สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1063

"นายท่านเล่ย เรื่องนี้เป็นเพียงแค่ความเข้าใจผิดเท่านั้น เพราะว่าผู้เฒ่าของตระกูลพวกเราดื้อรั้นเกินไป ฉันเป็นตัวแทนของทั้งตระกูลจางเพื่อแสดงความขอโทษคุณอย่างจริงจัง"

"โอ้ะ?" นายท่านเล่ยมองไปที่คุณนาย

คุณนายพูดอย่างจริงจัง: "ตั้งแต่วันนี้ จางจงหัวไม่ได้เป็นผู้นำตระกูลจางอีกต่อไป ฉันจะเป็นผู้นำ สำหรับเรื่องนี้ ตระกูลจางของพวกเราจะให้คำตอบที่น่าพอใจแก่นายท่านเล่ย!"

"คุณจะทำอะไร?" ผู้เฒ่าจางถามด้วยความโกรธ

"จางจงหัว คุณดื้อรั้นเกินไป! แม้แต่นายท่านเล่ยยังกล้าหาเรื่อง นี่อยากจะผลักตระกูลของพวกเราเข้ากองไฟหรอ? ซงหง! ฮั่วเกอ!"

"คับ!"

"พ่อของคุณสมองมีปัญหา ให้เขาอยู่ในห้องพักผ่อนในอีกครึ่งปีหน้า ห้ามให้เขาออกมาจากห้องเด็ดขาด! !" คุณนายพูด

"คุณ..." ผู้เฒ่าจางชี้ไปทางคุณนายจาง พูดเสียงสั่น: "คุณจะต่อต้านผมหรอ?"

แต่คุณนายจางไม่สนใจ พูดกับนายท่านเล่ยต่อ: "อีกอย่าง ตระกูลจางของพวกเรายินดีที่จะชดใช้เงินสดสามสิบล้านและหยกที่สวยงามสองชิ้น มีลวดลายมังกร เพื่อขออภัยคุณชายเล่ย นายท่านเล่ย คุณว่ายังไง?"

"มาแสดงความยินดีกันเถอะ" นายท่านเล่ยพูด

"มา เตรียมไวน์ จัดงานเลี้ยง! ต้อนรับนายท่านเล่ย พาผู้เฒ่าที่ดื้อรั้นนี่ออก!"

"รับทราบ!"

จางซงหงและจางฮั่วเกอเดินเข้ามาทันที

"ไอสารเลว พวกคุณปล่อยผม!"

"พวกคุณอย่ากล้าให้มาก! ปล่อยผม!"

จางจงหัวดิ้นรน

แต่เขาอายุเยอะแล้ว จะไปมีแรงดิ้นออกมาจากแขนของชายเหล่านั้นได้อย่างไร? เขาถูกนำตัวออกไปโดยเร็ว

"ช้าก่อน!"

ในเวลานี้ มีเสียงตะโกนขึ้นมา

ทุกคนตกใจ

เมื่อมองไปทางต้นเสียงก็เห็นว่าเล่ยเผิงเป็นคนพูด

"ทำไมอาเล่ย มีอะไรไม่พอใจหรอ?" นายท่านเล่ยถาม

เขาให้ความสำคัญกับลูกชายของเขามาก เขาจะปรนเปรอความต้องการทุกอย่างของลูกชาย

"ใช่ ไม่พอใจ! พ่อ ทำไม? กักตัวไอแก่ไม่รู้จักตายนี่ครึ่งปีก็จบแล้วหรอ? นั่นผมไม่พอใจ!" เล่ยเผงกระแทกเสียง

"แล้วจะเอายังไง?" นายท่านเล่ยถาม

"ผมต้องการวันเวลาที่เหลือของให้ไอโลงศพแก่นี่เหมือนกับคุณนายจาง นั่งอยู่บนรถเข็น!" เล่ยเผิงแสดงสีหน้าโหดเหี้ยม พูดด้วยรอยยิ้ม

เมื่อคำพูดนี้ดังขึ้นมา สีหน้าของคนตระกูลจางก็เปลี่ยนไป

แม้แต่คุณนายจางก็ตกใจ

"ใช่ ต้องสั่งสอนไอแก่นี่ให้หลายจำ!"

วังเสียวม่านยืนขึ้นมาและพูดด้วยอารมณ์

"เสี่ยวม่าน คุณพูดอะไร?" คนตระกูลจางพูดสั่งสอนขึ้นมา

แม้ว่าวังเสียวม่านจะเป็นคนของตระกูลซู แต่เนื่องจางความสัมพันธ์กับซูเหยียน เธอจึงได้ใกล้ชิดกับตระกูลจาง และเธอเป็นตัวแทนของตระกูลซูมาที่นี่เพื่อดูแลซูหเยียน

"ฉันพูดอะไรหรอ? ฉันพูดสิ่งที่ยุติธรรม! คุณชายเล่ยมาตระกูลจางของพวกคุณทำอะไร? มาเพื่อช่วยตระกูลจางของพวกคุณ ปกป้องซูเหยียน แต่พวกคุณกลับไม่ทำดีตอบ ทั้งยังทำร้ายคุณชายเล่ย! พวกคุณยังเป็นคนอยู่ไหม? พวกคุณไม่รู้จักจำ!" วังเสียวม่านพูด

"คุณพูดแบบนี้ได้ยังไง?"

"ให้อภัยไม่ได้!"

คนตระกูลจางหลายคนโมโหอย่างมาก

"ฉันก็แค่พูดความจริง!" วังเสียวม่านพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

"อย่างงั้นหรอ?" นายท่านเล่ยพยักหน้า: "ถ้าอย่างนั้น ก็ดี! ก็ทำตายที่อาเล่ยว่าแล้วกัน!"

เมื่อสิ้นเสียง ผู้ชายข้างซ้ายของนายท่านเล่ยก็เดินไปทางจางจงหัว

"คุณจะทำอะไร?" จางจงหัวตกใจ

"นายท่านเล่ยบอกแล้วว่าให้หักขาทั้งสองข้างของคุณ!" คนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาและอาฆาต

"หยุด!"

"ห้ามทำร้ายผู้เฒ่า!"

จางจงหงและคนอื่นๆ เดินเข้ามาเพื่อห้ามคนนั้น

พวกเขายอมรับเรื่องที่ผู้เฒ่าจะโดนกักขังได้ แต่พวกเราไม่สามารถยอมรับที่ผู้เฒ่าจะโดนหักขาได้

คนอายุเท่านี้แล้ว ถ้าได้รับบาดเจ็บรุนแรง ผลที่ตามมาอาจเกินความคาดหมาย

"หาเรื่องตาย!"

คนนั้นโมโหและเหวี่ยงฝ่ามือเข้ามา

ฝ่ามือนั้นเหมือนสายฟ้า ทั้งสองคนตอบสนองไม่ทัน

แปะแปะ!

ทั้งสองถูกตบอย่างรุนแรง ล้มลงไปกับพื้นพร้อมฟันที่ร่วงออกมา

คนรอบๆ ตกใจกลัวตัวสั่น

"คนเหล่านี้เป็นนักศิลปะการต่อสู้ พวกเราไม่ใช่คู่ต่อสู้โดยสิ้นเชิง!"