สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1070

ทั้งชีวิตของชายชราเคยผ่านฝนผ่านหนาวมามากมาย มีอะไรบ้างที่ไม่เคยพบไม่เคยเห็น ย่อมเข้าใจเจตนาในคำพูดของหลินหยาง

"ไอ้หนู คุณ…ต้องดูแลตัวเองให้ดี!"

"อืม"

....

ออกจากหลังเขา เพิ่งพบว่าคนของตระกูลจางมารวมกันอยู่ที่ปากทางเข้าหลังเขาทั้งหมด สีหน้าของแต่ละคนดูตื่นตระหนก

เห็นหลินหยางและจางจงหัวเดินออกมา ทุกคนรีบรุมล้อมกันเข้ามาทันที

"ท่านผู้เฒ่า คุณเป็นอะไรหรือเปล่า?"

"พ่อ ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นที่หลังเขา? ทำไมถึงเสียงดังมากขนาดนั้น?"

"คุณปู่ ปิงชางจุนคนนั้นไปไหนแล้ว?"

คนของตระกูลจางพูดไม่หยุด

"หลินหยาง!"

จางชิงหยู่ก้าวออกมาด้วยความโกรธ จ้องเขาแล้วตะคอกใส่ "ไอ้ลูกสุนัข! คุณไปทำอะไรที่หลังเขา? ฉันจะบอกอะไรให้ คุณอย่าคิดเอาชื่อเสียงของหมอเทวดาหลินไปหลอกลวงคนอื่นเด็ดขาด! คุณไม่ดูสารรูปของตัวเองบ้างเลยเหรอ! คุณปิดบังคนอื่นได้ แต่ปิดบังฉันไม่ได้! ทำให้ลูกสาวของฉันต้องตกอยู่ในสภาพแวดล้อมแบบนี้ ฉันไม่ปล่อยคุณไปแน่"

แต่ทันทีที่เธอเพิ่งพูดจบ

เพี๊ยะ!

เสียงตบหน้าที่ชัดเจนดังขึ้น

จางชิงหยู่ก้าวถอยหลังอย่างต่อเนื่อง บนใบหน้ามีรอยฝ่ามือสีแดงสดปรากฏขึ้น

สถานที่เกิดเหตุเงียบทันที ทุกคนหันไปมองจางชิงหยู่พร้อมกัน…

"พ่อ พ่อ…พ่อตบฉันทำไม?" จางชิงหยู่กุมใบหน้าของตนเองพูดด้วยความตกตะลึง

"หุบปาก! ชิงหยู่! ฉันจะบอกอะไรเธอ! ตอนนี้ฉันไม่ได้กำลังสอนเธอในฐานะหัวหน้าตระกูลจาง แต่ฉันกำลังสอนเธอในฐานะพ่อคนหนึ่ง! ตั้งแต่วันนี้ไป ถ้าเธอกล้าทำให้หลินหยางลำบากใจแม้แต่นิดเดียว! พวกเราจะตัดขาดความเป็นพ่อลูกกันทันที!" จางจงหัวสีหน้าแดงก่ำ ตะคอกเสียงดัง

จางชิงหยู่มองตาค้าง ถามเสียงพึมพำ "พ่อ พ่อ…จะตัดความสัมพันธ์พ่อลูกกับฉัน…เพื่อลูกเขยแต่งเข้าบ้าน…คนนี้?"

"ใช่!" จางจงหัวพูดอย่างหนักแน่น ไม่มีความลังเลสักนิด

คำพูดประโยคนี้ทำให้ทุกคนตกตะลึง

จางชิงหยู่เหมือนกับโดนฟ้าผ่า ยืนอึ้งอยู่ตรงที่เดิม

ท่านผู้เฒ่าตระกูลจาง…บ้าไปแล้วเหรอ?

"ไอ้แก่! คุณบ้าไปแล้วเหรอ? เพื่อลูกเขยไร้ประโยชน์ของตระกูลจาง! คุณทิ้งได้แม้กระทั่งลูกสาวของตัวเอง?" คุณนายจางที่นั่งอยู่บนรถเข็นพูดด้วยความโมโห

"พ่อบ้าน! รีบส่งเธอไปเดี๋ยวนี้! ส่งไปเดี๋ยวนี้เลย!" จางจงหัวตะโกนเสียงดัง

"พ่อ! พ่ออย่าวู่วาม!"

"ไอ้แก่ คุณกล้าเหรอ?"

คนของตระกูลจางช่วยกันคัดค้าน

คุณนายจางโมโหมาก

แต่จางจงหัวไม่สนใจ สีหน้าแดงก่ำ ตะคอกพูด "ทำไม? พวกแกทุกคนคิดจะไม่ฟังคำสั่งของฉันเหรอ? ตกลงใครคือผู้นำของตระกูลจาง! นางแก่บ้าคนนี้เหรอ!"

"เรื่องนี้…"

คนของตระกูลจางอ้าปาก ไม่รู้ควรจะพูดยังไงดี

"เจ้าสอง เจ้าสาม พวกแกหมายความว่ายังไง? จะไม่ฟังคำสั่งของพ่อพวกแกเหรอ?" จางจงหัวจ้องคนทั้งกลุ่ม

"พ่อ พวกเรา…"

"รีบไปทำตามที่สั่งเดี๋ยวนี้!"

จางจงหัวตะคอกเสียงดัง

สีหน้าของทุกคนดูน่าเกลียด ทำได้แต่ทำตามคำสั่งโดยไม่มีใครกล้าคัดค้าน

แต่เห็นได้ชัดว่าคุณนายจางไม่ยอมไปทั้งแบบนี้แน่นอน

"ไอ้แก่ฉันจะบอกอะไรคุณ! ถึงแม้คุณเป็นผู้นำของตระกูลจาง แต่คุณไม่สามารถตัดสินทุกอย่างของตระกูลจาง อยากให้ฉันไป? ได้สิ! ถ้าคุณมีปัญญาก็มาไล่ฉันเอง!" คุณนายจางตะคอกเสียงดัง

"คุณ…"

จางจงหัวรู้สึกโมโหมาก

แต่คุณนายจางไม่ยอมสนใจเขา เธอหันรถเข็นแล้วออกจากที่นี่โดยตรง

คนของตระกูลจางก็รีบตามออกไปด้วย

"ดูเหมือนชีวิตในตระกูลจางของคุณตาก็ไม่น่าพอใจเท่าไหร่"

หลินหยางเดินเข้ามาพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ

"มันก็เป็นเพราะมีคนคอยสนับสนุนนางแก่บ้านั่น! เพราะแบบนี้เธอก็เลยไม่กลัวอะไร!" จางจงหัวพูดด้วยความไม่พอใจ

หลินหยางส่ายหัว

เรื่องแบบนี้เขาไม่อยากยื่นมือเข้าไปยุ่ง

"คุณตา ผมควรไปแล้ว ที่มาครั้งนี้เพราะต้องการดูสถานการณ์ของเสี่ยวเหยียน ในเมื่อตอนนี้เธอไม่เป็นอะไร ผมเองก็ควรไปจัดการธุระของผมแล้ว"

"รู้ว่าคุณเป็นคนงานยุ่ง รีบไปทำงานของคุณเถอะ" จางจงหัวพยักหน้า

"ผมจะส่งคนมาคอยปกป้องเสี่ยวเหยียน พิษในร่างกายของเสี่ยวเหยียนไม่ใช่พิษธรรมดา ผมยังไม่สามารถวิจัยยาถอนพิษออกมา! ผมจำเป็นต้องใช้เวลา"