วยด้วย!"

"อย่าฆ่าผม!"

คนที่เหลือของหมู่บ้านราชาสมุนไพรยังกล้าแข็งข้อกับหลินหยางอีกเหรอ? แต่ละคนวิ่งหนีราวกับคนบ้า

หลินหยางไล่ฆ่าไปตลอดทาง ไม่มีความปราณีแม้แต่นิดเดียว

"หมอเทวดาหลิน ขอร้องปล่อยศิษย์พี่ศิษย์น้องและพวกอาจารย์ไปเถอะ!"

ในขณะที่หลินหยางกำลังจะลงมือฆ่าคนของหมู่บ้านราชาสมุนไพรที่อยู่ตรงหน้า มีเสียงตะโกนร่ำให้ดังขึ้นจากด้านข้าง

หันไปมอง

พบว่าเสวียหูที่เนื้อตัวเปรอะเปื้อนไปด้วยดินโคลนคุกเข่าลงพื้น โขกหัวร้องไห้ขอร้องหลินหยาง

"เสวียหู?"

แม้หลินหยางถูกปกคลุมด้วยเจตนาแห่งการฆ่าทั้งตัว แต่สติสัมปชัญญะของเขายังอยู่

"หมอเทวดาหลิน ขอร้อง ปล่อยพวกอาจารย์ไปสักครั้งเถอะ ขอร้อง!" เสวียหูน้ำตาเต็มหน้า พูดด้วยความเจ็บปวด

"เสวียหู! อาจารย์ของคุณพวกเขาไม่ใช่คนดีอะไร! แต่ในเมื่อคุณขอความเห็นใจแทนพวกเขา ผมจะปล่อยพวกเขาไปสักครั้ง คุณรีบสั่งให้พวกเขาไสหัวไปเถอะ!" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

"ขอบคุณหมอเทวดาหลิน ขอบคุณ!"

เสวียหูเช็ดน้ำตาบนใบหน้า มองศิษย์พี่ฟางและคนอื่นที่ตกใจจนแทบบ้าด้านหลัง "ศิษย์พี่ อาจารย์ พวกคุณรีบไปเถอะ หมอเทวดาหลินไม่ฆ่าพวกคุณแล้ว!"

"ได้ ได้…"

"ขอบคุณหมอเทวดาหลิน!"

"ขอบคุณหมอเทวดาหลินที่ไม่ฆ่า"

คนของฉางเหมี่ยวรู้สึกซาบซึ้งมาก ทยอยกันคุกเข่าโขกหัวลงพื้น เดินจากไปด้วยท่าทางที่สะบักสะบอม

เสวียหูก็อยากไปเช่นกัน แต่ขาของเธอหักไปแล้วหนึ่งข้าง เดินเหินไม่สะดวก เดิมทีต้องการเรียกศิษย์พี่สองคนมาช่วยประคองเธอ แต่ตอนที่เธอหันกลับไป พบว่าศิษย์พี่ฟางและคนอื่นหายไปไม่เหลือแม้กระทั่งเงา ไม่มีใครสนใจความเป็นความตายของเธอเลยสักนิด

"เห็นหรือยัง? คนบางคนไม่เคยสนใจว่าคุณจะหวังดีต่อพวกเขาหรือเปล่า สิ่งที่พวกเขาสนใจมีเพียงตัวเองเท่านั้น! คนแบบนี้ไม่คู่ควรที่จะเห็นใจ" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

"ถูกต้อง…" เสวียหูยิ้มอย่างขมขื่น "แต่บางครั้ง ทั้งที่คุณรู้อยู่แล้วว่าพวกเขาจะทำแบบนี้กับคุณ คุณก็ยังเลือกที่จะทำแบบนั้นไม่ใช่เหรอ? จุดประสงค์ของคุณไม่ใช่เพราะกลัวผิดต่อพวกเขา แต่เป็นเพราะกลัวผิดต่อมโนธรรมของตัวเอง"