สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1047

ถึงแม้ทุกอย่างจบลงใน แต่ปัญหาของหลินหยางไม่ได้หายไปเพียงเท่านี้

ตอนนี้เขากลายเป็นมนุษย์พิษไปแล้ว

บนร่างกายตั้งแต่หัวจรดเท้าเต็มไปด้วยพิษที่รุนแรง

ไม่สามารถสัมผัสโดนคนอื่น ไม่เช่นนั้นเกรงว่าแม้แต่ขนเส้นเดียวก็สามารถทำให้ถูกพิษและตายทันที

หลินหยางสามารถกดพิษในร่างกายได้ชั่วคราว แต่ถ้าหากต้องการกำจัดพิษออกจากร่างกายยังสมบูรณ์ จำเป็นต้องใช้เวลานานยาวนับปี

อันที่จริงถ้าหากเป็นสถานการณ์ปกติ หลินหยางสามารถอดทน

แค่ตอนนี้ซูเหยียนและหยานเคอเอ๋อกำลังรอหลินหยางกลับไปช่วย หลินหยางในตอนนี้กลายเป็นมนุษย์พิษที่บริสุทธิ์ สัมผัสโดนพวกเธอไม่ได้ เขาจะช่วยพวกเธออย่างไร?

อาการของซูเหยียนและหยานเคอเอ๋อรอนานไม่ได้ จำเป็นต้องทำการรักษาอย่างเร่งด่วน

หลินหยางรู้สึกร้อนใจมาก ครุ่นคิดหามาตรการรับมือ

ทว่าในตอนนั้นเอง เขาถูกสิ่งของบางอย่างที่อยู่ไม่ไกลออกไปดึงดูดสายตา รู้สึกอึ้ง รีบวิ่งเข้าไป

สิ่งของที่ว่านี้ก็คือแผ่นศิลาบรรพบุรุษของหมู่บ้านราชาสมุนไพรที่ท่านผู้นำและหัวหน้าหมู่บ้านเอ่ยถึง

หลินหยางกวาดสายตามองตัวอักษรบนแผ่นศิลาอย่างละเอียด

ทางด้านของโชหมิ่งและคนอื่นเดินเข้ามา

"หมอเทวดาหลิน ทักษะเข็มที่คุณใช้รับมือพวกอาวุโสสองก่อนหน้านี้ เรียนรู้มาจากบนแผ่นศิลาจริงเหรอ?" โชหมิ่งถามด้วยความระมัดระวัง

"บอกตามตรง ผมไม่เคยเห็นแผ่นศิลาบรรพบุรุษด้วยซ้ำ!" หลินหยางส่ายหัว

"ไม่เคยเห็น?"

โชหมิ่งรู้สึกอึ้ง

"เรื่องที่เกี่ยวข้องกับแผ่นศิลาบรรพบุรุษทั้งหมดก่อนหน้านี้ ผมก็แค่เคยได้ยินมาจากคนอื่นเท่านั้น! เดิมทีผมตั้งใจมาดูด้วยตัวเอง แต่มันไม่มีเวลามากพอ"

หลินหยางพูด แต่สายตาของเขากลับจ้องแผ่นศิลาไม่กระพริบตา

คนทั้งสามสบตากัน รู้สึกตกใจอย่างยิ่ง

ถ้าหากไม่เคยเห็นแผ่นศิลาบรรพบุรุษ นั่นก็หมายความว่าหลินหยางสามารถใช้ทักษะทางการแพทย์พวกนั้นได้ตั้งแต่ก่อนหน้านี้?

ทักษะทางการแพทย์ของเขา…บรรลุไปถึงขั้นไหนแล้ว?

หลังจากนั้นหนึ่งวัน หลินหยางพกเข็มเงินเดินมาหยุดอยู่ที่ด้านข้างบ่อยาพิษที่เกิดจากการระเบิดตัวเองของท่านผู้นำ เริ่มทำการฝังเข็มให้ตนเองอย่างเงียบๆ

คนทั้งสามเข้าไปพักฟื้นในอาคารแห่งหนึ่งที่ยังไม่ถูกทำลาย

หลังจากนั้นผ่านไปอีกหนึ่งวัน หลินหยางเดินกลับมา

โชหมิ่งที่กำลังปรุงยาสังเกตเห็นหลินหยางเดินกลับมารู้สึกอึ้งก่อน หลังจากนั้นอุทานออกมาโดยไม่รู้ตัว "หมอเทวดาหลิน…ทำ…ทำไมคุณถึงกลายเป็นแบบนี้?"

ท่อนบนของหลินหยางเปลือยกาย กางเกงท่อนล่างขาดรุ่งริ่ง

รูปลักษณ์ภายนอกของเขาเปลี่ยนไปเยอะมาก อย่างแรกคือผมสีขาวของเขากลับมาเป็นสีดำ หลังจากนั้นรูม่านตากลับมาเป็นปกติ สีผิวที่ดูซีดขาวกลายเป็นสีข้าวสาลี

และสิ่งที่ทำให้หัวใจของโชหมิ่งปั่นป่วนก็คือใบหน้าของหมอเทวดาหลินหล่อเหลายิ่งกว่าเดิม

ถ้าหากบอกว่ารูปลักษณ์ก่อนหน้านี้ของเขาหล่อเหลาราวเทพบุตร

งั้นเขาไหมตอนนี้ก็คือเทพบุตรที่หล่อเหลา และยังมีกลิ่นอายของมารปะปนเล็กน้อย

พลังทำลายล้างของกลิ่นอายมารสายนี้ค่อนข้างรุนแรง ก่อนหน้านี้โชหมิ่งไม่ได้รู้สึกอะไรกับหมอเทวดาหลิน แต่ตอนนี้ เธอรู้สึกว่าภายในร่างกายเหมือนกำลังมีไฟโหมกระหน่ำ ไม่สามารถละสายตาออกจากหลินหยาง

"เป็นอะไรเหรอ?" หลินหยางเหมือนสังเกตเห็นสายตาที่แปลกประหลาดของโชหมิ่ง อดไม่ได้ที่จะถาม

โชหมิ่งสะดุ้งถึงตั้งสติได้ เค้นรอยยิ้มแล้วพูด "ไม่มีอะไร…ก็แค่รู้สึกว่า…หมอเทวดาหลินเปลี่ยนไปเยอะมาก…"

"งั้นเหรอ?"

"หมอเทวดาหลิน พิษที่อยู่ในร่างกายของคุณ…ยังอยู่หรือเปล่า?"

"ถูกผมกดเอาไว้หมดแล้ว! จะไม่ปรากฏชั่วคราว! ตอนนี้ผมไม่ต่างจากคนปกติ"

"งั้นก็ดีแล้ว! ดูเหมือนหมอเทวดาหลินได้รับผลประโยชน์จากแผ่นศิลาบรรพบุรุษไม่น้อย"

"สติปัญญาของบรรพบุรุษไม่ธรรมดาอย่างยิ่ง! สามารถทำให้ผู้ศึกษาเปิดโลกใบใหม่! แต่ยังไงนั่นมันก็เป็นของหลายพันปีมาแล้ว! มีหลักการหลายอย่างที่สมัยก่อนไม่สามารถเข้าใจ แต่ปัจจุบันกลับไม่เหมือนกัน ผมลองศึกษาควบคู่กับแพทย์สมัยปัจจุบัน ทำให้เข้าใจและได้รับผลประโยชน์อย่างมาก" หลินหยางพูด

"สมกับที่เป็นหมอเทวดาหลิน ร้ายกาจ" โชหมิ่งถอนหายใจ ยิ้มแล้วพูด "งั้นต่อจากนี้ หมอเทวดาหลินคุณเตรียมตัวทำอะไร?"

"ผมควรกลับแล้ว ชีพจรของหยานเคอเอ๋ออ่อนมาก ผมจำเป็นต้องรักษาเธอให้เร็วที่สุด เพียงแต่สมองของเธอได้รับความเสียหายอย่างรุนแรง การรักษาไม่ใช่เรื่องง่าย" ในแววตาหลินหยางมีความเจ็บปวดแลบผ่าน